ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

                 Christian Meier

Πρόλογος

Η πολύ ιδιαίτερη διαλεκτική της συνείδησης που συνοψιζόταν στη μορφή της αρχαίας τραγωδίας, αποτελούσε ούτε λίγο ούτε πολύ αποκωδικοποίηση, με γνωσιακά μέσα, εκδραμάτιση του αρχέγονου βιώματος της ύβρεως. Οι ύβρεις που διαπράττουν τα όντα - το γεγονός και μόνον πως υπάρχουν (Αναξίμανδρος), βαθιά συναίσθηση ευθύνης του ανθρώπου απέναντι στη φύση και στις κοσμικές δυνάμεις, καθώς και όρος της ανθρώπινης σκέψης που επιβιώνει καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας ως ενοχή και παράπτωμα απέναντι στον Δημιουργό, αποκωδικοποιείται μέσα από την αρχαία τραγωδία ως γνωσιακό ενέργημα, μα και ως πράξη του αθηναίου πολίτη. 

Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ

Οι Έλληνες δεν μάχονταν για «ιδέες», «ιδανικά» και άλλες ιδεολογικοποιημένες (αυτ)απάτες, αλλά για απόλυτα καθορισμένες και χειροπιαστές σημασίες, όπως  η πόλη – πατρίδα. Η τελευταία σε πλήρη αντίθεση με τον σημερινό συσκοτισμό της (βλ. «έθνος – κράτος») δεν ήταν μια ιδεολογική αφαίρεση· ήταν πρωταρχικά μια αυτοκυβερνώμενη ανθρώπινη κοινότητα, η οποία αυτοπροσδιοριζόταν  βιολογικά (κοινός γεννήτορας και πρόγονοι), χρονικά (κοινή ιστορική διαδρομή), συνειδησιακά (κοινά έθιμα, θεσμοί, σημασίες  κ.λπ.) και,  μόνο δευτερευόντως, γεωγραφικά.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΙΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

                Bruno Snell

Προλογικά

Η  επιστήμη, η θρησκεία  και η τέχνη  είναι τρεις  αυτόνομοι τρόποι αντίληψης  του κόσμου και της πραγματικότητας. Είναι  παγκοίνως  αποδεκτό  ότι  ο επιστημονικός  λόγος  είναι αυτόχθων μόνο  στην Ελλάδα, είναι αποκλειστικά ελληνική δημιουργία  και σύλληψη. Επίσης, η διεθνή  επιστημονική  κοινότητα  ομολογεί  ότι  οι επιμέρους επιστήμες  δημιουργούν νέες  λέξεις  και αναπλάθουν  νέους λεκτικούς  όρους που επιτελούν τη λειτουργία  των επιμέρους αντικειμένων  τους  σχηματίζοντάς  τες  με βάση την αρχαία  ελληνική γλώσσα.

Η ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΣΧΟΛΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Α΄ΜΕΡΟΣ

Περί  του Πυθαγόρειου βίου

Πυθαγόρας ο Σάμιος 

Ο Πυθαγόρας, γιος του Μνήσαρχου και της Πυθαΐδας, γεννήθηκε στη Σάμο. Η γέννηση του πιθανολογείται ανάμεσα στο (592 και το 572 π.Χ.). Σημαντικός αριθμός ιστορικών ισχυρίζεται ως σίγουρη χρονολογία γέννησης του Πυθαγόρα το (585 π.Χ.). Το όνομα Πυθαγόρας, του το έδωσαν οι γονείς του προς τιμήν της Πυθίας που προφήτευσε την γέννηση του. Ο Πυθαγόρας, υπήρξε σημαντικός Έλληνας φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης, θεωρητικός της μουσικής και ιδρυτής της Πυθαγόρειας σχολής.

Είναι ο κατεξοχήν θεμελιωτής των Ελληνικών μαθηματικών και δημιούργησε ένα άρτιο σύστημα για την επιστήμη των ουρανίων σωμάτων, που κατοχύρωσε με όλες τις σχετικές αριθμητικές και γεωμετρικές αποδείξεις. Ο Πυθαγόρας είναι ο πρώτος που ονόμασε τον εαυτό του "φιλόσοφο" και ο πρώτος που ανακάλυψε τα μουσικά διαστήματα από μία χορδή. Ο Πρόκλος (Νεοπλατωνικός φιλόσοφος 410 - 485 π.Χ.) λέει πως πρώτος ο Πυθαγόρας ανύψωσε την γεωμετρία σε ελεύθερη επιστήμη, γιατί θεώρησε τις αρχές της από πάνω προς κάτω και όχι με βάση τα υλικά αντικείμενα. 

BRUNO SNELL - Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

 

«…τόσο ὁἩρόδοτος ὅσο και ὁ Θουκυδίδης μᾶς διδάσκουν αὐτό πού οἱ Ἕλληνες ἔμαθαν ἀπό τά ἐρείπια ταῶν άρχαίων ἀκροπόλεων: να εἶναι μετριόφρονες στην περηφάνια τους και περήφανοι για τη μετριοφροσύνη τους.» 

Αποσπάσματα από το 2ο κεφάλαιο στο έργο του συγγραφέα 

«Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

            Ὁ ὅ­ρος Ἱ­στο­ρί­η – ἔτ­σι ὀ­νο­μά­ζει ὁ Ἡ­ρό­δο­τος το ἔρ­γο του – ση­μαί­νει ἔ­ρευ­να· ὁ ὅ­ρος αὐ­τός ὅ­μως δεν χα­ρα­κτη­ρί­ζει μό­νον την ἀν­θρώ­πι­νη πνευ­μα­τι­κή προ­σπά­θει­α πού ὁ­δη­γεῖ στην εὕ­ρε­ση τῆς ἀ­λή­θει­ας, ἀλ­λά και την ἔκ­θε­ση αὐ­τῆς τῆς ἀ­λή­θει­ας σ’ ἕ­να σύγ­γραμ­μα, δη­λα­δή τη γρα­πτή ἱ­στο­ρί­α. Ἡ ἱ­στο­ρί­α πε­ρι­ε­λάμ­βα­νε ἀρ­χι­κά και τη γε­ω­γρα­φι­κή ἔ­ρυ­να. Αὐ­τή τη συ­στη­μα­τι­κή δι­ε­ρεύ­νη­ση τοῦ γνω­στοῦ κό­σμου την ἐγ­και­νί­α­σε λί­γο πρίν ἀ­π’ τον Ἡ­ρό­δο­το ὁ Ἑ­κα­ταῖ­ος…

            Με­θο­δο­λο­γι­κά δι­α­φο­ρο­ποι­εῖ ὁ Ἡ­ρό­δο­τος τις πλη­ρο­φο­ρί­ες τοῦ ἔρ­γου του σε   τρεῖς κα­τη­γο­ρί­ες: (α) σ’ αὐ­τό πού ὁ ἴ­δι­ος εἶ­δε, (β) σ’ αύ­τό πού πλη­ρο­φο­ρή­θη­κε ἀ­πό αὐ­τό­πτες μάρ­τυ­ρες, και (γ) σ’ αὐ­τό πού γνω­ρί­ζει μό­νο ἀ­πό φῆ­μες. Αὐ­τή ἡ με­θο­δι­κή ἀ­φε­τη­ρί­α ἔ­κα­νε την ἱ­στο­ρί­α ἐ­πι­στή­μη με τη ση­με­ρι­νή ἔν­νοι­α τῆς λέ­ξης…

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ - ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΟΛΗΣ

Η  παρμενίδεια  οντολογία  για το αμετάβλητο, αγέννητο,  άφθαρτο, αναλλοίωτο, ομοιογενές, συμπαγές και  αδιαίρετο  ον είναι ο διαλεκτικός  φιλοσοφικός  άξονας  γύρω από τον οποίο  περιστρέφεται  η προσωκρατική σκέψη. Όλοι  οι προσωκρατικοί,  διακείμενοι  θετικά ή  αρνητικά  απέναντι  στην  παρμενίδεια ιδέα  ότι  "τίποτα  δεν προέρχεται  από το μη ον",  εγκαινιάζουν  τις  απαρχές  σύλληψης  του επιστημονικού λόγου.

Η  φιλοσοφική  θέση   ότι  "τίποτα  δεν μπορεί  να προέλθει, να γεννηθεί από  κάτι μη υπαρκτό" γίνεται  αντικείμενο  ενασχόλησης  όλων των μεταγενέστερων φυσικών ή  μη φιλοσόφων  και  συναντάται  πρώτα   στον Εμπεδοκλή,  με  την  υιοθέτηση  των τεσσάρων αρχέγονων  ριζωμάτων (γη, ύδωρ, αήρ, πυρ)  ως πρωταρχική ουσία  όλων των όντων. Μην προσλάβουμε τα στοιχεία  του  Εμπεδοκλή  όπως τα λαμβάνουμε σήμερα (στο ύδωρ κατά τον Εμπεδοκλή συγκαταλέγονται  και είδη μετάλλων). Σε  καμιά περίπτωση  δεν ήταν αυθαίρετη  η σύλληψη του τελευταίου. 

ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΟΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗ

Προλογικά

Τα Ελευσίνια Μυστήρια  αποτέλεσαν για τον ελληνικό  τρόπο  του βίου κατά  τα  αρχαϊκά χρόνια  το αθέατο δημιουργικό  δίχτυ ενός  πλαισίου  κοινών σχέσεων  μεταφυσικής προέλευσης  που λειτουργούσε  ενοποιητικά προκειμένου  οι  πρώτοι Έλληνες  να διατηρήσουν στο ακέραιο  την  ζωτική  διαρκή  τους σχέση  με το οργανικό όλον, τον  κατά φύση  βίο. Όποιος  θεωρεί  ότι  τα δρώμενα  που  λαμβάνουν χώρα  στα Ελευσίνια  μυστήρια  έχουν μόνο θρησκευτική χροιά, γνωρίζει μόνο  την επιφανειακή  λειτουργία  τους. Τα Ελευσίνια μυστήρια  ορίζουν  τα πρώτα όρια  μεταξύ  του  ανθρώπινου και του υπερβατικού. Σε  αυτά  το  εκστατικό  διονυσιακό  στοιχείο  εμπλέκεται  κυκλικά  με  το  λογικό, κάτι  που μαρτυρείται  και στο  αρχαίο δράμα.

Ο ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΙΛΗΣΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ "ΑΠΕΙΡΟΝ"

    

Η ζωή του

 Ο Αναξίμανδρος γεννήθηκε στη Μίλητο το 610 π. Χ. περίπου και πέθανε λίγο μετά το 546 π. Χ. Σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο, ήταν μαθητής του Θαλή και άμεσος συνεχιστής του έργου του. Για την ζωή του ξέρουμε πολύ λίγα. Σύμφωνα με τον Αιλιανό ηγήθηκε της αποστολής της Μίλητου στην ίδρυση αποικίας στην Απολλωνία, ενώ σύμφωνα με τον Κικέρωνα προειδοποίησε τους Σπαρτιάτες να εγκαταλείψουν προσωρινά την Σπάρτη προβλέποντας τον σεισμό που έγινε λίγο μετά καταστρέφοντας οικίες και ιερά. Γενικώς όλες οι πληροφορίες που αφορούν τον Αναξίμανδρο είναι δευτερογενείς, συνήθως από μεταγενέστερους σχολιαστές οι οποίοι όμως είχαν ανά χείρας το βιβλίο του, άρα οι πληροφορίες τους είναι κατά πάσα πιθανότητα έγκυρες, ειδικά αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι ταυτίζονται μεταξύ τους στο περιεχόμενο.

ΟΙ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Ι.                                   ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

ΑΙΓΕΑΣ - ΘΗΣΕΑΣ  (Προϊστορικοί χρόνοι - Μυθολογία) 

Κλασικό παράδειγμα ευρηματικού τρόπου επικοινωνίας των Αρχαίων Ελλήνων σε μεγάλες αποστάσεις, βρίσκεται στην ιστορία του Θησέα, γιού του βασιλιά της Αθήνας Αιγέα, από τους προϊστορικούς-μυθολογικούς ακόμα χρόνους, που ανέλαβε τη δύσκολη αποστολή να καταργήσει την υποτέλεια των Αθηναίων στον Κρήτα βασιλιά Μίνωα.

Οι Αθηναίοι έπρεπε να στέλνουν κάθε χρόνο, επτά αγόρια και επτά κορίτσια για να γίνουν βορά του τερατώδους Μινώταυρου.

Ο Θησέας παίρνοντας τη θέση ενός από τα αγόρια, κατάφερε να σκοτώσει το Μινώταυρο μέσα στο δαιδαλώδη λαβύρινθο.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΘΗΝΑΣ

Εισαγωγή

Το φορολογικό σύστημα συμβάλλει τα μέγιστα στη λειτουργία του κράτους. Κάθε φορολόγηση προϋποθέτει μια κάποια κοινωνική δομή. Μπορούμε να πούμε πως η φορολόγηση οφείλει την καταγωγή της στην προσπάθεια να συσσωρεύσουμε και να εξασφαλίσουμε τα απαραίτητα για τη ζωή· αυτή η συσσώρευση δεν είναι μια ιδιότητα που χαρακτηρίζει αποκλειστικά τον άνθρωπο και την κοινωνία του.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

Η άρρηκτη σύνδεση πολιτικής και οικονομίας

Η  αρχαία  αθηναϊκή δημοκρατία, προς έκπληξη πολλών, ήταν μια αναπτυγμένη με σύνθετους οικονομικούς θεσμούς  κοινωνία. Είχε αναπτύξει στις  πολιτικές  και κοινωνικές δομές  της  και την οικονομική  της συγκρότηση. Το πεδίο της πολιτικής ήταν άρρηκτα  συνδεδεμένο με την οικονομία (οίκος + νομή) ως το πρακτικό μέρος της θεωρητικής φιλοσοφικής ζωής που είχε σχέση με την οργάνωση του οίκου, του αγρού και της αγοράς σε  μια ενιαία  στάση ζωής.

Το  πολίτευμα της αρχαίας Αθήνας χαρακτηριζόταν για τη ενεργή συμμετοχή  των πολιτών στα κοινά (άμεση δημοκρατία) και την οργάνωση των αμφικτιονιών πόλεων (έμμεση δίοδο επικοινωνίας και συνεννόησης των κοινοτήτων ως πόλεων κρατών).

Αυτό  που αγνοείται  στη σημερινή εποχή  είναι το γεγονός ότι η αρχαία Αθήνα είχε αναπτυγμένο χρηματοπιστωτικό τραπεζικό σύστημα που κυριολεκτικά δέσποζε σε ολόκληρη τη Μεσόγειο (δεν είναι καθόλου τυχαίο  ότι και η σημερινή Ελβετία,  που υιοθετεί  τη δημοψηφισματική διακυβέρνηση, αναπτύσσει  το μεγαλύτερο χρηματοπιστωτικό  δίκτυο  τραπεζών στον κόσμο).

ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ 570 π.Χ - 507 μ.Χ

Ο Κλεισθένης καταγόταν από το γένος των Αλκμεωνιδών και ήταν γιος του Μεγακλέους, αρχηγού των Παραλίων, δηλαδή της μεσαίας τάξης. Ο Μεγακλής εξορίστηκε μαζί με ολόκληρη την οικογένειά του από την Αθήνα όταν ο Πεισίστρατος επέβαλε την τυραννίδα του. Μητέρα του Κλεισθένους ήταν η Αγαρίστη, θυγατέρα του επίσης Κλεισθένους, τυράννου της Σικυώνος.

Οταν ο Πεισίστρατος έγινε τύραννος της Αθήνας εξόρισε τους Αλκμεωνίδες μαζί με άλλους αντιπάλους του. Μετά τον θάνατο του Πεισιστράτου, το 527 π.X., και την προσπάθεια των δύο γιων του και διαδόχων του, του Ιππάρχου και του Ιππία, να προσδώσουν στο τυραννικό καθεστώς κάποια νομιμοφάνεια, ο Κλεισθένης επέστρεψε στην Αθήνα και εξελέγη επώνυμος άρχων. Λίγα χρόνια

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΧΕΣΙΟΔΥΝΑΜΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ

Αλέξανδρος Β. Κοσμόπουλος

Το "ΠΡΟΣΩΠΟ", ο ποιοτικός ανθρωπολογικός τύπος του υποκειμένου που καθίσταται  απαραίτητος για τη συγκρότηση μιας  αληθινής  δημοκρατικής  πολιτείας, είναι ο ενεργός και  κοινωνικοποιημένος πολίτης που έχει αναπτύξει  μια  καθολική πνευματικότητα,

ΚΑΡΛ ΓΙΟΥΝΓΚ - ΤΑ ΑΡΧΕΤΥΠΑ, Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΣΚΕΨΗΣ (ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ)

Πρόλογος του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Σε  όλες τις ομαδικές ή κοινωνικές εκδηλώσεις του ανθρώπου, παρατηρεί κανείς μια ενωτική γραμμή που συνδέει τόπους και χρόνους. Τα "αρχέτυπα", κατά τον Καρλ Γιουνγκ, που μαρτυρούν  την οικουμενικότητα των a priori παραστάσεων (τόσο στα όνειρα όσο και στην τέχνη και τη θρησκεία) δεν είναι παρά κληρονομικές εγγραφές στο DNA των χρωμοσωμάτων όλων των ανθρώπων. Το "συλλογικό ασυνείδητο" εκδηλώνεται ομοιόμορφα σε  κάθε άνθρωπο. Τα διάφορα σύμβολα, που αποτελούν μια έκφραση δυναμισμού της σκέψης στην περιοχή της εικόνας, είναι περίπου κοινά σε  όλη την ανθρωπότητα. 

ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ - Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΧΡΥΣΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ Φ

Η  αισθητική  γενικά 

Στη  νεωτερική τέχνη, στη  μοντέρνα  αισθητική,  επικρατεί  κυρίως  η υιοθέτηση  της ιδέας  ότι  ωραίο  είναι  "οτιδήποτε αρέσει  στον καθένα" που προκρίνει  το ατομικό γούστο και την ιδιαίτερη  προτίμηση. Αυτή  η ιδέα  αποτέλεσε  κανόνα  για τη σύγχρονη τέχνη. Αποτέλεσμα  αυτής  της στάσης  είναι  η εισχώρηση  στο δημόσιο χώρο και του άσχημου. Το "άσχημο" δεν έχει  κανένα  από τα γνωστά  κοινά  στοιχεία  όπως  το "Ωραίο". Αλήθεια, είναι  απόρροια  της ελεύθερης  ή  της ασύδοτης επιλογής; Μάλλον απόρροια  της  αχαλίνωτης  ατομικιστικής  διάθεσης  που αποκόπτει  τον σύγχρονο άνθρωπο  από κάθε  δυνατότητα  σύναψης  σχέσεων με  τον  άλλο. Έτσι, το "άσχημο"

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ - ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

[Κείμενο  και βίντεο]

Η  αληθινή  ελευθερία  πραγματώνεται  όταν ο άνθρωπος  κατορθώσει  να  συνθέσει  σε  ενότητα  και τις δύο  ψυχονοητικές λειτουργίες  του έσω είναι του, τον λόγο  με το άλογο, το συνειδητό μέρος  της ύπαρξης με το ασύνειδο. Είναι ένας  στόχος, ένα  ταξίδι  συναρπαστικό, ένα  εκρηκτικά πνευματικό άθλημα  που επιτυγχάνεται  μέσα  στην κοινωνία  σχέσεων, στον εμπειρικό  κοινό  τρόπο του βίου.....

Αποσπάσματα από το βιβλίο Αναφορά στον Γκρέκο, του Νίκου Καζαντζάκη

......Ο μεγάλος καλλιτέχνης βλέπει κάτω από την καθημερινή ρεούμενη πραγματικότητα αιώνια ασάλευτα σύμβολα. Πίσω από τις σπασμωδικές, ασυνάρτητες συχνά ενέργειες των ζωντανών

ΤΖΑΚΟΜΠ ΝΙΝΤΛΜΑΝ - ΣΩΚΡΑΤΗΣ, Ο ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

Συνέντευξη  του  καθηγητή  φιλοσοφίας  Τζάκομπ  Νίντλμαν
(Κείμενο και βίντεο)

Πρόλογος

Γεια σας. Το θέμα μας σήμερα είναι «Πνευματικότητα και Διάνοια». Συχνά σκεφτόμαστε την πνευματικότητα ως αναφερόμενη στη σφαίρα που είναι πέραν της διάνοιας, πέραν του εγώ, πέραν του ίδιου του χώρου και του χρόνου – μια σφαίρα που αγγίζει το απέραντο, το θεϊκό. Από την άλλη, η διάνοια είναι συγκεκριμένη και απτή - έχει να κάνει με αριθμούς και έννοιες. Κι ωστόσο, είναι ξεκάθαρο πως αυτά τα δύο πεδία κάπου διασταυρώνονται, κάπου έχουν ένα σημαντικό ρόλο στον οποίο επικαλύπτουν και αλληλεπιδρούν το ένα με το άλλο. Καλεσμένος μου σήμερα είναι ο καθηγητής Τζάκομπ Νίντλμαν, καθηγητής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Σαν Φραντσίσκο. Είναι συγγραφέας πολυάριθμων βιβλίων, όπως του "Μια αίσθηση του κόσμου", "Η καρδιά της φιλοσοφίας", "Η οδός του γιατρού", επίσης ενός μυθιστορήματος με τίτλο "Γητευτές", καθώς και του "Οι καινούργιες θρησκείες". Καλημέρα, Τζάκομπ. Χαίρομαι που είσαι εδώ.


η συνέχεια  στο βίντεο που ακολουθεί...



.... η συνέχεια  της  συνέντευξης  του βίντεο  στο  κείμενο  που ακολουθεί:

- Ας δούμε την άλλη πλευρά της εξίσωσης που συζητάμε σήμερα - την πνευματικότητα. Σκέφτομαι την πνευματικότητα ως κατά κάποιο τρόπο μια επαφή με κάτι πέραν του χρόνου και του χώρου, με κάτι άπειρο, με κάτι που δεν είναι μέρος αυτού του υλικού πεδίου. Είναι αυτός ένας ορισμός με τον οποίο αισθάνεσαι άνετα;

ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ - Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΕΣ ΣΗΜΑΣΙΕΣ

Απόσπασμα από το  «Η αρχαία ελληνική δημοκρατία και η σημασία της για μας σήμερα»

...Το χάος το έχουμε και μέσα μας με την μορφή της ύβρεως, δηλαδή της άγνοιας ή αδυναμίας αναγνωρίσεως των ορίων των πράξεων μας διότι, βεβαίως, αν τα όρια ήσαν σαφή και αναγνωρίσιμα εκ των προτέρων, δεν θα υπήρχε ύβρις, θα υπήρχε απλώς παράβαση ή αμάρτημα, έννοιες χωρίς κανένα βάθος.

            Αυτό είναι έξαλλου κι ένα απ’ τα μαθήματα της τραγωδίας, η οποία συνδέεται άμεσα με την φιλοσοφία και την γονιμοποιεί. Σαν πολιτικός θεσμός η τραγωδία είναι θεσμός αυτοπεριορισμού.

ΖΑΚΛΙΝ ΝΤΕ ΡΟΜΙΓΥ - ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ;

Απόσπασμα  από το βιβλίο της Jacqueline de Romilly  «ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ;»

.......Κατ’ αρχήν κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε ότι ο άνθρωπος που εξύμνησαν οι Έλληνες ήταν ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος. Αγαπούσε τη ζωή και τις γιορτές, τα συμπόσια, τον έρωτα, τη δόξα.

Η ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ Ή ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΡΕΥΝΑ

Του Λίνου Μπενάκη

Από το βιβλίο «Μεσαιωνική Φιλοσοφία. Σύγχρονη Έρευνα και Προβληματισμοί», Εκδ. ΠΑΡΟΥΣΙΑ, Αθήναι, 2000


Η ομιλία αυτή προγραμματίσθηκε να είναι η πρώτη ως γενικότερη και εισαγωγική στην σπουδαία θεματική του Συμποσίου «Η Βυζαντινή Φιλοσοφία και οι αρχαίες πηγές της», που κλείνει την Σειρά των Φιλοσοφικών Συνεδρίων των οργανωμένων στην Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 1997. Στο Πρόγραμμα του Συνεδρίου υπογραμμίζεται σωστά, ότι «το Συνέδριο φιλοδοξεί να προβάλει τόσο στην επιστημονική κοινότητα όσο και στο ευρύτερο κοινό ... την Βυζαντινή Φιλοσοφία ως ένα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και σημαντικό τομέα για την κατανόηση του βυζαντινού πολιτισμού...». Για την επιλογή αυτή αισθάνομαι ευτυχής, επειδή ελπίζω ότι θα μπορέσω να δώσω μία ζωντανή εικόνα του σημαντικού έργου, που συντελείται στις τελευταίες δεκαετίες, με εντυπωσιακούς ρυθμούς και πλούσιους καρπούς, στην περιοχή της Βυζαντινής Φιλοσοφίας.

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ

 Η  σύγχρονη  ελληνική φιλοσοφία,  ως προς  την οντολογία  της, αναπτύσσει  συνδυαστικά στις βάσεις της όλους εκείνους  τους εννοιολογικούς  διαχρονικούς  όρους, από την αρχαία  μέχρι  και την  νεότερη  ελληνική  φιλοσοφία, που  αποτέλεσαν  ιδιαίτερα  δομικά  συστατικά  για  την επιστημονική  της  ουσιαστική  θεμελίωση, για  αυτό  και  η  οντολογία  της  συμπεριλαμβάνει  προτάσεις  για  όλα  τα κομβικά  φιλοσοφικά  ζητήματα  που απασχόλησαν  τους  φιλοσόφους  από  την  αρχαϊκή  εποχή  μέχρι  και σήμερα. Στη σύγχρονη  δομή  της  αναγκαστικά  εμπλέκει  και  θεολογικές  (όχι  θρησκευτικές) αναφορές  ή  ορολογίες, εφόσον  από  τις  απαρχές  της  (ως πρώτη θεολογία-Αριστοτέλης) μέχρι  και τις μέρες μας  θέτονταν  ζητήματα  ουσίας του όντως όντος (Θεότητα και ανθρωπότητα), προκειμένου  να αποπειραθεί  ο  σχηματισμός  μιας  συνολικής  αποκρυσταλλωμένης εικόνας  για  την  ουσιαστική σχέση  μεταξύ   νοείν και  είναι.  

CHRISTIAN SMITH - ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ; (ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΑΠΟΨΗ)

Συνέντευξη  του  Christian Smith, καθηγητή κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο Notre Dame, USA

Κάθε ερμηνεία στις κοινωνικές επιστήμες έχει στο υπόβαθρό της κάποια ιδέα για το τι είναι το ανθρώπινο πρόσωπο, τι το κινητοποιεί, και τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτό. Μερικές φορές αυτή η ιδέα είναι σαφής, αλλά τις περισσότερες φορές όχι. Και οι διαφορετικές έννοιες του

Η ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑΣ (ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ) ΚΑΙ Ο ΑΝΑΓΩΓΙΣΜΟΣ

Α. Η  υποχώρηση  του αναγωγισμού  στην επιστήμη

Τα  τελευταία  χρόνια  έφθασε  στα  όριά  του  ο αναγωγισμός  στην επιστήμη, η αντίληψη  δηλαδή  ότι  τα  φαινόμενα εξηγούνται δια της αναγωγής  τους  σε  μια  ουσία  ή  θεωρία. Για  παράδειγμα, κατά  τον υλισμό  όλα  τα φαινόμενα εξηγούνται δια  της αναγωγής  τους  στην  ύλη. Κατά  τη θεωρία  του συμπεριφορισμού  στην ψυχολογία, η συμπεριφορά  του ανθρώπου  εξηγείται δια της  αναγωγής  της  σε  σχέσεις  ερεθίσματος  και αντίδρασης, Κατά  τη θεωρία  του φυσικαλισμού (φιλοσοφία  του νου) τα  ψυχικά γεγονότα  ανάγονται  σε  αντίστοιχες  φυσιολογικές λειτουργίες  του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ενώ,  για  παράδειγμα, κατά  την αιτιοκρατία, όλα  τα πράγματα  και όλα  τα γεγονότα  στον κόσμο εξηγούνται δια της αναγωγής  τους σε  αιτιώδεις σχέσεις.

Όλες  οι ανωτέρω  επιστημονικές  θεωρήσεις  εγγράφονται πλέον στην ιστορία  της επιστήμης  και  παύουν  να έχουν σήμερα  την ισχύ  που είχαν  πριν την εμφάνιση  της ολιστικής  θεωρίας  της  πολυπλοκότητας. Η  συλλογικού-ολιστικού τύπου  θεωρία  της  πολυπλοκότητας  κάθε μορφής  συστημάτων  αποτελεί  τη βάση  για  την αυτοοργάνωση  κάθε μορφής  κοινοτήτων.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ - Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΩΣ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ

α. Η  κωδικοποιημένη  αναφορά  του  Ελύτη  για  την ελληνικότητα  στην  τηλεπροβολή

Στην  ποίηση  του Οδυσσέα  Ελύτη  γίνεται λόγος  για  την ελληνικότητα. Τι είναι  η  ελληνικότητα  κατά  τον Ελύτη; Σε  καμιά  περίπτωση  δεν πρόκειται  για  ιδεολόγημα  ούτε  για  νοησιαρχικό  κατασκεύασμα, αλλά  για  ένα  άλλο  βίωμα, μια μοναδική  ιστορικά  διαπιστωμένη  αίσθηση  της  βιοτής. Στην τηλεπροβολή (βίντεο) που παρατίθεται  κάτωθι, ο  Ελύτης  τονίζει  ότι  "ελληνικότητα  είναι  ένας  τρόπος  να βλέπει  και  να  αισθάνεται  κανείς  τα πράγματα  είτε  στην κλίμακα  τη μεγάλη (π.χ Παρθενώνας)  είτε  στην ταπεινή (π.χ λυχνάρι)".  Λέει  χαρακτηριστικά  στην τηλεπροβολή  ότι  "μια  εσωτερική  αυλή  ενός  νησιώτικου σπιτιού  και ο περίβολος  ενός  μοναστηριού  είναι  σαν αντίληψη πιο κοντά  στο  πνεύμα  που έκανε  τους Παρθενώνες  και τις Θεομήτωρες".   Επισημαίνει  ότι  η ευρωπαϊκή  αναγέννηση   άντλησε  το  ελληνικό πνεύμα  με  διαφορετικό τρόπο, ότι δηλαδή  οι  Νεοέλληνες  αστοί  μιμήθηκαν  τους  Ευρωπαίους  που είχαν προσλάβει  την παραποιημένη αίσθηση  της ελληνικότητας.

Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ

[ Η  διαλεκτική είναι  τόσο  αναγκαία σήμερα όσο σπουδαία  υπήρξε, όταν είκοσι πέντε αιώνες πριν, την καθιέρωσε  η αρχαία  ελληνική διανόηση. Δεν είναι μόνο τρόπος συνομιλίας, δρόμος έρευνας, μέθοδος ερμηνείας των  φαινομένων ή έννοια και μορφή του σκέπτεσθαι, αλλά αποτελεί την βαθύτερη ουσία  της ανθρώπινης ύπαρξης. Η  διαλεκτική, που είναι πρώτιστα διάλογος, αντιλογία, αντίφαση και που έχει βαθύτατη  εσωτερική  σχέση με τη γλώσσα, υπάρχει στο "λόγο" ως ομιλία  και στο "λόγο" ως νόημα και συνείδηση. ]

Γενικότερα ο όρος διαλεκτική υποδηλώνει την αντιπαραβολή των αντιθέσεων και την ανάπτυξη του διαλόγου τους, με αποτέλεσμα την άρση, την εναρμόνιση ή τη νέα σύνθεσή τους. 

Η  διαλεκτική  στην κλασική  αρχαιότητα

Η διαλεκτική υπήρξε μέθοδος τόσο των αρχαίων σοφιστών όσο και του Πλάτωνα. Ενώ όμως οι σοφιστές τη χρησιμοποίησαν ως μέθοδο απόδειξης της υποκειμενικής «δόξας» (γνώμης) κατά τη διαλογική πάλη και τη δίδαξαν ως ρητορική τέχνη, απαραίτητη στους πολιτικούς αγορητές της αθηναϊκής δημοκρατίας, o Πλάτων τη θεώρησε ως μέθοδο για την εύρεση της αντικειμενικής αλήθειας. Κατά την πλατωνική διαλεκτική, η οποία δεν παύει να αποτελεί τέχνη του διαλόγου, όπως δείχνει η μορφή των πλατωνικών έργων, ο σκοπός που επιδιώκεται είναι η πρόσβαση στην ανώτατη πραγματικότητα, την ιδέα. Αυτό επιτυγχάνεται με την εναλλαγή ανάλυσης και σύνθεσης των εννοιών, με τη διαδοχική προσθήκη θετικών και αρνητικών κατηγορημάτων στις συζητούμενες έννοιες, έως την τελική άρση των αντιθέσεων μέσα από την αποκάλυψη του υποκρυπτόμενου απόλυτου, της ιδέας, όπου δεν υφίστανται αντιθέσεις.

O Αριστοτέλης παραμέρισε αργότερα τη διαλεκτική μέθοδο, στο πλαίσιο της επιδίωξής του να διατυπώσει τις σταθερές αρχές της ορθής λογικής μεθόδου. Οι αρχές αυτές ανάγονται βασικά στην αρχή της ταυτότητας: έγκυρος είναι ένας συλλογισμός που στο συμπέρασμά του περικλείει ακριβώς τα στοιχεία που περιέχονται στις «προκείμενες» προτάσεις. Σκέπτομαι σωστά, όταν η σκέψη μου παραμένει σύμφωνη με τον εαυτό της. Στην αρχή αυτή στηρίζονται τα μαθηματικά καθώς και καθετί πραγματικό, κατά τον Αριστοτέλη: πραγματικό ov είναι μόvo αυτό που συμφωνεί με τον εαυτό του, ενώ όπου υπάρχει αντίθεση υπάρχει και κίνηση, όχι όμως και το πραγματικό ον, το αντικείμενο της επιστήμης.

Έτσι, στον κλασικό ιδεαλισμό όλα απορρέουν από ένα αιώνιο σταθερό ον, συνήθως από τον Θεό. Ωστόσο, και ο κλασικός υλισμός αναγνωρίζει το κύρος της αρχής της ταυτότητας· με βάση πρωταρχικά σταθερά στοιχεία (π.χ. άτομα) επιδιώκεται να περιγραφεί κάθε ειδικό ον, να ανευρεθούν μέσα του αυτά τα στοιχεία και να ερμηνευθεί με αναγωγή σε αυτά.

Η  λογική  ως  μη διαλεκτική σκέψη

Γενικά, κατά τη μη διαλεκτική σκέψη, από το όμοιο εξάγεται το όμοιο, χωρίς δυνατότητα ουσιαστικής ανανέωσης. Η παραδοχή, όμως, ότι η λογική διέπεται από την αρχή της ταυτότητας δημιουργεί ένα δίλημμα σε σχέση με την κίνηση και την ανανέωση: είτε την αρνείται κανείς, τη βλέπει ως ασήμαντη περιπέτεια, απλή φαινομενικότητα, ως ασταθές γίγνεσθαι στο οποίο αντέτασσαν οι αρχαίοι το σταθερό ον, είτε την αναγνωρίζει ως μέρος της πραγματικότητας αλλά θεωρεί αδύνατη την προσέγγιση και τη νόησή της με τη λογική.

Η τελευταία αυτή άποψη αποτελεί τη βάση της διδασκαλίας του Μπερξόν, που δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην έννοια της «διάρκειας», αρνείται στη λογική (και πάλι υπό την έννοια ότι αυτή καθορίζεται από την αρχή της ταυτότητας) την αρμοδιότητα να διεισδύει στην ουσιαστική όψη της πραγματικότητας και την υποκαθιστά με μια βαθύτερη ανθρώπινη γνωστική δύναμη, την ενόραση.

Η  νεότερη  και σύγχρονη διαλεκτική  λογική (θέση-αντίθεση-σύνθεση)

Αυτό ακριβώς τo δίλημμα επιχειρεί να ξεπεράσει η διαλεκτική λογική. Η λογική αυτή αρνείται την αρχή της ταυτότητας ως στεγανό καθοριστικό πλαίσιο της νόησης και υποστηρίζει τη θέση ότι από το όμοιο μπορεί να προκύψει λογικά το ανόμοιο.

Η πρώτη διατύπωση των διαλεκτικών θέσεων, όπως νοούνται σήμερα, ανάγεται στον Ηράκλειτο τον Εφέσιο και στον μαθητή του, Πρόκλο. Η εισήγηση, όμως, και η συστηματική επεξεργασία της διαλεκτικής λογικής στους νεότερους χρόνους είναι έργο του Χέγκελ. Εξετάζοντας την ιστορία της φιλοσοφίας, o Χέγκελ κατέληξε στη διαπίστωση ότι κάθε φιλοσόφημα είναι αναγκαστικά μερικό· ικανοποιεί το πνεύμα μερικώς, γιατί φωτίζει μία όψη της πραγματικότητας, το απογοητεύει όμως από την άλλη πλευρά, γιατί το πνεύμα διαβλέπει την ανεπάρκεια της συγκεκριμένης ερμηνείας. Προκύπτει έτσι η τάση γέννησης μιας αντίθετης άποψης, για να πληρωθεί το κενό: η «θέση» κυοφορεί την «αντίθεση». Η αντιπαράθεση όμως θέσης και αντίθεσης δεν ικανοποιεί και πάλι το πνεύμα, καθώς τα επιχειρήματα που προβάλλει η καθεμία από την πλευρά της είναι έγκυρα καθαυτά, αλλά ασυμβίβαστα μεταξύ τους. Η αντίθεση αυτή κινείται έτσι προς το ξεπέρασμά της μέσα σε μια νέα νοητική σύλληψη, που περιέχει ως ανώτερη ενότητα τις δύο προηγούμενες: αυτή είναι η «σύνθεση». Η σύνθεση αυτή δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να συγχέεται με τον συμβιβασμό των αντιθέσεων· είναι μία ολότελα νέα σύλληψη και όχι μία λίγο ή πολύ εκλεκτική ανάμειξη των αντιθέσεων. Η νέα άλλωστε αυτή σύνθεση αποκαλύπτεται με τη σειρά της ανεπαρκής, διεγείρει σε ανώτερη βαθμίδα μια νέα αντίθεση, ύστερα μια νέα σύνθεση κ.ο.κ.

Έτσι, ο διάλογος μαθητών και δασκάλου των πλατωνικών έργων γίνεται διάλογος μεταξύ διαδοχικών φιλοσοφημάτων και παραπέρα μεταξύ των αντίθετων στοιχείων κάθε έννοιας, ως σύγκρουση αρχικά, και ως σύνθεση στη συνέχεια. Η αντιθετική αυτή κίνηση προέρχεται από την τάση για καθολική ενότητα, για ολότητα, την οποία κανένα μερικό στοιχείο δεν μπορεί να πραγματοποιήσει. Η διαλεκτική πορεία είναι, κατά τον Χέγκελ, νόμος του πνεύματος αλλά και της πραγματικότητας, που στην ιδεαλιστική της μορφή ταυτίζεται με το πνεύμα, τον «λόγο»· πραγματικότητα είναι το πνεύμα που αποκτά σταδιακά συνείδηση του εαυτού του στην ιστορική διαδικασία.

Η άποψη αυτή αντιμετωπίστηκε κριτικά από τον Μαρξ, κατά τον οποίο η διαλεκτική των αντιθέσεων ενυπάρχει στην ίδια την αντικειμενική πραγματικότητα και αντανακλάται στην ανθρώπινη συνείδηση, υπό ορισμένες προϋποθέσεις που φέρνουν σε επαφή και συσχετισμό τον άνθρωπο με την πραγματικότητα αυτή. Ο Ένγκελς στη Διαλεκτική της φύσης (Naturdialektik) υποδεικνύει ότι η ίδια η διαδικασία και νομοτέλεια των φυσικών φαινομένων έχει διαλεκτικό χαρακτήρα, και συνεπώς μόνο με τις διαλεκτικές μεθόδους μπορεί η σκέψη να κατανοήσει τα φαινόμενα αυτά. Η μαρξιστική διαλεκτική, ο διαλεκτικός υλισμός, αποβλέπει, όπως έχει ειπωθεί, να «στηρίξει την εγελιανή διαλεκτική στα πόδια της».

Ο Σαρτρ στην Κριτική της διαλεκτικής λογικής (Critique de la raison dialectique) αποδίδει στην ανθρώπινη υποκειμενικότητα τον διαλεκτικό χαρακτήρα της σκέψης· η μετάβαση από το αντίθετο στο αντίθετο για χάρη της ολικής ενότητας έχει νόημα, κατά τον Σαρτρ, για το ανθρώπινο υποκείμενο, ενώ οι διαλεκτικές διαδικασίες στον οικονομικό ή κοινωνικό τομέα προκύπτουν από το γεγονός ότι πρόκειται για την ανθρώπινη πρακτική δράση, έστω και αλλοτριωμένη. Ανεξάρτητα, πάντως, από τις διάφορες απόψεις και τους προβληματισμούς ή αμφισβητήσεις που διατυπώνονται σχετικά με τη διαλεκτική μέθοδο, υπάρχει στην επιστημονική πράξη μια γενική παραδοχή, ότι οι παραδοσιακές αρχές της τυπικής αριστοτελικής λογικής δεν επαρκούν στη σύγχρονη επιστημονική μεθοδολογία και ότι η διαλεκτική αντίληψη των αντιθέσεων και της κίνησης είναι αναγκαία για την ερμηνεία των πολυσύνθετων ενοτήτων και των σχέσεών τους, τόσο στα φυσικά όσο και στα κοινωνικά φαινόμενα.

πηγή: science archives