Πρόλογος του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου
Ο φωτισμός της λογικής ψυχής και η ανάβασή της στον νοητό κόσμο, στην πλατωνική φιλοσοφία, γίνεται ξαφνικά, ως κεραυνός εν αιθρία. Για να μπορέσει η ψυχή να φωτιστεί είναι προϋπόθεση η συνεχής ενασχόληση με τη φιλοσοφία και την αναζήτηση της αλήθειας ως τρόπος ζωής του πνεύματος. Αυτή η ενασχόληση με το φιλοσοφείν είναι ενδοσκόπηση, είναι έσω σκάψιμο, η εύρεση του ίδιου του αληθινού εαυτού μας, ο οποίος, σαν άλλος θησαυρός, φέρει στη δομή του το αποτύπωμα του Παντός, τον τρόπο που υπάρχει ο κόσμος, ορατός ή αόρατος. Η εύρεση αυτού του θησαυρού συμβαίνει σε ανύποπτο χρόνο, απροσδόκητα. Καθώς η ψυχή βιώνει τον φιλοσοφικό αυτό βίο, χωρίς να το συνειδητοποιεί η ίδια ανέρχεται, δηλαδή εξελίσσεται διαρκώς πνευματικά πλησιάζοντας την ΙΔΕΑ του ΑΓΑΘΟΥ. Και όταν η ψυχή πλησιάσει στο κρίσιμο σημείο την ΙΔΕΑ του ΑΓΑΘΟΥ, η οποία αποτελεί το ΝΟΗΤΟ ΠΥΡ, τον πνευματικό ΗΛΙΟ, ξαφνικά μέσα στη ζέση της ανάβει φωτιά λάμποντας με τη φλόγα της στον αιθέρα. Η ευτυχία και η χαρά που βιώνει η ψυχή είναι ανείπωτη, γιατί το πεπερασμένο προσεγγίζει το άπειρο...