Μερικές φορές στην καθημερινή μας ζωή χάνουμε τον προσανατολισμό μας και αναρωτιόμαστε γιατί δεν είμαστε χαρούμενοι από το βίο που έχουμε επιλέξει, τη στιγμή που εκπληρώνουμε όλες τις βιολογικές μας ανάγκες και δεν έχουμε έλλειψη κάποιου απαραίτητου υλικού αγαθού.
Αποξενωθήκαμε από την ίδια μας τη μήτρα, τη φύση, αλλοτριωθήκαμε από τον υλιστικό ευδαιμονισμό, ο οποίος βρισκόταν πάντα πρώτος στον κατάλογο των αναγκών μας και αποσβέστηκε στη μνήμη μας ο αρχικός και πραγματικός προορισμός μας στον καταιγισμό των άπειρων ατομικών επιλογών που μας παρέσυρε η ακόρεστη βουλιμία για χορτασμό των απολαύσεων και των πάσης λογής ηδονών. Εισήλθαμε ακατανόητα στα πλοκάμια της θελκτικής παγίδας που έστησε η λερναία ύδρα του εγωτισμού και πειστήκαμε ότι η τεχνική πρόοδος και οι ανέσεις αποτελούν τη διέξοδο στα σημερινά προβλήματα που μας ταλανίζουν.
Η ουσία των πραγμάτων δεν βρίσκεται στα μεγάλα λόγια, στον ηθικολογία, ή σε αυτά που θεωρούνται σπουδαία για τον πολύ κόσμο.
Ας στραφούμε στον φυσικό περίγυρο που μας περιβάλλει, στα μικρά πράγματα του σφαιρικού μας
κόσμου, στα μικρά σκαθάρια που περιπλέκουν τα κουβάρια από τα θρύμματα των δέντρων και τους βόλους της καφετιάς γαίας, στις άοκνες μέλισσες εργάτριες που γνέθουν με τα χεράκια τους το «υγρό πυρ» των πεταλωτών λουλουδιών κουβαλώντας το με κόπο στις κερένιες κυψέλες, σαν άλλοι «άτλαντες» που σηκώνουν το βάρος του κόσμου στις πλάτες τους. Ένας άγνωστος παράλληλος μεγαλειώδης μικρός κόσμος με τη δική του γλώσσα και το δικό του νόημα υφίσταται κάτω από τη υπερήφανη μύτη μας τόσο λειτουργικά θαυμαστός για την πολυποίκιλη απλότητά του.
Πόσο αναζητά η κτιστή ζωική και φυτική φύση ένα νοητό χάδι από εμάς τους ανθρώπους, οι οποίοι της στερούμε κάθε στιγμή.
Πώς φύεται και βιώνει ο κόσμος αυτός τη σχέση χωρίς φρόνηση;
Αυτός ο μικρός κόσμος έλαχε να γίνει για πολλούς από εμάς ο δάσκαλός μας. Εκεί, κέντρο της αστείρευτης δραστηριότητας δεν είναι ο λογική αλλά η ανάγκη της καρδιάς.
Ίσως ο λόγος των ενστίκτων προς την έννοια της επιβίωσης να μην είναι η ορθή ανθρωπολογική σύλληψη που να αναλογεί για τη συγκρότηση μιας αληθινής σχέσης που θα μπορούσαμε να συνάψουμε με την φύση.
Πώς μπορεί μια σχέση να υπερβεί την ίδια τη φύση και να την πραγματώσει;
«Ένας στωικός φιλόσοφος είχε φυτέψει δύο δεντράκια κοντά στην αυλή της μιας κοινότητας των στωικών. Καθημερινά φρόντιζε και τα δύο ώστε να μην τους λείπει τίποτα. Καθημερινά όμως πήγαινε και χάιδευε διαρκώς μόνο το ένα. Μετά από δύο χρόνια αυτό που χάιδευε είχε διπλάσιο ύψος και πιο πλούσιο ανάπτυγμα στα φύλλα και στους βλαστούς του.»
Η κοινωνία σχέσεων αγάπης μεταμορφώνει υπερβατικά τη φύση και τη «φύση» μας.
