Περί του βιβλίου της Simone Weil
Για την κατάργηση των κομμάτων
μτφρ. Σ. Γουνελάς, Άγρα, 2011
Στο πόνημά της αυτό η Simone Weil προβαίνει από νωρίς (δεκαετία 1940) σε τολμηρές και οξυδερκείς διαπιστώσεις για τον αρνητικό ρόλο των κομμάτων και για τους λόγους για τους οποίους θα πρέπει αυτά να καταργηθούν. Ιστορικώς, τα κόμματα εισέρχονται στην πολιτική κονίστρα με την αυγή της νεωτερικότητας των αστικών επαναστάσεων και την εγκαθίδρυση του αβασίλευτου πολιτεύματος της République (Republic,Repubblica), δηλαδή του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος. Με άλλα λόγια τα κόμματα είναι ταυτόσημα με την αντιπροσώπευση. Το πολίτευμα αυτό στηρίχθηκε στα ανθρώπινα δικαιώματα και την καθολικη ψηφοφορία, που όμως στην αρχή περιορίζονταν σε ένα μικρό αριθμό ανδρών και για να γίνουν τελικώς καθολικά πέρασαν από πολλά στάδια. Οι γυναίκες λ.χ., το μισό του πληθυσμού, απέκτησαν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όμως παρά τη ρητορεία των κοινοβουλευτικών πολιτευμάτων περί δημοκρατίας, αυτά δεν έχουν τίποτα το δημοκρατικό, όπως σωστά διείδε τον 18ο αιώνα ο Ρουσσώ, επισήμανε η Σιμόν Βέιλ (Σ.Β.) και αργότερα ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Είναι καθαρές ολιγαρχίες. Γράφει η Σ.Β. στη γραμμή του Ρουσσώ: «δεν έχουμε γνωρίσει ποτέ τίποτα που να μοιάζει, έστω και από μακριά, με μια δημοκρατία. Σε ό,τι ονομάζουμε έτσι, ο λαός δεν είχε ποτέ την ευκαιρία ούτε το μέσο να εκφράσει μια γνώμη σε οποιοδήποτε πρόβλημα της δημόσιας ζωής». Φυσικά αυτό ισχύει και σήμερα με μερική εξαίρεση την Ελβετία στην οποία γίνονται κάποια δημοψηφίσματα και ο λαός εκφράζει άμεσα την γνώμη του για κάποια συγκεκριμένα ζητήματα.