Και ενδεχομένως θα σκεφθείτε: Τι σχέση έχει η Μυθολογία με τον Ελληνικό Διαλογισμό;
Θα έλεγα τότε ότι οι αποτυπώσεις της ψυχής μας είναι η Μυθολογία μας. Διότι μέσω του Διός/Νου, της Λητούς/λήθης, της Αρτέμιδος/αρτεμούς του ήθους και τουΑπόλλωνος/του πάλλοντος, βάλλοντος και λαβόντος, έχουμε την δυνατότητα να κατανοήσουμε, δια των εικόνων της Μυθολογίας, το «γνώθι σαυτόν» κατά την διάρκεια του Ελληνικού Διαλογισμού, διότι ο Απόλλων είναι ο:...
Θα έλεγα τότε ότι οι αποτυπώσεις της ψυχής μας είναι η Μυθολογία μας. Διότι μέσω του Διός/Νου, της Λητούς/λήθης, της Αρτέμιδος/αρτεμούς του ήθους και τουΑπόλλωνος/του πάλλοντος, βάλλοντος και λαβόντος, έχουμε την δυνατότητα να κατανοήσουμε, δια των εικόνων της Μυθολογίας, το «γνώθι σαυτόν» κατά την διάρκεια του Ελληνικού Διαλογισμού, διότι ο Απόλλων είναι ο:...
Διότι ο Απόλλων πάλλει την ψυχή μας, βάλλει με ερωτήσεις τον νου μας και λαμβάνει τις απαντήσεις, τις οποίες έθεσε ο ίδιος στην ψυχή μας, όπως λέγει ο Πλούταρχος στο «Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς» μυστηριακό έργο του.
Τα ονόματα των θεών είναι αποτυπωμένα στα αρχέτυπα, τα οποία είναι τα αρχέτυπα της ψυχής μας.
Ο Ζευς/Νους, πατέρας του Απόλλωνος, είναι ο δικός μας νους. Διότι ο ίδιος ο Ζευς είναι ο:
«πατήρ θεών τε ανδρών τε» . Είναι δηλαδή και ο δικός μας πατέρας
«Ζεύ πάτερ, ή πολλών τε κακών λύσειας άπαντας,
ει πάσιν δείξαις οίω τω δαίμονι χρώνται.»
(Ζευ πατέρα μας, από πολλά κακά θα απήλλασσες όλες μας τις ψυχές, εάν έδειχνες στον καθένα από εμάς ποια είναι η φύσις της ψυχής μας.)
Συνεπώς η αναγωγή από τον υιό Απόλλωνα/Φως στον πατέρα Δία/Νου είναι απαραίτητη, λαμβάνοντες υπ’ όψιν ότι εμείς λειτουργούμε σαν σκότος/άγνοια/Λητώ.
Η Λητώ, είναι η Λήθη, η έλλειψις μνήμης. Ελλείψει μνήμης η Λητώ, δεν έχει τίποτα επί του οποίου να βασίσει οιονδήποτε συλλογισμό. Όμως ο Πλάτων εξηγεί στον «Κρατύλο» ότι η Λητώ είναι το «λείον του ήθους» Δηλαδή, το σκοτάδι μέσα στο οποίο εσείς βρίσκεστε - διότι δεν γνωρίζετε τίποτα, μνήμη δεν έχετε - προϋποθέτει ότι η ψυχή είναι ανοικτή, χωρίς αλαζονεία, φόβους, ενδοιασμούς, αντιρρήσεις, φθόνο και είναι έτοιμη να προσλάβει αυτά που ο Ζευς/Νους θέλει, δια της συνευρέσεως του μαζί της, να της δώσει.
Συνευρισκομένη η Λητώ με τον Δία/Νου γεννάται πρώτα το λιγοστό φως, η Άρτεμις/Σελήνη. Αφού γεννηθεί η Άρτεμις/Ειλείθυια, βοηθός των γυναικών στους τοκετούς, θα βοηθήσει την μητέρα της Λητώ/σκοτάδι, να γεννήσει η Λητώ/σκότος/λήθη τον Απόλλωνα/Φως.
Υπάρχει μία προοδευτική δυνατότης της ανθρώπινης ψυχής να προσλάβει το φως μέσω του Νου/Διός, δια της Λητούς/σκότους. Το σκότος είμαστε εμείς, αλλά με την προϋπόθεση του «λείου του ήθους», λέει ο Πλάτων στον διάλογο «Κρατύλος», έχουμε την δυνατότητα να φωτιστούμε.
Το λείον του ήθους, η αγαθή προαίρεση είναι προϋπόθεση της ψυχής.
Εάν η ψυχή είναι σκοτεινή και δεν έχει μέσα της αυθόρμητη ανάγκη να προσλάβει γνώση χωρίς αντιρρήσεις, γνώση όμως που προέρχεται από τον Δία/Νου, καθαρή νοημοσύνη, δεν θα μπορέσει ποτέ να βαδίσει στον Ελληνικό Διαλογισμό.
Αφού λοιπόν γεννηθεί στην ψυχή πρώτα η Άρτεμις, το λίγο φως, εν συνεχεία αυτό το φως σταδιακώς αυξάνεται μέχρι την γέννηση/έλευση του Απόλλωνος στην ψυχή. Ποια όμως είναι η πιο σημαντική από τις ιδιότητες των διδύμων, ώστε να πραγματοποιηθεί η έλευση του φωτός;
Η Θήρευσις
Η σημαντικοτέρα όλων των από κοινού των ιδιοτήτων Αρτέμιδος/ Απόλλωνος, είναι η θήρευσις, η άγρα, το κυνήγι. Το κυνήγι είναι εκείνη η έκφραση της ψυχής, η οποία αναζητεί με πάθος και έχει στόχο της το θήραμα/Αλήθεια.
Μέσω της Μυθολογίας ασκούμαστε στον Ελληνικό Διαλογισμό, όταν σκοπεύουμε την Αλήθεια. Γι αυτό και ο όρος «ενδοσκόπηση» συνδέεται με την εντός σκόπευση της Αλήθειας, η οποία διενεργείται μέσω και των δύο θηρευτών, του Απόλλωνος και της Αρτέμιδος.
Τι θηρεύουν τα Θεία όντα; Θηρεύουν και οι δύο τις αγνές ψυχές.
Γι αυτό και στις παραστάσεις, βλέπουμε συχνά την Άρτεμη με ένα ελαφάκι δίπλα της ή με ένα μικρό ζώο, ένα λαγό. Αυτό τι σημαίνει; Ότι έχει αρπάξει με το χέρι της τις αθώες ψυχές, προκειμένου να τους δώσει το λιγοστό φως/γνώση. Προερχόμενο από την νύχτα/Λητώ και σελήνη/Άρτεμη το φως/ συνειδητοποίηση προοδευτικά αυξάνεται, μέχρις ότου φτάσει στο ολοκληρωτικό Φως/ενόραση, στον Απόλλωνα.
Το φως της Αρτέμιδος προσδιορίζει την διαίσθηση, διότι έρχεται και χάνεται. Όπως ακριβώς οι φάσεις της σελήνης αυξομειώνουν το φως στον ουρανό, κατά τον ίδιο τρόπο η διαίσθηση άλλοτε έρχεται και άλλοτε εξαφανίζεται.
Όταν όμως προχωρήσουμε προς το Φως του Απόλλωνος, τότε πλέον το φως δεν έρχεται και χάνεται.
Η ενόραση εγκαθίσταται στην ψυχή του ανθρώπου και μπορεί να την επικαλείται, όταν ο ίδιος το επιθυμεί.
πηγή: altani.gr
