ΕΝΟΤΗΤΑ 7η
Μετάφραση
[Σε καθετί λοιπόν που είναι συνεχές και διαιρετό μπορούμε να πάρουμε ένα κομμάτι μεγαλύτερο, ένα κομμάτι, μικρότερο ,είτε σε σχέση προς το ίδιο το πράγμα, είτε «σε σχέση προς εμάς… Όταν λέω «μέσον σε σχέση προς το πράγμα», εννοώ «αυτό που απέχει εξίσου από καθένα από τα δύο άκρα»· αυτό, φυσικά, είναι ένα, και το ίδιο για όλους. Όταν, πάλι, λέω «μέσον σε σχέση προς εμάς»., εννοώ «αυτό που δεν είναι ούτε πάρα πολύ ούτε πολύ λίγο», κάτι που, βέβαια, δεν είναι ούτε ένα ούτε το ίδιο για όλους. Παράδειγμα: Αν τα δέκα είναι πολλά και τα δύο λίγα, μέσον σε σχέση προς το πράγμα θεωρείται το έξι, αφού αυτό» υπερέχει και υπερέχεται κατά τον ίδιο αριθμό μονάδων. Αυτό βέβαια είναι το μέσον σύμφωνα με τις διδασκαλίες της αριθμητικής. Το μέσον όμως
το σε σχέση προς εμάς δεν θα το ορίσουμε έτσι, γιατί αν για ένα άτομο είναι πολύ το να φάει δέκα «μερίδες» και λίγο το να φάει δύο, δεν θα πει πως ο προπονητής θα ορίσει έξι «μερίδες», γιατί και αυτή η ποσότητα μπορεί να είναι “πολλή για αυτόν πού θα τη φάει ή λίγη: λίγη για έναν Μίλωνα, πολλή για τον αρχάριο στη γύμναση. Το ίδιο ισχύει και στο τρέξιμο ή την πάλη. Συμπέρασμα: Ο ειδικός αποφεύγει την υπερβολή ή την έλλειψη και ψάχνει να βρει το μέσον αυτό είναι η τελική του προτίμηση -φυσικά όχι το μέσον το σε -σχέση προς το πράγμα, αλλά το σε σχέση προς εμάς.] .
το σε σχέση προς εμάς δεν θα το ορίσουμε έτσι, γιατί αν για ένα άτομο είναι πολύ το να φάει δέκα «μερίδες» και λίγο το να φάει δύο, δεν θα πει πως ο προπονητής θα ορίσει έξι «μερίδες», γιατί και αυτή η ποσότητα μπορεί να είναι “πολλή για αυτόν πού θα τη φάει ή λίγη: λίγη για έναν Μίλωνα, πολλή για τον αρχάριο στη γύμναση. Το ίδιο ισχύει και στο τρέξιμο ή την πάλη. Συμπέρασμα: Ο ειδικός αποφεύγει την υπερβολή ή την έλλειψη και ψάχνει να βρει το μέσον αυτό είναι η τελική του προτίμηση -φυσικά όχι το μέσον το σε -σχέση προς το πράγμα, αλλά το σε σχέση προς εμάς.] .
ΣΧΟΛΙΑ
Στην προηγούμενη ενότητα , ο φιλόσοφος θέτει σαφώς ένα σημαντικό ερώτημα : ποία τις εστίν η φύσις αυτής (=της αρετής) . Η απάντηση που δίνει είναι ότι η ουσία αυτής της αρετής είναι η μεσότητα, δηλαδή η τήρηση του μέτρου. Ο Αριστοτέλης εφαρμόζει την έννοια της μεσότητας σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης δράσης . Η ιδέα του μέτρου είναι βέβαια παλιά . Υπάρχει και στους Πυθαγόρειους φιλοσόφους ,στους Ιπποκρατικούς γιατρούς ,στον Δημόκριτο, στον Πλάτωνα, που ειδικά ο τελευταίος της έδωσε μεγάλο βάθος. Ωστόσο ,ο Αριστοτέλης μετέπλασε την έννοια της μεσότητας σε γενική ηθική αρχή. Από την άποψη της εμπειρίας η μεσότητα είναι αρετή, δηλαδή τέλεια ισορρόπηση μεταξύ δυο αντίθετων παθών. Το αγαθό δεν είναι αμεσότητα μεταξύ δυο κακών ,αλλά αντίθεση προς το κακό και συνεχής νίκη εναντίον του. Το νόημα της μεσότητας δεν είναι ο συμβιβασμός . Η απόλυτη αξία της αρετής δεν μας επιτρέπει να την θεωρήσουμε ως κάτι μεταξύ των δυο άκρων ή ως συμβιβαστική “λύση” δυο αντίθετων θέσεων. Γι” αυτό ο Αριστοτέλης λέει ότι η αρετή ως υπέρτατη τελειότητα των ενεργειών δεν είναι μεσότητα ,αλλά ακρότητα .
πηγή: Stratilio's Cloud
