Οπως έχει ήδη λεχθεί, η ψυχή δημιουργείται από τον δημιουργό και στέλνεται στον κόσμο της γέννησης.
Για να μπορέσει η ψυχή να ειναι σε επαφή με το περιβάλλον και να δρα σύμφωνα με την φύση της χρειάζεται κάποιο όχημα. Οπως εμείς για να ζήσουμε στον πυθμένα της θάλασσας χρειαζόμαστε μια κατάλληλη στολή ( που να περιέχει σκάφανδρο κλπ ), έτσι και η ψυχή χρειάζεται κατάλληλο όχημα για να μπορέσει να ζήσει και να δράσει στον κόσμο της γένεσης.
Τα οχήματα που παίρνει η ψυχή είναι τρία :
- Το πρώτο όχημα το δίνει ο ίδιος ο δημιουργός, είναι αιώνιο και είναι το λεγόμενο αυγοειδές. Καλείται επίσης και συμφυές όχημα και καθιστά την ψυχή εγκόσμια.
- Το δεύτερο όχημα καλείται προσφυές, καθιστά την ψυχή "γενέσεως πολίτιν" και απορρίπτεται αναστοιχειούμενη.
- Το τρίτο όχημα καλείται οστρεώδες και κάνει την ψυχή χθόνια. Είναι το φυσικό μας σώμα και υπάρχει σε κάθε ενσάρκωση
Το όχημα χρησιμεύει σαν σύνδεσμος ψυχής και σώματος και είναι η βάση για κάποιες ψυχικές λειτουργίες (αίσθηση και φαντασία).
Όπως μας διασώζει ο Ιεροκλής, η θεωρία του οχήματος παρουσιάσθηκε από τον Πυθαγόρα.
Πέραν του οχήματος, προσλαμβάνονται και οι λεγόμενοι χιτώνες λόγω της "διέλευσης" της ψυχής από τα διάφορα πεδία που περνά μέχρις ότου φθάσει τον υποσελήνιο κόσμο. Οι χιτώνες αυτοί είναι ο όχλος που αναφέρει ο Πλάτων στον Τίμαιο. Οι κύριοι χιτώνες που προσλαμβάνει, προκύπτουν λόγω της επίδρασης των διαφόρων πλανητών.
"Το όχημα κάθε επιμέρους ψυχής κατεβαίνει με την προσθήκη υλικοτέρων χιτώνων, και ανυψώνεται μαζί με την ψυχή που το χρησιμοποιεί. Γιατί και εκείνη κατεβαίνει προσλαμβάνοντας άλογες ζωές, και ανεβαίνει αποβάλλοντας όλες τις γενεσιουργές δυνάμεις με τις οποίες περιβλήθηκε κατά την κάθοδο, και μένοντας καθαρή και γυμνή από όλες τις παρόμοιες δυνάμεις που υπηρετούν τις ανάγκες της γέννησης."
( βλέπε σχετικά Πλάτων : Τίμαιος 41D-E,42C-D, 44E,69C , Πρόκλος : Σχόλια στον Τίμαιο Ε 236.10-25, 266.25-31, 298.27-300.10, Πλατωνική Θεολογία Γ 18.24-19.3, Σχόλια στον Παρμενίδη E 297-331, Στοιχείωσις Θεολογική 209, Ιεροκλής : Σχόλια στα Χρυσά Επη 26-27,Μακρόβιος: Σχόλια στο Ενύπνιο του Σκιπίωνα I 11.12 )
