Στα άτομα, τις κοινότητες και τους θεσμούς
Ο κόσμος που βλέπουμε γύρω μας, ο φυσικός, ο υφήλιος και υποσελήνιος των θνητών μορφών των οποίων όλοι μας αποτελούμε τμήμα, δεν είναι φυσικά ο ύπατος κόσμος του Υπάρχοντος. Στους δε ανώτερους Κόσμους, όπως και στους κατώτερούς μας, αλλά και στον δικό μας άλλωστε, υπάρχουν μάλιστα δεκάδες στρωματώσεις, που δημιουργούν μία απέραντη ιεραρχία, της οποίας οι ανώτερες οντότητες τραβούν "προς τα πάνω τις κατώτερες" για την εξυπηρέτηση του Νόμου της Εξελίξεως και του Αενάου.
Στον Ευρωπαϊκό Πολυθεϊσμό, η φυσική ζωή των ανωτέρων σημείων του κόσμου μας, στην όποια πιθανή μορφή της, υποστηρίζεται από ιδιαίτερες θεότητες που "προσκολλώνται" πάνω σε αυτές τις μορφές της, και καλλιεργούν μία εξαιρετική προς αυτές σχέση τροφοδοσίας / τροφοληψίας με σκοπό την Ενδυνάμωση και την Καθοδήγηση στον δρόμο της Εξελίξεως, δίχως απώλειες ενεργείας και πισωγυρίσματα. Αυτές οι θεότητες-προστάτες, που ουσιαστικά εγκατοικούν στα άτομα, αλλά και, με την εξέλιξη του Πολιτισμού, στις κοινότητες και τους θεσμούς "εμφανίζονται" με την γέννηση ή την ίδρυση, μάχονται μέσα από την ύπαρξη για τη συντήρηση και εξέλιξή της και την εγκαταλείπουν αμέσως μετά τον βιολογικό της θάνατο και αποτελούν ουσιαστικά τον "ομφάλιο λώρο" που συνδέει τον θνητό κόσμο μας με τον κόσμο των Αθανάτων, στον οποίο οφείλουμε να κατευθυνόμαστε σύμφωνα με το πρόταγμα του "αθανατίζειν", του να προσανατολιζόμαστε δηλαδή συνεχώς, ως άνθρωποι, προς τα Αθάνατα.
Στην Ελληνική Παράδοση αυτές οι θεότητες λέγονται "Γεννετήσιοι Δαίμονες" ή "Δαίμονες Εαυτού", από το ρήμα δαίομαι, δατέομαι, δηλαδή διαμοιράζω τις τύχες (σύμφωνα με τον Αλκμάνα) ή από τη λέξη δαήμων, δηλαδή γιγνώσκων (όπως αναφέρεται στον Αρχίλοχο) και ήσαν κοινές για άνδρες και γυναίκες, αντίθετα από την Ρωμαϊκή Παράδοση, όπως θα δούμε πιό κάτω. Οι άνθρωποι τους τιμούσαν, προσφέροντάς τους σπονδές, κυρίως στα γενέθλιά τους, αλλά, περισσότερο, με το να προσπαθούν στην καθημερινή ζωή να εναρμονίζονται μαζί τους, δηλαδή με το να ζεί ο καθένας "κατά δαίμονα εαυτού".
Στη Ρωμαϊκή Παράδοση, το Γκένιους (Genius, πληθυντ: genii) είναι μία απρόσωπη ρωμαϊκή θεότητα ανάλογη του "Δαίμονος Εαυτού" των Ελλήνων, προστάτις των ατόμων, των ανθρωπίνων ομάδων και των κοινωνιών. Το όνομά του σημαίνει "δημιουργός". Θρέφεται από τη δημιουργική δύναμη που παράγει ο ανθρώπινος νούς και προστατεύει τον δημιουργό και φορέα της μέχρι τον φυσικό αφανισμό του. Εποπτεύει την ηθική τελείωση και προστατεύει τον συνεταιρισμό των ανθρώπων και το γάμο. Στις Καλένδες, Νόνες και Ίδες των ρωμαϊκών μηνών τού προσφέρεται άρτος από σιτάρι (με επιπλέον σπονδή άκρατου οίνου μόνο στις Ίδες).
Σύμφωνα με τον Ρωμαϊκό Πολυθεϊσμό ο Γκένιους αποτελεί τον φύλακα άγγελο, το κυρίαρχο πνεύμα του κάθε ανδρός, τη διάνοια που τον ελέγχει και τον καθοδηγεί θετικά ή αρνητικά (ενώ για τις γυναίκες την αποστολή του Γκένιους εκτελεί η Θεά Ιούνο, αντίστοιχη της Ήρας των Ελλήνων). Ο Genius του κάθε ανδρός πιστεύεται ότι αφυπνίζεται πλήρως μέσα του όταν αυτός έρχεται για πρώτη φορά σε σαρκική επαφή με γυναίκα, αντίθετα από την ελληνική Παράδοση που ορίζει με την γέννηση του ατόμου (ανδρός ή γυναικός εδώ) την αφύπνιση του "Δαίμονος Εαυτού".
Genii, ως προστατευτικά πνεύματα, προστάτευαν ωστόσο και την οικογενειακή ζωή (Genius Paterfamilias) και ετιμώντο με σπονδές την ημέρα των γενεθλίων του πατέρα της κάθε οικογενείας. Ο Genius Paterfamilias εικονιζόταν ως φίδι και βωμός του θεωρείτο το "Λαράριουμ" (βωμός των Λαρητών) του σπιτιού. Η ιδέα του Γκένιους με τον καιρό διευρύνθηκε πολύ, σε σημείο που να καλύπτει ολόκληρο τον Ρωμαϊκό Λαό (Genius Publicus Populi Romani, Πνεύμα της Κοινότητος του Ρωμαϊκού Λαού), τον αυτοκρατορικό θεσμό (Genius Augusti, Πνεύμα του Αυτοκράτορος), αλλά και νομικά πρόσωπα ή συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές (Genius Patriae, Πνεύμα της Πατρίδος Γής, Genius Loci, Πνεύμα του Τόπου, ένας λατρευτικός τύπος που τιμούσε τις άγνωστες θεότητες που στοιχείωναν έναν καινούργιο τόπο). Ο Genius Publicus Populi Romani απεικονιζόταν ως νεαρός άνδρας με Κέρας της Αφθονίας και σπονδική patera πάνω από έναν βωμό. Στην πόλη της Ρώμης είχε Ιερό του κοντά στο Ναό της Κονκόρντια, στο Forum Romanum, όπου του προσέφεραν θυσία στις 9 Οκτωβρίου κάθε έτους.
Η ύπαρξη αυτών των ιδιαιτέρων θεοτήτων ανιχνεύεται και στην Κελτική (με τους Θεούς Arecurιι ή Aericurι, προμάχους των φυλών της Βορείου Βρετανίας, δηλαδή "αυτούς που στέκονται μπροστά από τη φυλή") αλλά και στην λεγόμενη Βόρεια (Σκανδιναβική και Τευτονική) Παράδοση, ως ένα ακόμη στοιχείο που συνηγορεί ότι εκείνο που αρκετοί ορίζουν ως Ευρωπαϊκή Προχριστιανική Παράδοση όντως υφίσταται ως συμπαγής ενότητα μέσα από την πολυμορφία μίας Ομοεθνίας, που αργότερα όμως ξηλώθηκε βάναυσα με την επικράτηση του Χριστιανισμού, με αυτό δηλαδή που ο Αλαίν Ντε Μπενουά απεκάλεσε "το πιό καταστροφικό γεγονός ολόκληρης της Ιστορίας".
Στη Βόρεια Παράδοση λοιπόν, έχουμε τους Θεούς Hamingjur, οι οποίοι κατοικούν στους χθόνιους Κόσμους και σε ιδιαίτερη περιοχή που ονομάζεται Thinsgtead και είναι δαίμονες φύλακες και προστάτες των θνητών κατά την διάρκεια της ζωής τους. Πιστεύεται ότι τους συμβουλεύουν ως εσωτερική φωνή, ενώ στην μετά θάνατον κρίση των ψυχών, συμπαρίστανται ως συνήγοροι στους δικαίους και φιλαλήθεις και, αντιθέτως, εγκαταλείπουν στη μοίρα τους τους αδίκους, τους επίορκους και τους δολοφόνους.
πηγή: rassias.gr
