Η πολιτική έννοια "Δημοκρατία" γεννήθηκε για πρώτη φορά στην αρχαία Ελλάδα, την εποχή του Εφιάλτη. Δημοκρατία νοείται ως το πολίτευμα εκείνο σύμφωνα με το οποίο την εξουσία την έχουν οι πολίτες, οι πολλοί και όχι οι λίγοι ή ο ένας.
Η δημοκρατία λοιπόν είναι πολίτευμα και όχι ιδεολογία. Στην νεωτερική περίοδο της ιστορίας (18ος αι-σήμερα) η πρόσληψη του περιεχομένου της έννοιας της δημοκρατίας απόκτησε στρεβλό περιεχόμενο, την ταύτισαν με τον αντιπροσωπευτικού τύπου κοινοβουλευτισμό, που στην ουσία ακυρώνει τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του δημοκρατικού πολιτεύματος, την εξουσία των
πολλών.
Πολλοί είτε αγνοούν είτε έχουν σύγχυση στο τι είναι ο κοινοτισμός ελληνικού τύπου. Ο Ελληνικός Κοινοτισμός αποτελεί το οργανωτικό και διοικητικό πλαίσιο αρχών, θεσμών και δομών για να εφαρμοστεί η πραγματική δημοκρατία. Τι προτάσσει η δημοκρατία; Την κυριαρχία της βούλησης των πολλών. Όμως, επειδή η δημοκρατία δεν αποτελεί ιδεολογία, δεν συνδέεται με κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο για το πώς μπορεί να επιτευχθεί η κυριαρχία των πολλών. Η δημοκρατία απλά ορίζει ότι προέχει η κυριαρχία των πολλών, δεν περιγράφει πώς αυτό μπορεί να επιτευχθεί. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, πρέπει να κομίζει συγκεκριμένη πολιτική περιγραφή. Αυτό το επιτυγχάνει ο Κοινοτισμός, που στην ουσία είναι η "ιδεολογία", θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, το πλαίσιο του πώς επιτυγχάνεται αυτή η κυριαρχία των πολλών.
Η πραγματική δημοκρατία γεννιέται όταν ο πολίτης πρώτα ορίζει τα του οίκου του, τα της πόλης του, της ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ, του οικισμού του, της γειτονιάς του. Από εκεί εκκινεί η πραγματική δημοκρατία, όταν αποκτά τεράστια δύναμη στην τοπική του κοινωνία. Εκεί αναδύονται όλες οι βασικές ανάγκες του που πρέπει να τις ιεραρχήσει και στη συνέχεια με τους συμπολίτες του κοινωνικοποιείται και καθίσταται ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ που συμμετέχει στην διαμόρφωση των πολιτικών δρώμενων της περιοχής του. Πρώτα αυξάνεται και διογκώνεται η δύναμη του πολίτη στον τόπο του και μετά στην πατρίδα του. Κάθε πόλη, χωριό και επαρχία έτσι ισχυροποιεί τη θέση του πολίτη απέναντι στην αυθαιρεσία των λίγων.
Ας σκεφτούμε. Όταν μια πολύ ψηλά ιστάμενη κεντρική εξουσία έχει απέναντί της άτομα (όπως σήμερα) που δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα παρέμβασης και λήψης αποφάσεων περιφρουρημένα μέσα στην τοπική τους κοινωνία, θα έχει ένα πολύ εύκολο έργο στο να επιβάλει τις οποιεσδήποτε αντιδημοκρατικές πολιτικές της. Αντίθετα, αν καταστεί "ενεργός πολίτης" με μεγάλη εξουσία στην ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ του, τότε η κεντρική εξουσία δε θα είναι σε θέση να χειραγωγήσει και να επιβάλει τις όποιες αποφάσεις της.
Επίσης, ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ σημαίνει τη δυνατότητα οι τοπικές κοινωνίες να ορίζουν από μόνες τους τη λύση των ιδιαίτερων προβλημάτων και ζητημάτων τους, που μόνο αυτοί γνωρίζουν καλά. Το κεντρικό κράτος είναι αδύνατον να κατανοήσει τις ιδιαιτερότητες και τις αυτόχθονες προτεραιότητες των πολιτών μιας μικρής κοινωνίας.
Ο πολίτης καθίσταται τόσο περισσότερο ισχυρός όσο περισσότερο κοντά βρίσκεται η εξουσία του, επειδή δεν χρειάζεται μεγάλη δρασκελιά, πολιτικό άλμα, για να αγγίξει ορίζοντάς την, το όποιο κέντρο εξουσίας μέσα από τις προτάσεις του που θα ορίζουν τη μοίρα του μέλλοντός του.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ.
