Στην πραγματική δημοκρατία δεν συμμετέχει και αποφασίζει μόνο ένας, ούτε λίγοι, αλλά έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν και να αποφασίζουν όλοι οι πολίτες ενεργά στη διαμόρφωση των αποφάσεων για την προοπτική της "πόλεως". Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην αρχαία τραγωδία και το αρχαίο δράμα. Μόνο όσοι συμμετέχουν ζωντανά, μέσα εκεί, και θεώνται ζώντας με την παρουσία τους το γίγνεσθαι του κατ' αλήθειαν καλλιτεχνήματος μπορούν να συλλάβουν το πραγματικό διακύβευμα της ανθρώπινης ύπαρξης, το καθολικό νόημα των όντως σχέσεων.
Του θεόδωρου Ζιάκα
"Η Τραγωδία (όπως και η σωκρατική φιλοσοφία) είναι το ανάχωμα που υψώνει το υγιές ελληνικό Άτομο, για να αποσοβήσει την κατολίσθησή του στον ηθικό και γνωσιολογικό σχετικισμό κι από εκεί στον γραικυλισμό και τον μηδενισμό. Το ανάχωμα στήνεται όταν η δύναμη του Μύθου έχει πάψει να τροφοδοτεί την κοινωνική συνοχή. Όταν η «απομυθοποίηση» έχει ήδη εξασθενίσει το «ιερό δέος» που συνέχει την πόλι. «Πώς μπορεί να σταθεί πόλις χωρίς τον ιερό φόβο;» (που φυλάει τα έρημα), θα αναρωτηθεί ο Αισχύλος. Είναι ολοφάνερη η σωφρονιστική σκοπιμότητα της Τραγωδίας. Γι' αυτό, άλλωστε, η αθηναϊκή κυβέρνηση καθιερώνει επιμίσθιο, ώστε όλοι οι πολίτες να προσέρχονται στις θεατρικές παραστάσεις. Γι’ αυτό και η δημοκρατία είναι «θεατροκρατία», κατά τον ιεροφάντη των «μεγάλων μυστηρίων» της ελληνικής φιλοσοφίας. Τη διαρκή απειλή της υποστροφής στο χάος (στο «μηδέν») υπενθυμίζει άλλωστε και η γιγαντομαχία στα αετώματα του Παρθενώνα.
Όποιος δεν γνωρίζει ότι οι ναοί, οι τελετές, οι αθλητικοί αγώνες κ.λπ ήταν τα συλλογικά αλεξικέραυνα έναντι της εσωτερικής βίας, δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τίποτε από την ελληνική τέχνη. "
