ΜΥΘΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΕΡΩΤΑ - ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΦΑΙΔΡΟΣ ΠΛΑΤΩΝΑ

Αρχικώς αντιγράφουμε ένα απόσπασμα από τον «Φαίδρο» του Πλάτωνα:

«ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Και υπάρχουν δύο είδη μανίας, η μία προέρχεται απ’ τα ανθρώπινα νοσήματα και η άλλη οφείλεται σε απομάκρυνση -με τη συμβολή των θεών – από τα καθιερωμένα νόμιμα.

ΦΑΙΔΡΟΣ: Σωστά.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Τη θεία μανία την έχουμε χωρίσει σε τέσσερα μέρη από τους τέσσερις θεούς, αφού αποδώσαμε τη μαντική στον Απόλλωνα, την τελεστική στον Διόνυσο, την ποιητική στις Μούσες, η τέταρτη, η ερωτική μανία, που προέρχεται από την Αφροδίτη και τον Έρωτα, είπαμε ότι είναι η καλύτερη. Δεν γνωρίζω όμως πως απεικονίζοντας το ερωτικό πάθος, άλλοτε με το να αγγίζουμε την αλήθεια, ίσως και με το να παραφερόμαστε σε άλλα, αφού ταιριάξαμε ένα λόγο όχι εντελώς απίθανο, ψάλαμε με κοσμιότητα και ευλάβεια ένα μυθικό ύμνο στον Έρωτα, το δικό μου και το δικό σου κυρίαρχο, Φαίδρε, τον προστάτη των ωραίων παιδιών.»[1]

ΤΑ ΤΡΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ ΙΕΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ (ΒΙΝΤΕΟ)

Nτοκιμαντέρ του History Channel, που αναφέρεται σε τρία διάσημα ελληνικά ιερά του Θεού Απόλλωνα: Το Ιερό του Απόλλωνα στο νησί της Δήλου, όπου σύμφωνα με το μύθο γεννήθηκε ο Απόλλωνας. Το Ιερό στα Δίδυμα της Μιλήτου με το γιγαντιαίο ναό του Απόλλωνα. Και το ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς με το περίφημο μαντείο του Θεού...

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΝΟΜΟΙ - ΚΑΤΑ ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΤΟΥ ΔΙΑ

«Ο Ζευς, θεός των θεών, που βασιλεύει με νόμους»[1]
(Πλάτων, Κριτίας, 121.b.7 – 121.b.8)

«Νόμος, ο βασιλεύς όλων των θνητών και των αθανάτων»[2]
(Πίνδαρος, αποσπάσματα, 169)

Νόμος, εκ του ρήματος νέμω, που σημαίνει διαμοιράζω [3]. Ο νόμος, διακρίνεται σε 3 κεντρικές κατηγορίες, συμφώνως με τον Πορφύριο[4].

Η ΘΕΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΑΓΩΓΗ ΩΣ Η ΚΥΡΙΟΤΕΡΗ ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΟΡΦΙΚΟΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Στην θεουργική αναγωγή το πνεύμα του ανθρώπου ως Τετελεσμένου ενώνεται με την Θεότητα.  Σε αυτή την περίπτωση δεν μιλάμε για θεοφορία ή ενθουσιασμό αλλά για "θέωση".  Η θεουργική αναγωγή σαν σκοπό έχει την συνειδητή ένωση του πνεύματος του Τετελεσμένου, του ανθρώπου, με κάποιο Θεό ή Δαίμονα. Αυτό περιλαμβάνει τόσο κατώτερους Δαίμονες όσο και το Εν. Με την ένωση με το Θεό βιώνεται η ιερότητα του προσωπικού πνεύματος που φέρει ο άνθρωπος και έτσι τίθεται σε αρμονία με την θεία πρόνοια. Η συνειδητοποιημένη συμμετοχή στην θεία πρόνοια δίνει νέα ερμηνεία στην ζωή του ανθρώπου που βιώνει την ένωση.

Γενικά η προετοιμασία για την θεουργική αναγωγή δεν είναι μια διαδικασία που επιτυγχάνεται σε μια νύχτα μέσα αλλά απαιτεί μεγάλο χρονικό διάστημα ίσως και χρόνια ασκητικής ζωής.

Η ΠΑΝΣΟΦΗ ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ ΤΗΣ

Η Αθηνά, κατά την Ελληνική μυθολογία, ήταν η θεά της σοφίας, της στρατηγικής και του πολέμου. Παλαιότεροι τύποι του ονόματος της θεάς ήταν οι τύποι Ἀθάνα (δωρικός) και Ἀθήνη, το δε όνομα Ἀθηνᾶ, που τελικά επικράτησε, προέκυψε από το επίθετο Ἀθαναία, που συναιρέθηκε σε Ἀθηνάα > Ἀθηνᾶ. Στον πλατωνικό Κρατύλο το όνομα Αθηνά ετυμολογείται από το Α-θεο-νόα ή Η-θεο-νόα, δηλαδή η νόηση του Θεού (Κρατυλ. 407b), αλλά η εξήγηση αυτή είναι παρετυμολογική. Η επιστημονική βιβλιογραφία θεωρεί το θεωνύμιο προελληνικό και αγνώστου ετύμου.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Δ. ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ - ΠΕΡΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

α. Για τη φύση του καπιταλισμού

Για τον Καραβίδα, τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά αποτελούν εκτροπές από την ορθή λύση, εκτροπές που εισήχθησαν άκριτα από το εξωτερικό ως μόδες. Οι φιλελεύθεροι έσπευσαν επιπόλαια στον πτωχό τόπο μας αθρόες όλες τις τελευταίες λέξεις της προόδου, μηδέ της σοσιαλδημοκρατίας εξαιρουμένης, απλώς από τον φόβο μην νομισθούν καθυστερημένοι. Το 1910 ήλθε στην Ελλάδα η μόδα του φιλελευθερισμού, όπως αργότερα, του μαρξισμού.

"......θά κανε κανείς χοντρό λάθος" σημειώνει ο Καραβίδας, "να πει πως καταφέρομαι κατά του καπιταλισμού από αισθηματολογία ή ότι τάχα με τον κοινοτισμό μου κάνω κάποια διαλεκτική κοινωνική αίρεση. Μιλώ απλώς για τα τοπικά, τα κοινωνικά και τα ιστορικά δεδομένα του γηγενούς πολιτισμού μας. Όσο για τον καπιταλισμό, καθ΄εαυτόν, θα ΄μουν ανόητος να τον έβλεπα αλλιώς παρά όπως είναι, ως μιαν ζώσαν ενεργόν δύναμιν, η οποία μάλιστα και παρ΄όλας τας υπερβολάς της, επροσπέρασε όλες τις άλλες όσες γνώρισε η ανθρώπινη ιστορία...

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΥΤΗ Η ΑΓΝΩΣΤΗ - ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Θεμου Γκουλώνη, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΥΤΗ Η ΑΓΝΩΣΤΗ

Όλοι γνωρίζουμε ότι η Ελβετία δεν είναι μια συνηθισμένη χώρα. Βρίσκεται στο κέντρο της Ευρωπαϊκής ηπείρου και αποτελείται από πανύψηλα βουνά, τις Άλπεις. Κατοικείται από 4 διαφορετικούς λαούς που ο καθένας μιλάει και διαφορετική γλώσσα και στερείται πλουτοπαραγωγικών πηγών. Δεν έχει θάλασσα δεν έχει κάμπους δεν έχει μεταλλεύματα ούτε πετρέλαιο. Αυτό το μείγμα είναι ό,τι πρέπει για να εξασφαλίσει σε μια χώρα άφθονη φτώχεια, κοινωνικές αναταραχές, οπισθοδρόμηση. Το ότι δεν συμβαίνει αυτό μας επιβάλλει να ρίξουμε μια ματιά στο Πολιτικό της σύστημα.

ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

                                      

Η έκφραση «ο πόνος του κόσμου» αναφέρεται στο περιεχόμενο των οντολογικών κατηγοριών. Έχουμε σαν δεδομένη την υπόθεση ότι ο κόσμος, μέσα στον οποίο ζούμε, προσδιορίζεται από μια ρυθμιστική τάξη, που προκαλεί τη συναισθηματική εξέγερση και τη διανοητική απορία του ανθρώπου. Η κοσμική αυτή υφή, στον τρόπο που προσκρούει στην καταφατική προθυμία του ανθρωπίνου όντος, ονομάζεται κακό. Η ανθρώπινη προσπάθεια, στον τρόπο που αναμετριέται με το κακό του κόσμου και αγωνίζεται να πετύχει την υπερκέρασή του –αν αυτό είναι κατορθωτό- γίνεται πόνος. Από την άποψη αυτή ο «πόνος του κόσμου» είναι η εκφραστική σύμφυρση του πικρού κόσμου και του άθλιου ανθρώπου.

ΧΕΓΚΕΛ - Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Περί της ουσίας της τέχνης

Η τέχνη συνιστά μια από τις αξιακά διαβαθμισμένες μορφές ή βαθμίδες, με τις οποίες πραγματώνεται το απόλυτο πνεύμα. Οι άλλες δύο είναι η θρησκεία και η φιλοσοφία. Από εδώ προκύπτουν δύο τινά: α) η τέχνη δεν μπορεί να ανήκει στην τάξη της μίμησης ή της απομίμησης –με την αρχαιοελληνική σημασία των όρων. Τούτο σημαίνει για τον φιλόσοφο ότι δεν πρέπει να καταδικάζουμε συλλήβδην τη μιμητική τέχνη, αλλά τις αντιλήψεις εκείνες που θέλουν την τέχνη περιορισμένη στο επίπεδο της μίμησης. β) Η τέχνη αποτελεί την εκδήλωση του άπειρου, του απέραντου μέσα στο περατό, στο πεπερασμένο. Επομένως είναι ο τόπος, όπου το πνευματικό στοιχείο εκφράζει, αρθρώνει, σε αισθητή μορφή την αυθεντικότητα της φύσης του. Στο πεδίο της τέχνης, κατά ταύτα, το πνεύμα εξωτερικεύει ή εκδηλώνει την ικανότητά του να πνευματοποιεί το πραγματικό με καλλιτεχνικό τρόπο, δηλαδή να το «ιδιοποιείται» για να το συγκροτεί και να το ανασυγκροτεί στην αληθινή του υπόσταση. Έτσι, για παράδειγμα, ό,τι αυτο-αποκαλείται λογοτεχνικό έργο δεν σημαίνει ότι απηχεί και μια αυθεντική λογοτεχνικότητα. Αυθεντικό λογοτεχνικό έργο και γενικότερα αυθεντικό έργο τέχνης είναι εκείνο που πραγματώνει τη διαλεκτική μορφής και περιεχομένου, δηλαδή συνιστά ένα άρτιο αισθητικά και πνευματικά-διανοηματικά καλλιτεχνικό δημιούργημα.

ΙΕΡΑΦΟΡΟΙ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣΤΟΛΟΙ - Η ΑΛΗΘΗΣ ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗ ΘΕΩΣΗ

Λέγει ο Πλούταρχος, ο Χαιρωνεύς, ο διατελέσας Ιερέας στον εν Δελφοίς του Απόλλωνα ναό:

«Όλα, ω Κλέα, τα αγαθά πρέπει να αιτούνται παρά των Θεών όσοι έχουν νου, προπάντων να εύχονται να αποκτούνε, όσο είναι εφικτό σε άνθρωπο, την περί Θεών επιστήμη εξ αυτών των ιδίων των Θεών. Διότι δεν λαμβάνει τίποτα πιο μείζον ο άνθρωπος – παρά των Θεών, ούτε του χαρίζεται, παρά των Θεών, κάτι πιο σεμνό από την αλήθεια. Διότι όλα τα άλλα που δέονται οι άνθρωποι και τους δίνει ο Θεός, τον νου και την φρόνηση τους την μεταδίδει από τον εαυτό του, διότι κατέχει και χρησιμοποιεί αυτά ως δικά του. Διότι το θείο δεν είναι μακάριο από τον άργυρο και από τον χρυσό ούτε ισχυρό ένεκα των βροντών και των κεραυνών, αλλά μακάριο είναι και ισχυρό είναι λόγω επιστήμης και φρονήσεως. Και τούτο είπε, ωραιότατα εξ όλων, ο Όμηρος περί Θεών: “το όντι και δια τους δυο κοινή η καταγωγή και η μια πατρίδα, αλλά ο Ζευς γεννήθηκε πρότερος και περισσότερα γνώριζε”, ομολογώντας ως σεμνότερη την του Διός ηγεμονία, καθόσον αυτή ήταν ανώτερη ως προς την επιστήμη και την σοφία. 

ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ - ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Τι σημαίνει το γεγονός ότι διερωτώμεθα για τη σχέση μας με την παράδοση; Οτι κατά κάποιον τρόπο έχουμε βγει απ' την παράδοση. Αυτό το καταλαβαίνουμε πρώτα-πρώτα εμπειρικά. Οι φυλές και οι λαοί που έχουν μείνει κλεισμένοι μέσα στην παράδοσή τους δεν βλέπουν καν την παράδοση σαν παράδοση: ζουν μέσα σε αυτήν και θεωρούν την παρούσα ζωή τους σαν συνέχεια ενός αμετάβλητου τρόπου ζωής. Και μπορούμε να το καταλάβουμε και λογικά: για να διερωτηθούμε για τη σχέση μας με την παράδοση πρέπει η σχέση αυτή να έχει γίνει, περισσότερο ή λιγότερο προβληματική, πρέπει να έχει δημιουργηθεί μια απόσταση απ' την παράδοση. Απόσταση δεν σημαίνει απεμπόληση ή λησμονιά. Σημαίνει και άλλου είδους παρουσία και άλλου είδους σχέση. Μια σύντομη ανασκόπηση της ανθρώπινης ιστορίας μας δείχνει ακριβώς δυο κύριους τύπους σχέσης με την παράδοση.

ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

Η Ακρόπολη είναι το πνευματικό Έβερεστ του πλανήτη μας

 

Εν ολίγοις ο Παρθενώνας είναι η ένυλη απεικόνιση ολόκληρου του Πολιτισμού των Ελλήνων [=Πολιτική, Τέχνες, Επιστήμες, Βίος, Φιλοσοφία].

"Η Ακρόπολη είναι το πνευματικό Έβερεστ του πλανήτη μας. Τίποτα ωραιότερο δεν έγινε πάνω στον πλανήτη από την Ακρόπολη των Αθηνών, μέσα στον χώρο της επιστήμης, της πολιτικής τέχνης, της μουσικής".

ΟΙ ΙΕΡΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ - ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ

Της Joan Breton Connelly,

καθηγήτριας Κλασικής Φιλολογίας

και Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης

Στα τέλη του 2ου αι. π.Χ., Αθηναίοι προσκυνητές ξεκινούσαν εν πομπή και διένυαν την απόσταση των εκατόν εξήντα χιλιομέτρων μεταξύ της Αθήνας και του Ιερού του Απόλλωνα στους Δελφούς. Εκεί γιόρταζαν τα Πύθια προς τιμήν του Απόλλωνα. Ένα άτομο ξεχώριζε ανάμεσα στους συμμετέχοντες, η Χρυσηίς, η ιέρεια της Αθηνάς Πολιάδος.

ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ

Του Γιώργου Οικονομόπουλου, ψυχίατρου 

Ο ΚΥΚΕΩΝ ΣΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΗΤΑΝ ΨΥΧΟΔΗΛΩΤΙΚΟ;

«Είχε δύσει ο Ήλιος, όταν ο Αρχίλαος μπήκε στο Ναό, μαζί με τους άλλους μυηούμενους στα Μεγάλα Μυστήρια της Δήμητρας – στην Ελευσίνα. Είχε προηγηθεί ολιγοήμερη νηστεία και «ακούσματα» – διδαχή, από μυστικές φωνές. Αυτές ακούγονταν μέσα από τους τοίχους μιας μικρής υπόγειας αυλής που περίμεναν, πριν μπουν στο Ναό. Είχαν ακούσει να τους προκαλούν να σκεφτούν πάνω στην αλήθεια, ότι η Περσεφόνη ήταν μέσα σε κάθε άνθρωπο. Κι ότι καθένας μας, στην αναζήτηση της ομορφιάς – κόβοντας λουλούδια – σχετίζεται και με το «Νάρκισσο» – την νάρκωση της Συνείδησης και τότε κατέρχεται στον Άδη.*

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Δ. ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ - ΟΛΥΜΠΟΣ (ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ)

ΟΛΥΜΠΟΣ

ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ, Η ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ ΒΑΚΧΗ

  Η Κασσάνδρα αγκαλιάζει το ξόανο της Αθηνάς 

          αναζητώντας  προστασία. Ρωμαϊκή 

     τοιχογραφία από το atrium της Οικίας του 

            Μενάνδρου στην Πομπηία.

Της ΑΝΑ IRIARTE

Καθηγήτρια Αρχαίας Ιστορίας, Πανεπιστήμιο της Χώρας των Βάσκων

Εκεί που το κακό παραμονεύει είναι σοφό το πέπλο να σηκώσεις; Αφέντρα μόνη της ζωής η πλάνη Και του θανάτου είναι η γνώση. Την πικρή σου θέα πάρε, κρύψε την αιματηρή της λάμψη! Φρίκη, της δικής σου αλήθειας το θνητό δοχείο να 'μαι.¹

ΟΙ ΚΡΗΤΟΜΥΚΗΝΑΪΚΕΣ ΑΝΑΓΩΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ - Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΑΠΟΛΛΩΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

Αναλογιζόμενος ο Φοίβος Απόλλων ποιους άντρες θα επέλεγε να τον υπηρετήσουν στο νεοσύστατο μαντείο του στους Δελφούς, που το όνομα της περιοχής ήταν αρχικά Πυθώ, είδε στον Οίνοπα πόντο ένα γοργόδρομο πλοίο με πλήρωμα Kρήτες, πολλούς κι ανδρείους «από Kνωσού Mινωίου» - ανυποψίαστοι έμποροι που έπλεαν προς την αμμώδη Πύλο. Kαι τότε τους φανερώθηκε ο θεός με τη μορφή τεράστιου δελφινιού. Όρμησε πάνω στην κουπαστή, κι έτσι θεόρατο όπως ήταν το δελφίνι, τους έκανε από φόβο να σωπαίνουν, να μην τολμούν να κουνηθούν, κι όταν, απ' τα πολλά, είπαν οι άντρες να ξαναπιάσουν τα πηδάλια, εκείνα δεν υπάκουσαν. Tο πλοίο πήγαινε ακυβέρνητο, σπρωγμένο απ' τον νοτιά κι από τη θεία βούληση, ώσπου άραξε, τελικά, στην Kρίσα, το λιμάνι κάτω από τους Δελφούς. Eκεί ο θεός πήδηξε απ' το πλοίο φεγγοβολώντας σαν άστρο το καταμεσήμερο κι αφού μπήκε μες στο άδυτο του ναού του με τους βαρύτιμους τρίποδες, επέστρεψε δρομαίος στο αραγμένο πλοίο σαν όμορφος έφηβος με καλοσμιλεμένο σώμα, για να αποκαλύψει τη θεϊκή ταυτότητα και τη βούλησή του στους σαστισμένους Kρήτες ναυτικούς: 

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ - Α. ΚΟΕΝ

Όποιος παίρνει το μονοπάτι του επικούρειου βίου (τρόπου ζωής) πρέπει να αρχίζει με μια προσεκτική και φιλοσοφικά νηφάλια εξέταση των αναγκών και των ελλείψεών του, όπως αυτές εκδηλώνονται με τις ορμές, τις ορέξεις και τις επιθυμίες του. Πρέπει σιγά-σιγά να μάθει να δίνει προσοχή στις απαιτήσεις τους μέσα από μια ξεκάθαρη κατανόηση των ορίων τους (όροι επιθυμιών).

ΕΡΙΧ ΦΡΟΜ - Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΕΧΝΗ; Αν είναι, χρειάζεται γνώση και προσπάθεια. Ή μήπως η αγάπη είναι ένα ευχάριστο συναίσθημα που κατά σύμπτωση το γνωρίζει κανείς, το «συναντά» αν είναι τυχερός;

ΑΥΤΗ Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ -ΟΤΙ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ από το ν’ αγαπάς- εξακολουθεί να είναι η πιο διαδεδομένη, παρά την αφθονία των αποδείξεων για το αντίθετο. Σχεδόν καμία προσπάθεια, κανένα έργο δεν αρχίζει με τόσο μεγάλες ελπίδες και προσδοκίες όπως αρχίζει η αγάπη, κι ωστόσο τίποτε δεν αποτυχαίνει τόσο συχνά όσο αυτή. Αν αυτό συνέβαινε με οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα, οι άνθρωποι θα ήταν περισσότερο πρόθυμοι να εξετάσουν τους λόγους της αποτυχίας αυτής και να μάθουν πώς θα μπορούσαν να ενεργήσουν καλύτερα. Ή θα εγκατέλειπαν τη δραστηριότητα αυτή.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ - ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΣΚΟΠΟΣ Η ΕΥΔΑΙΜΩΝ ΖΩΗ, Ο ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ ΒΙΟΣ

Πρόλογος του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Στην αριστοτελική οντολογία συναντάμε τριών ειδών όντα, τον Νου, την Ψυχή και τα φυσικά σώματα. Τα τρία αυτά είδη όντων περιέχουν και συνιστούν τον κόσμο. Ο Νους είναι το κινούν ακίνητο, δηλαδή η αιτία της κίνησης και ύπαρξης του κόσμου. Ο νους ενδυναμώνει και στη συνέχεια εμψυχώνει, κινεί και ζωοποιεί όλα τα ζωντανά όντα. Η ψυχή είναι η μορφή που λαμβάνουν τα σώματα, και συνδέεται με την εγκόσμια ζωή και έχει πολλές διαβαθμίσεις, ανάλογα με την ποιότητα του ενσώματος όντος που την φέρει μέσα του. Κάνει λόγο ο Αριστοτέλης για ορεκτική, θρεπτική ψυχή, για αισθητική, κινητική, διανοητική ή νοητική ψυχή. Τα σώματα είναι δύο ειδών, όσα έχουν ζωή και σε όσα δεν έχουν. Βέβαια, ο Χέγκελ διαβάζοντας πολύ προσεκτικά τον Αριστοτέλη μας λέει ότι οτιδήποτε κινείται είναι ύποπτο συνείδησης, ύποπτο να φέρει κάποιο είδος ψυχής που δεν μπορούμε να φανταστούμε. Αυτό είναι άλλη συζήτηση.

Στον Αριστοτέλη οι τρεις αυτές ουσίες σοβούν διαλεκτικά η μία με την άλλη. Ο νους είναι αθάνατος, ενώ η ψυχή ως μορφική υπόσταση είναι θνητή, έχει δηλαδή η τελευταία τόση ζωή όση χρειάζεται για να διανύσει έναν κοσμικό κύκλο ο εγκόσμιος νους. Κάθε εγκόσμιος νους (άνθρωπος ή όντα τυχόν παρόμοια σε άλλους γαλαξίες) φέρει και έμψυχο σώμα. Ας κάνουμε μια διάκριση στην ουσία του Νου, όπως τον συλλαμβάνει ο Αριστοτέλης. Ο καθ΄ εαυτού καθολικός Νους (που δεν συνοδεύει κάποια ψυχή ή σώμα) είναι ο θείος νους. Αντίθετα, ένας επιμέρους νους, που είναι εγκόσμιος, κομίζει ψυχή, μορφή και σώμα μαζί όπως είναι ο άνθρωπος. Ο Νους, μας λέει ο Αριστοτέλης, από τη φύση του θέτει τη σκέψη όταν εισέρχεται σε έμψυχα σώματα και παράλληλα τείνει προς έναν σκοπό (τελεολογία). Βέβαια, ο Αριστοτέλης αποφεύγει να μιλήσει για τον σκοπό του καθολικού Νου, γιατί δεν ασχολείται καθόλου με τον υπεραισθητό και υπερούσιο κόσμο, κάτι που κάνει ο Πλάτων και οι Πυθαγόρειοι. Ο Αριστοτέλης αναφέρεται μόνο στο επίπεδο του Νου και οτιδήποτε είναι υποδεέστερο από αυτό.Την αριστοτελική οντολογία θα υιοθετήσει και θα επανερμηνεύσει στην συναρπαστική διαλεκτική του ο Χέγκελ με περαιτέρω ανάπτυξη συνδέοντάς την με την πλατωνική Ιδέα, το ηρακλείτειο γίγνεσθαι και το παρμενίδειο ον ως απόλυτο πνεύμα. 

Για τον Σταγειρίτη φιλόσοφο, προορισμός του ανθρώπου είναι η Ευδαιμονία. Η ευδαιμονία έρχεται ως αποτέλεσμα της συνεχούς εξάσκησης της θεωρητικής γνώσης. Αυτό το πετυχαίνει όποιος ζει σε καθεστώς απόλυτης αυτάρκειας, χωρίς να χρειάζεται φίλους, παρά μόνο τη γνώση. Η γνώση δεν καθορίζεται από ηθικές έξεις, δε χρειάζεται ανάπαυση, μένει ανεπηρέαστη από τον παράγοντα τύχη ενώ η ενασχόληση με τη θεωρία (θέαση εαυτού και κόσμου) είναι η πιο ευχάριστη δραστηριότητα που μπορεί να έχει ο άνθρωπος. Από τη στιγμή που κάποιος την αποκτά, κανείς δεν μπορεί να του την πάρει. 

Η ευδαίμων ζωή δεν είναι συνηθισμένη. Περιέχει το θεϊκό στοιχείο, την ανώτερη ενέργεια από όλες. Αν σκεφτούμε ότι αυτό το θεϊκό στοιχείο στη φύση μας είναι ο νους, τότε η ζωή που είναι σύμφωνη με αυτόν, είναι θεϊκή. Για να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο πρέπει να ξεφύγουμε από τα ανθρώπινα όρια. Το γεγονός πως είμαστε θνητοί δε σημαίνει πως πρέπει να σκεφτόμαστε μόνο θνητά πράγματα. Οφείλουμε να εναρμονίσουμε τη ζωή μας με το νου, τον Λόγο, τη λογική, το θεϊκό στοιχείο, γιατί αυτό είναι που θα φέρει την ευδαιμονία. Αφού ο νους είναι το σπουδαιότερο και καλύτερο μέρος του εαυτού μας, θα πρέπει να ακολουθήσουμε τον δικό του δρόμο. 

Προορισμός του ανθρώπου είναι να εκτελέσει έναν ιδιαίτερο σκοπό, να κατορθώσει (ως ένας άλλος Ηρακλής), να διαφεντέψει το έμψυχο σώμα του και να διαποτίσει με νου τον κόσμο ως Όλον, να καταφέρει να ζήσει τον θεωρητικό βίο, την ενάρετη ζωή, να εναρμονίσει την ψυχή του με τις προσταγές του Νου ο οποίος του δόθηκε ως δαίμων (δική του επιλογή), προκειμένου να εκπληρώσει τους στόχους που ο ίδιος έθεσε στην Ανάγκη. Ας θυμηθούμε ότι η Θεά Ανάγκη στην μυθολογία παρέπεμπε στην κυκλικότητα της ζωής και είχε κόρες τις τρεις μοίρες. Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ, «αυτή που κλώθει», γνέθει το νήμα της ζωής, (συμβολίζει το παρόν), η δεύτερη, η Λάχεσις (το παρελθόν), το ξετυλίγει, (μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα «λάχει» στον καθένα, εξού και λαχείο), ενώ η τρίτη, η Άτροπος το κόβει, όταν έρθει η ώρα (συμβολίζει το μέλλον).

_______________________________

Του Ευστάθιου Κεφάλα

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, στο «Μετά τα Φυσικά, 1049a.26, 1029a.20, 1036a.23», η αρχική κοσμική ύλη είναι αγέννητη, άφθαρτη, αόριστη, άγνωστη καθ’ αυτήν, νεκρή, άμορφος και έξωθεν κινούμενη. Τα τέσσερα αρχικά κοσμικά στοιχεία των φιλοσόφων της κοσμολογικής περιόδου, και δη του Εμπεδοκλέους, είναι οι εκδηλώσεις της αρχικής κοσμικής ουσίας.

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, στο έργα «Φυσικά, 192a.16, 192b.18» και στα «Μετά τα Φυσικά, 1072b.3», η σκόπιμη κίνηση προκαλεί μορφοπλασματική ενέργεια, δια της οποίας η κοσμική ύλη μεταβαίνει από την δυνατότητα «δυνάμει» στην πραγματικότητα «ενέργεια», δια της οποίας λαμβάνουν υπόσταση τα πράγματα δια της επί της ύλης κυριαρχίας του Είδους (Ιδέα), το οποίο αποτελεί την έννοια, την ουσία, τον τελικό σκοπό και την δύναμη, που πραγματοποιεί τον σκοπό αυτόν.

Στη Γη κυριαρχεί δύναμη δημιουργός των τελικών μορφών της ύλης, η Εντελέχεια (βλ. Αριστοτέλης «Μετά τα Φυσικά, 1092a.3, 1050a.22»), η οποία εξωτερικά εκδηλώνεται κατά την σχέση των συστατικών στοιχείων προς άλληλα και εσωτερικά ως ψυχή των έμβιων όντων. Θρεπτική εις τα φυτά, αισθητική και κινητική στα ζώα και νοητική στον άνθρωπο, στον οποίο αθάνατος και θείος είναι ο ποιητικός νους, ο οποίος προέρχεται, ως θείον δώρο, έξωθεν (θύραθεν) και είναι αληθώς θείος: είναι το καθαρό Λογικό, ο Νους. Ο θείος αυτός ξένος παρέχεται αφ’ εαυτού στον άνθρωπο, κατά την διάρκεια της ζωής και όταν το σώμα διαλύεται μετά την κυρίως ειπείν ζωή επιστρέφει προς τον καθολικό Νου, που είναι ο θεός και εν τω οποίο απορροφάται, κατά τον Αριστοτέλη στο «Περί ψυχής, 430a.17», «Περί γενέσεως και φθοράς, 736b.27»!

Εν τη λειτουργία του σύμπαντος σκοπός της κοσμικής ύλης είναι το Είδος (η ΙΔΕΑ) και του σώματος η ψυχή, η οποία είναι εντελέχεια, η πρώτη σώματος φυσικού δυνάμει ζωή έχοντος.

Ο Κόσμος είναι ενιαίο και καλώς διατεταγμένο σύνολο και μεταβαίνει ολοένα σε ανώτερα στάδια εξέλιξης. Η προϊούσα αυτή εξέλιξη αποτελεί τον σκοπό της φύσεως, στον οποίο υπηρετούν όλοι οι επιμέρους σκοποί, διότι κάθε ον δεν είναι μόνον σκοπός του εαυτού του, αλλά και μέσο προς πραγματοποίηση ανώτερων σκοπών, επί των οποίων πάλι στηρίζονται άλλοι ακόμα υψηλότεροι, έτσι ώστε πάντες συνεργάζονται προς πραγματοποίηση του ενός μεγάλου σκοπού, που είναι ο Κόσμος ως Όλον. Έτσι ολόκληρο το σύμπαν αποτελεί ιεραρχία σκοπών, κατά την οποία τόσο το επιμέρους όσο και το όλον τελούν σε διαρκή εξέλιξη προς αιώνιους ανώτερους σκοπούς.

Αλλά ποιος είναι ο ύψιστος και έσχατος σκοπός, προς τον οποίον κατατείνει ο Κόσμος; Τούτο το μαθαίνουμε, λέγει ο Αριστοτέλης, εάν εξετάσουμε την σχέση Είδους και Ύλης κατά τα διάφορα στάδια της προς ανώτερους σκοπούς εξελίξεως.

Η ύλη υποχωρεί ολοένα και περισσότερο όσο ανώτεροι είναι οι εκάστοτε πραγματοποιούμενες μορφές!

Συμβαίνει ό,τι ακριβώς και  στο έργο ενός καλλιτέχνη. Η ύλη από την οποία πλάθει τον ανδριάντα ή το άγαλμα, υποχωρεί ανάλογα με τον βαθμό της εμφανίσεως της μορφής/είδους/ιδέας, έως ότου να μην συλλαμβάνουμε πλέον στο μάρμαρο την ύλη, αλλά το καθαρό Είδος/Ιδέα/Μορφή!

πηγή: eleysis69

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΜΕΛΕΤΑΜΕ ΤΟΥΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ - Η ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΛΟΓΩΝ ΜΕ ΤΑ ΙΕΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Με το παρόν κείμενο, θα ήθελα να δείξω τον λόγο που μελετάμε τους Πλατωνικούς διαλόγους, τι ακριβώς θα πετύχουμε με αυτή τη μελέτη και ίσως έτσι κατανοήσουμε ότι τα απόκρυφα δεν είναι και αόρατα…

Κατά μαρτυρία των Ελλήνων, υπήρχε εορτή που τελούσαν προς τιμή του Πλάτωνος, την γενέθλιο ημέρα του και φώναζαν οι Αθηναίοι ότι αυτή την ημέρα οι Θεοί έδωσαν τον Πλάτωνα στους ανθρώπους.

«καὶ Ἀθηναῖοι δὲ τὴν γενεθλιακὴν αὐτοῦ ἡμέραν ἐπιτελοῦντες ἐπᾴδοντες φάσκουσιν· «ἤματι τῷδε Πλάτωνα θεοὶ δόσαν ἀνθρώποισιν».»[1]

Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Κατατοπιστική Σύνοψη

Σε ένα πολίτευμα άμεσης δημοκρατίας-κοινοτισμού ούτε μια κρατικιστικού σοσιαλιστικού τύπου εκπαίδευση αλλά και ούτε μια απορρυθμισμένη νεοφιλελεύθερου αγοραίου τύπου εκπαίδευση μπορούν να συντελέσουν στην δημιουργία του  όντως ενεργού κοινωνικού πολίτη. Κέντρο της αμεσοδημοκρατικής πολιτείας δεν είναι το κράτος ούτε καμιά από τα πάνω ολιγαρχική πολιτική ομάδα, αλλά οι ίδιοι οι πολίτες μέσα στις δημοτικές συνελεύσεις, μέσα στους κοινοτικούς δήμους. Εκεί συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους η παιδεία, η πολιτική, η οικονομία και η ίδια η τοπική κοινωνία. Το πνεύμα του κοινοτισμού της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας των κρατοκεντρικών πόλεων ως δήμων απλά έδειξε τη φιλοσοφία του παιδαγωγικού δρόμου που πρέπει να ακολουθήσουμε για να αναδυθεί ο χειραφετημένος και με κριτική σκέψη πολίτης, ο πολίτης της καλλιέργειας των διανοητικών και πνευματικών αρετών πέρα και πάνω από δόγματα τα οποία καθίστανται κάθε φορά εμπόδιο στην διαρκή πρόοδο και εξέλιξη της ανθρώπινης υπόστασης.  

Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ (ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ)

Η Ακρόπολη Αθηνών είναι βραχώδης λόφος ύψους 156 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας και 70 μ. περίπου από το επίπεδο της πόλης της Αθήνας. Η κορυφή του έχει σχήμα τραπεζοειδές μήκους 300 μ. και μέγιστου πλάτους 150 μ. Ο λόφος είναι απρόσιτος απ’ όλες τις πλευρές εκτός της δυτικής, όπου και βρίσκεται η οχυρή είσοδος, η διακοσμημένη με τα λαμπρά Προπύλαια.

Πατώντας εδώ δείτε την Ακρόπολη των Αθηνώ στον χάρτη

ΘΑΛΗΣ Ο ΜΙΛΗΣΙΟΣ

Ο Θαλής γεννήθηκε το 624 π.Χ. στη Μίλητο και υπήρξε ιδρυτής της φιλοσοφικής Iωνικής σχολής (σχολή της Μιλήτου) κατά τον Ευσέβιο και κατ΄ επέκταση ιδρυτής της παγκόσμιας Φιλοσοφίας. Ήταν επίσης και ένας από τους περίφημους 7 σοφούς της αρχαιότητος (Διογένης Λαέρτιος, Απόσπασμα 4). Ο Ηρόδοτος και άλλες δοξογραφικες πηγές των θέλουν φοινικικής καταγωγής όμως το πιο πιθανό είναι να ήταν Έλλην και από τους δυο γονείς και μάλιστα αριστοκρατικής καταγωγής. Ο Διογένης Λαέρτιος σώζει μια προσωπική δήλωση του Θαλή που μάλλον δεν αφήνει πολλές αμφιβολίες (Διογένης Λαέρτιος, Απόσπασμα 5). Υπάρχουν αναφορές ότι παρέμεινε εργένης, ενώ άλλες πηγές τον παρουσιάζουν παντρεμένο, και μάλιστα αναφέρουν και το όνομα του παιδιού του(Διογένης Λαέρτιος, Απόσπασμα 2).

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ, Η ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΓΧΥΣΗΣ (ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ) ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΠΑΝΑΚΑΜΨΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ (431 Μ.Χ - 485 Μ.Χ)

Το 170μ.Χ, οι Σαρμάτες κατέστρεψαν τον σε παμπάλαιους χρόνους και με το θεϊκό θέλημα της Θέας Δήμητρας κατασκευασμένο στην Ελευσίνα ναός της, ο οποίος όμως ανοικοδομήθηκε από το Μάρκο Αυρήλιο, που μυήθηκε κι ο ίδιος στα Μυστήρια. Ο Αυτοκράτορας Ουαλεντινιανός Α’ προσπάθησε να τα καταργήσει, αλλά συνάντησε πολλές αντιδράσεις, οπότε συνεχίστηκαν μέχρι την εποχή του Βυζαντινού/Χριστιανού αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α’. Ο Θεοδόσιος Α’ ως αυτοκράτορας με διάταγμα το 392μ.Χ. διέταξε το κλείσιμο όλων των ιερών/ναών των Θεών, σε μια προσπάθεια να καταστείλει την αντίσταση των λατρευόντων κατά τα πάτρια των Ελλήνων στην επιβολή του Χριστιανισμού ως κρατική και μόνη υπαρκτή θρησκεία της αυτοκρατορίας. Έτσι τα τελευταία απομεινάρια των Ελευσίνιων Μυστηρίων εξαλείφθηκαν το 396μ.Χ., όταν ο βασιλιάς των Γότθων Αλάριχος μαζί με Χριστιανούς ιερείς και μοναχούς κατέστρεψε το ιερό της Ελευσίνας και θανάτωσαν όλο το ιερατείο. Το τέλος των Ελευσίνιων αναφέρεται από τον ιστορικό Ευνάπιο, ο οποίος είχε μυηθεί κι ο ίδιος στα Μυστήρια κι είχε γίνει ιεροφάντης. Τελευταίος νόμιμος ιεροφάντης των Μυστηρίων φαίνεται από τις πηγές να είναι ο Ευμολπίδης Νεστόριος, ο οποίος «ανήγγειλε την αρχή της μεγάλης πνευματικής νύχτας για την ανθρωπότητα«.