Ομιλία του Χρήστου Γιαπιτζάκη στο 23ο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας
Περίληψη
Ο Επίκουρος παρατήρησε την φύση με στόχο την επίτευξη της ηρεμίας και της
ευτυχισμένης ζωής. Αυτή η παρουσίαση εξετάζει την τρέχουσα γνώση σχετικά με τον
ανθρώπινο εγκέφαλο σε σύγκριση με τις απόψεις του Επίκουρου για την ανθρώπινη
φύση. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελείται στην πραγματικότητα από τρεις
διασυνδεμένους εγκεφάλους που προέκυψαν κατά την διάρκεια της εξέλιξης: τον
«εγκέφαλο των ερπετών» (ελέγχει τα ένστικτα), τον «εγκέφαλο των θηλαστικών»
(ελέγχει τα συναισθήματα) και τον «εγκέφαλο των πρωτευόντων» (ελέγχει τις γνωστικές
λειτουργίες). Ο φιλόσοφος έδωσε έμφαση στο γεγονός ότι οι βασικές ανάγκες των
ανθρώπων οφείλονται στα ένστικτα, θεμελίωσε τον σκοπό της ανθρώπινης ζωής σε
συναισθηματική βάση και αναγνώρισε την φρόνηση ως τον ανώτατο ρυθμιστή της
επιλογής και της ικανοποίησης των φυσικών αναγκών, αλλά και της διατήρησης της
συναισθηματικής ισορροπίας μέσω της αρετής και της φιλίας.
Εισαγωγή
Αντίθετα με τις πεποιθήσεις κάποιων ανθρώπων, ο φιλόσοφος Επίκουρος
ενδιαφέρθηκε πάρα πολύ για την παρατήρηση και την κατανόηση της φύσης με σκοπό
την επίτευξη της ηρεμίας, όπως βεβαιώνει στα γραπτά του: «παρεγγυῶν τὸ συνεχὲς
ἐνέργημα ἐν φυσιολογίᾳ καί τοιούτῳ μάλιστα ἐγγαληνίζων τῷ βίῳ» («αφιερώνω
συνεχώς την δραστηριότητα μου στην επιστημονική μελέτη της φύσης και έτσι,
περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τρόπο, φέρνω την ηρεμία στην ζωή μου»)1
. Για
αυτόν τον λόγο, εισήγαγε τον Κανόνα, μια εμπειρική μεθοδολογία έρευνας που
αποτελείται από την παρατήρηση μέσω των αισθήσεων και που εξάγει συμπεράσματα
για το άγνωστο βασισμένο στις αναλογίες με τα παρατηρηθέντα. Αυτή η προσέγγιση
κατέστησε την Επικούρεια φιλοσοφία ολοκληρωμένη, κατανοητή και σε εξαιρετικό
βαθμό συμβατή με τα σύγχρονα επιστημονικά ευρήματα, σε αντίθεση με όλες τις άλλες
αρχαίες φιλοσοφίες.
Ο Επίκουρος και οι μαθητές του εισήγαγαν διάφορες έννοιες που
επιβεβαιώθηκαν από την επιστημονική έρευνα στους τελευταίους τέσσερις αιώνες: το
ατομικό βάρος, τις προκύπτουσες νέες ιδιότητες των χημικών ουσιών που οφείλονται
στην ατομική τους δομή, την πληθώρα των κόσμων στο σύμπαν, την ατομική φύση
της αισθητηριακής μας αντίληψης, την εξέλιξη των ειδών που βασίζεται στην φυσική
επιλογή, την μοριακή βάση των ασθενειών, την ελεύθερη βούληση, την δικαιοσύνη ως
κοινωνικό συμβόλαιο, την πρόοδο του πολιτισμού και πολλών άλλων εννοιών,
συμπεριλαμβανομένης της ύπαρξης εξωγήινης ζωής, την οποία η επιστήμη ακόμα
ερευνά.
Τα τελευταία πενήντα χρόνια η επιστημονική έρευνα έχει επιβεβαιώσει την
Επικούρεια θέαση της μοριακής βάσης της ζωής και της ασθένειας. Αυτή η παρουσίαση
θα εξετάσει την τρέχουσα γνώση σχετικά με τον ανθρώπινο εγκέφαλο και θα την
συγκρίνει με τις απόψεις του Επίκουρου για την ανθρώπινη φύση.
Η εξελικτική προέλευση του ανθρώπινου εγκεφάλου
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, που ρυθμίζει όλες τις νοητικές, συναισθηματικές,
αισθητηριακές και κινητικές λειτουργίες, είναι το προϊόν μιας μακροχρόνιας διαδικασίας
εξέλιξης που εκτυλίσσεται για εκατομμύρια χρόνια. Όλοι οι έμβιοι οργανισμοί στην Γη
κατάγονται από έναν κοινό πρόγονο και όλες οι τρέχουσες βιολογικές δομές
προέρχονται από την τροποποίηση ή την βελτίωση προγονικών βιολογικών δομών.
Έτσι, ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελείται στην πραγματικότητα από τρεις
διαφορετικούς διασυνδεμένους εγκεφάλους, που προέκυψαν κατά την διάρκεια της
εξέλιξης: α) τον «εγκέφαλο των ερπετών», που εμφανίστηκε πριν περίπου 300
εκατομμύρια έτη, β) τον «εγκέφαλο των θηλαστικών», που εμφανίστηκε πριν από
περίπου 100 εκατομμύρια έτη και γ) τον «εγκέφαλο των πρωτευόντων» (μια ομάδα
ανώτερων θηλαστικών, που περιλαμβάνει τους πίθηκους και τον άνθρωπο), ο οποίος
εμφανίστηκε πριν από περίπου 35 εκατομμύρια έτη.
Ο πρωτόγονος «εγκέφαλος των ερπετών», που αντιστοιχεί κυρίως στον
υποθάλαμο, ελέγχει τα ένστικτα της επιβίωσης, της πείνας, της δίψας, της σεξουαλικής
επιθυμίας κλπ. Ο «εγκέφαλος των θηλαστικών», που αντιστοιχεί κυρίως στην αμυγδαλή
και τον ιππόκαμπο, ελέγχει τα συναισθήματα της ηδονής, του φόβου, της αγάπης, του
θυμού, του μίσους κλπ. Τέλος, ο «εγκέφαλος των πρωτευόντων», ο οποίος αντιστοιχεί
κυρίως στην φαιά ουσία του εγκεφαλικού φλοιού (που αποτελεί το 85% του συνολικού
μεγέθους του ανθρώπινου εγκεφάλου), ελέγχει τις νοητικές λειτουργίες, την λογική
σκέψη και την φαντασία.
Οι νοητικές λειτουργίες αναπτύσσονται κατά την διάρκεια της
μακράς παιδικής ηλικίας και της ενηλικίωσης στους ανθρώπους, ενώ στους πιθήκους
μετά την σύντομη παιδική ηλικία παραμένουν σχετικά αμετάβλητες.
Τα τρία «μέρη» του ανθρώπινου εγκεφάλου διασυνδέονται και αλληλεπιδρούν
μέσω των συναπτικών νευρωνικών δικτύων. Για παράδειγμα, στον «εγκέφαλο των
θηλαστικών» μια εμπειρία διεγείρει τον ιππόκαμπο που διαχειρίζεται την
βραχυπρόθεσμη μνήμη, αλλά και αλληλεπιδρά με την γειτονική αμυγδαλή που καθορίζει
το θετικό, ουδέτερο ή αρνητικό συναίσθημα που βιώνουμε. Εάν η εμπειρία είναι έντονα
θετική ή έντονα αρνητική, μόνο τότε αποθηκεύεται στον φλοιό (τον «εγκέφαλο των
πρωτευόντων»).
Αυτή η τρισυπόστατη νευροβιολογική λειτουργία του εγκεφάλου θυμίζει πολύ την
διδασκαλία του Επίκουρου.
Ο Αθηναίος φιλόσοφος τόνισε το γεγονός ότι οι βασικές
ανάγκες της ανθρώπινης φύσης βασίζονται στα ένστικτά μας («εγκέφαλος των
ερπετών»), που αντιστοιχούν στις φυσικές και αναγκαίες επιθυμίες και πρέπει να ικανοποιηθούν, ειδάλλως ο άνθρωπος θα υποφέρει: «Σαρκὸς φωνὴ τὸ μὴ πεινῆν, τὸ μὴ
διψῆν, τὸ μὴ ῥιγοῦν» («Η φωνή του σώματος είναι το να μη πεινά, να μη διψά, να μη
κρυώνει»). Επιπλέον, ο Επίκουρος αναγνώρισε την κρίσιμη σημασία του θετικού
συναισθήματος της ηδονής και φαίνεται ότι σχεδόν περιέγραψε τον επιλεκτικό ρόλο της
αμυγδαλής όταν είπε: «Τὴν ἡδονὴν ἀρχὴν καὶ τέλος λέγομεν εἶναι τοῦ μακαρίως ζῆν.
Ταύτην γὰρ ἀγαθὸν πρῶτον καὶ συγγενικὸν ἔγνωμεν καὶ ἀπὸ ταύτης καταρχόμεθα
πάσης αἱρέσεως καὶ φυγῆς» («Η ηδονή είναι αρχή και τέλος της ευτυχισμένης ζωής.
Γιατί έχουμε διαγνώσει ότι η ηδονή είναι το πρωταρχικό και σύμφυτο αγαθό μέσα μας,
και ότι με αυτήν ως αφετηρία διαλέγουμε τι θα πράξουμε και τι θα αποφύγουμε»).
Θεμελίωσε τον σκοπό της ανθρώπινης ζωής σε συναισθηματική βάση («εγκέφαλος των
θηλαστικών») στοχεύοντας στην μακάρια κατάσταση της σωματικής απονίας (έλλειψη
πόνου) και της ψυχικής αταραξίας (έλλειψη ταραχής). Προ πάντων, ο Επίκουρος
θεώρησε την φρόνηση («εγκέφαλος των πρωτευόντων») ως τον ανώτατο ρυθμιστή της
συνειδητής επιλογής αυτού που φέρνει την ευτυχία, με την σοφή ικανοποίηση των
φυσικών αναγκών και την διατήρηση της συναισθηματικής ισορροπίας, δοκιμάζοντας
εκείνες τις ηδονές που δεν οδηγούν σε μεγαλύτερο πόνο αντί για ευχαρίστηση. Με
μεγάλη προνοητικότητα, ο φιλόσοφος συνειδητοποίησε ότι πρέπει να άρχει η φρόνηση,
επειδή αυτή είναι η υπέρτατη φύση του ανθρώπου ως πρωτεύον, χωρίς να ξεχάσει τα
συναισθήματα που διαδραματίζουν επίσης έναν σημαντικό ρόλο στην ζωή του,
δεδομένου ότι ο άνθρωπος είναι επίσης θηλαστικό.
Η βιολογική βάση της Επιθυμίας και της Ηδονής
Το βιολογικό σύστημα που ελέγχει τις επιθυμίες των ανθρώπων βρίσκεται σε
υποφλοιώδεις περιοχές του υποθαλάμου («εγκέφαλος των ερπετών»). Περιλαμβάνει
τον νευροδιαβιβαστή ντοπαμίνη που διεγείρει την επιθυμία της ικανοποίησης των
ενστικτωδών αναγκών. Το σύστημα της ντοπαμίνης αλληλεπιδρά με την αμυγδαλή
(«εγκέφαλος των θηλαστικών»), που μπορεί να μεγεθύνει το συναίσθημα της ηδονής.
Σε αυτήν την περίπτωση, ο εγκέφαλος βυθίζεται σε ένα λουτρό ενδορφίνης, ένα
οπιοειδές πεπτίδιο που παράγεται από την υπόφυση, που είναι ο βιολογικός
παράγοντας της ηδονής.
Το σημαντικό θέμα είναι ότι η επιθυμία και η ηδονή έχουν διαφορετικό βιολογικό
υπόβαθρο και, επομένως, αυτή ο διαχωρισμός μπορεί να δημιουργήσει ψυχολογικά προβλήματα στους ανθρώπους, αφού συνήθως δεν διακρίνουν εύκολα την διαφορά
επιθυμίας και ηδονής. Ο μέσος άνθρωπος συγχέει τις επιθυμίες του με την πεποίθηση
της ευχαρίστησης της εκπλήρωσης των επιθυμιών του. Οι ουσίες που διεγείρουν το
σύστημα ντοπαμίνης (όπως η νικοτίνη) είναι ιδιαίτερα εθιστικές, αλλά όχι ιδιαίτερα
ευχάριστες. Αντίθετα, όταν παράγεται το μόριο ηδονής ενδορφίνη, ο εγκέφαλος είναι σε
μια τέτοια μακάρια κατάσταση, που άλλα ταυτόχρονα ερεθίσματα από το περιβάλλον
αγνοούνται. Για αυτόν τον λόγο, τα συνθετικά οπιοειδή και οι οπιούχες ουσίες (όπως η
μορφίνη) είναι εξαιρετικά ισχυρά αναλγητικά.
Επομένως ο Επίκουρος είχε δίκιο: η ηδονή
είναι πράγματι αντίστοιχη με την απουσία του πόνου.
Ο οξυδερκής φιλόσοφος κατανόησε πολύ καλά την ανθρώπινη φύση. Όχι μόνο
διέκρινε την επιθυμία από την ηδονή, αλλά έστρεψε την προσοχή του στην
σημαντικότερη από τις δύο, δηλαδή την διαρκή κατάσταση της καταστηματικής ηδονής,
ενώ συγχρόνως έδωσε έμφαση στον κίνδυνο που διατρέχει κάποιος από τις μη φυσικές
και μη αναγκαίες επιθυμίες, όπως κάποιος που πίνει συνέχεια αλλά συνεχίζει να
παραμένει διψασμένος. Ο Επίκουρος διαίρεσε τις επιθυμίες σε φυσικές και αναγκαίες
για τα ουσιώδη αγαθά, όπως το νερό, και σε μη φυσικές και μη αναγκαίες για τα
επουσιώδη ζητήματα, όπως η ματαιοδοξία. Δίδαξε ότι ένας άνθρωπος με φρόνηση θα
πρέπει να επιλέξει την ικανοποίηση των φυσικών αναγκών ώστε να αισθάνεται ηδονή
εξαλείφοντας τον πόνο. Επισήμανε ότι ανακαλώντας συνεχώς ευχάριστες μνήμες,
κάποιος δεν θα έχει ανάγκη να αναζητά ατέλειωτα τις μη αναγκαίες ηδονές. Τόνισε:
«Δεν πρέπει να καταστρέφουμε αυτά που έχουμε ήδη από την επιθυμία όσων δεν
έχουμε, αλλά να σκεφτόμαστε ότι και αυτά που έχουμε κάποτε τα επιθυμούσαμε».
Η βιολογική βάση του Φόβου και του Άγχους
Το βιολογικό σύστημα που ελέγχει τους φόβους χρησιμοποιεί την ποσοτική
επίδραση της σεροτονίνης, έναν νευροδιαβιβαστή που παράγεται και εκκρίνεται από τα
νευρωνικά κύτταρα στον «εγκέφαλο των θηλαστικών». Η σεροτονίνη διαχέεται σε μια
μεγάλη περιοχή του φλοιού (τον «εγκέφαλο των πρωτευόντων») και εκεί επιδρά στην
διάθεση, την μνήμη, τις γνωστικές διαδικασίες και τον ύπνο. Η ποσότητα σεροτονίνης
προσαρμόζεται στις περιβαλλοντικές συνθήκες, οι οποίες καθορίζουν την ισορροπία
των θετικών και αρνητικών συναισθημάτων που επιδρούν στην συμπεριφορά των
θηλαστικών.
Τα υψηλά επίπεδα σεροτονίνης συνδέονται με τα θετικά συναισθήματα όπως η
ηδονή και απλά δείχνουν ότι κάτι είναι καλό για εμάς και ότι αξίζει να συνεχιστεί.
Εντούτοις, είναι ισχυρότερα τα χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης, που συνδέονται με τα
αρνητικά συναισθήματα όπως ο φόβος, επειδή λειτουργούν ως μια απάντηση έκτακτης
ανάγκης στις καταστάσεις που απειλούν την υγεία ή την ζωή. Όταν ένας πίθηκος
βρίσκει ένα εύγευστο φρούτο αντιμετωπίζει το δίλημμα είτε να το απολαύσει (θετικό
συναίσθημα) είτε να τρέξει μακριά από αυτό με φόβο (αρνητικό συναίσθημα) όταν ένα
σαρκοβόρο ζώο είναι κοντά.
Η κληρονομιά αυτής της εξελικτικά προσαρμοσμένης ασυμμετρίας επιτρέπει στα
αρνητικά συναισθήματα όπως το άγχος να αιχμαλωτίζουν τον ανθρώπινο νου, ενώ τα
θετικά συναισθήματα της ασφάλειας και της ευχαρίστησης ξεθωριάζουν εύκολα. Στις
σύγχρονες κοινωνίες, η διαρκής φοβία και η αγχώδης συμπεριφορά είναι συνήθως
αδικαιολόγητες, επειδή τα γεγονότα που τις προκαλούν δεν είναι σχεδόν ποτέ
απειλητικά για την ζωή. Οι άνθρωποι που έχουν συνεχώς χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης
είναι συνήθως ανήσυχοι, φοβισμένοι, επιθετικοί και καταθλιπτικοί.
Βασισμένος στην ανθρώπινη φύση, ο Επίκουρος πρόσφερε μια βιωματική
φιλοσοφία αποκαλύπτοντας τον παραλογισμό των αβάσιμων φόβων, θεραπεύοντας την
ψυχική αναστάτωση με ορθολογική σκέψη (τετραφάρμακος) και στοχεύοντας σε μια
γαλήνια και ευδαιμονική κατάσταση, που εγγυώνται η φρόνηση, η αρετή και η φιλία.
Ομοίως, η σύγχρονη υπαρξιακή γνωσιακή ψυχοθεραπεία, που φαίνεται να είναι πιο
αποτελεσματική από άλλες προσεγγίσεις, εστιάζει στον προσδιορισμό των
συγκεκριμένων φόβων και αρνητικών σκέψεων κάποιου, αποκαλύπτοντας τον
παράλογο χαρακτήρα τους και έπειτα προτείνει μια συστηματική ενασχόληση με
ευχάριστες δραστηριότητες. Πολυάριθμες πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι οι
άνθρωποι αισθάνονται ευτυχέστεροι όταν ικανοποιούν τις βασικές τους ανάγκες και
έχουν βαθιές σχέσεις με συγγενείς και φίλους ανεξάρτητα από την οικονομική ή την
κοινωνική τους θέση.
Η αντιμετώπιση του ασυνείδητου Φόβου του Θανάτου
Σύμφωνα με τον Επίκουρο, η μακάρια ζωή περιλαμβάνει την συνειδητή
κατανόηση ότι ο θάνατος, το πιο φρικτό όλων των κακών, είναι ένα τίποτα για εμάς,
αφού ο θάνατος είναι η στέρηση της εμπειρίας της αίσθησης. Ο φιλόσοφος δίδαξε ότι το αναπόφευκτο του θανάτου καθιστά την ζωή ευχάριστη, δεδομένου ότι ο συνετός
άνθρωπος δεν σπαταλά τον χρόνο του στους παράλογους φόβους και τις μη αναγκαίες
επιθυμίες, αλλά προτιμά μια ευτυχέστερη ζωή αντί για μια ανόητη και δυστυχισμένη ζωή
με μεγαλύτερη διάρκεια, «όπως ακριβώς δεν προτιμάμε το περισσότερο αλλά το πιο
ευχάριστο φαγητό» .
Οι πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι που δεν έχουν αντιμετωπίσει
συνειδητά τον φόβο του θανάτου βιώνουν πολλές εξάρσεις άγχους και αδυνατούν να
απολαύσουν την ζωή τους. Αν και αναπτύσσουν διάφορους υποσυνείδητους
μηχανισμούς άμυνας, στην πραγματικότητα αυτοί δεν επαρκούν επειδή συχνά
αναδύονται οι καταπιεσμένες σκέψεις.
Φαίνεται ότι η καλύτερη ψυχοθεραπευτική
προσέγγιση είναι η συνειδητή θεραπεία του φόβου του θανάτου με την αποδοχή των
ορίων της ανθρώπινης βιολογικής φύσης, δηλαδή η επικούρεια προσέγγιση. Το μήνυμα
αυτής της θεραπευτικής προσέγγισης μπορεί να φθάσει ουσιαστικά σε κάθε παραλήπτη
λόγω της βιολογικής πλαστικότητας του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Συμπερασματικά, η βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης οδήγησε τον
μεγαλοφυή Επίκουρο να προτείνει ένα αξιόπιστο ωφελιμιστικό ηθικό σύστημα
βασισμένο στην φρόνηση, στην αρετή και στην φιλία. Ο ισχυρισμός του ότι η ευδαιμονία
μας εξαρτάται από το πόσο σοφά αντιλαμβανόμαστε τις πραγματικές μας ανάγκες
φαίνεται ότι είναι θεμελιώδους σπουδαιότητας σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από
κοινωνικοοικονομική κρίση, περιβαλλοντικούς κινδύνους και θρησκευτικό φανατισμό.
Καλό θα ήταν η ανθρωπότητα να ακούσει τον Αθηναίο σοφό εάν επιθυμεί να αποτρέψει
την χείριστη καταστροφή.
(Πρωτότυπο κείμενο ομιλίας στα αγγλικά: http://www.epicuros.gr/arthra/23_filo.pdf
23th WORLD CONGRESS OF PHILOSOPHY, ATHENS 2013
Ethical teachings of Epicurus based on human nature in the light of Biological
Psychology
Christos Yapijakis)
πηγή: epicuros.gr
