Η αρχαιοελληνική κοινότητα, σύμφωνα με τον Καραβίδα, δεν κατοχύρωνε την ελευθερία ως παραχώρηση και κύρωση των διεκδικητικών ελευθεριών του ατόμου, όπως προβλέπεται στον σημερινό, δυτικής προέλευσης, συνταγματικό χάρτη. Ο Καραβίδας αρνείται να συζητήσει την ελευθερία σε αόριστο και γενικό επίπεδο. Ο μέσος Νεοέλληνας την ταυτίζει με τον "κουτσαβακισμό" του, δηλαδή με την ασυδοσία και τον εγωισμό του. Αντίθετα, ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός εκκόλαψε την σωστή διάσταση της ελευθερίας. Την ατομική ελευθερία δεν την τοποθέτησε μέσα στο μαθηματικό κενό, όπως έκαναν κατόπιν οι θεωρητικοί του φυσικού δικαίου και της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά μέσα στο συνεκτικό και απόλυτα ιεραρχημένο πλαίσιο του άστεος. Η καθυποβολή στην ιεραρχία και την πειθαρχία του άστεος ήταν πράγματι ο μοναδικός τρόπος, ώστε ο καθένας να αποκτήσει την οντότητά του ως άνθρωπος, να περιβληθεί την ατομική του προσωπικότητα και να καταστεί έτσι συντελεστής τάξεως και προκοπής και όχι αναρχίας.
Έτσι, δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι, όταν το αρχαίο κοινοτικό άστυ απώλεσε τον αυτοέλεγχο, την αυτοευθύνη και την ελευθερία του, η μεγάλη ατομική ιδέα των Ελλήνων έγινε κατάρα του και το οδήγησε σε αδιάκοπες αναρχικές επαναστάσεις και σε ισάριθμες φρικτές διαψεύσεις. Διότι, βέβαια, η αφηρημένη και φυσική τάχα ελευθερία δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά καθαρή φρεναπάτη.
Η Γαλλική Επανάσταση του 1789 παρεξήγησε την πρακτική αξία του ελληνικού ατομισμού και της ιδέας της ελευθερίας. Ανήγαγε όλες τις αξίες στο άτομο, αφαιρώντας το από το κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο, με αποτέλεσμα να τις αποδομήσει όλες. Η μηχανοκρατική μάζα των καπιταλιστικών και κομμουνιστικών χωρών εκμηδενίζει το άτομο, ενώ η αξιοκρατική ομάδα των μικροαστικών (με κοινοτικές δημοκρατικές δομές) χωρών αναδεικνύει την ατομική προσωπικότητα.
πηγή: βιβλίο Κοινοτισμός, του Μελέτη Μελετόπουλου
