Στην νεοτερική περίοδο της ιστορίας η έννοια της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ συνδέθηκε εσφαλμένα με την συγκεντρωτική άσκηση πολιτικής σε υπέρτερα σύνολα κοινωνιών, όπως το κράτος, τις ομοσπονδίες κρατών, ή συμμαχίες κρατών. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν είναι αυτό. ΔΗΜΟΣ + ΚΡΑΤΟΣ ή ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Η δημοκρατία γεννιέται όταν μία κοινωνία είναι οργανωμένη κατά δήμους, δηλαδή όταν οι πολίτες έχουν τη δυνατότητα να ασκούν εξουσία κατ' αρχήν μέσα στις πόλεις τους (ΠΟΛΙΤΙΚΗ). Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί σε οποιαδήποτε μορφή επιπέδου μεγέθους μιας οργανωμένης κοινωνίας. Δηλαδή, ένα κράτος ή μια ένωση κρατών έχει δημοκρατία μόνο όταν οι πολίτες σε αυτές τις πολιτικές οντότητες έχουν δύναμη και εξουσία μέσα στις πόλεις τους, στους δήμους τους. Δηλαδή μέσα εκεί έχουν τη δυνατότητα να αποφαίνονται για όλα τα ζητήματα της καθημερινής ζωής τους, γιατί μέσα εκεί, στην δημοτική αγορά του λόγου, φανερώνεται ο ΠΟΛΙΤΗΣ και ο ίδιος ο ΛΟΓΟΣ.
Επομένως ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ, ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ, ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΟΥΣ.
Ο ΔΗΜΟΣ είναι μια οργανωμένη ομάδα πολιτών σε συγκεκριμένο τοπικό πλαίσιο με βάση ιδιαίτερες γεωοικονομικές και γεωπολιτικές αναφορές που ορίζουν την πολιτισμική ταυτότητα μιας πόλης.
Οι πολίτες μέσα στους δήμους, μέσα στην πόλη τους, έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν ενεργά στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας και να αποφαίνονται για όλα τα ζητήματα που αφορούν και περιφερειακά ή κρατικής εμβέλειας θέματα. Μέσα εκεί, στον δήμο, φύονται οι ρίζες της κοινωνίας και της δημοκρατίας.
Οι θεμελιώδεις αρχές που πλαισιώνουν το πρόταγμα της αληθινού ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ, της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΧΕΣΕΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ είναι οι εξής:
1) Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ : όλοι οι πολίτες είναι πολιτικά ίσοι μεταξύ τους πέρα και πάνω από διακρίσεις που αφορούν τη θρησκεία, το φύλο ή την εθνική καταγωγή, την σεξουαλική προτίμηση.
2) Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΣΟΝΟΜΙΑΣ: όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο αλλά και ο νόμος απέναντι στον κάθε πολίτη.
3) Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑΣ: όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να μετέχουν στις δημόσιες εξουσίες. Το δικαίωμα όμως αυτό πηγάζει από την υποχρέωση της συμμετοχής.
4) Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΨΗΦΟΥ: η συμμετοχή κάθε πολίτη στην διαμόρφωση των αποφάσεων του δήμου, έχει ακριβώς την ίδια βαρύτητα και το ίδιο αποτέλεσμα.
5) Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΑΡΡΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΗΓΟΡΙΑΣ: κάθε πολίτης έχει την υποχρέωση και το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα την γνώμη του και αυτή τελεί υπό την απόλυτη προστασία του δήμου. Με αυτόν τον τρόπο η άποψη του πολίτη εμπλουτίζει τον δήμο με πρωτότυπες ιδέες και συντελεί στην υπεράσπιση του δικαίου και του πολιτικού πλουραλισμού. Συγκεκριμένα η παρρησία (πᾶν + ῥητός) αφορά την υποχρέωση του, να εκφέρει την άποψη του ελεύθερα και με ειλικρίνεια ενώ η ισηγορία (ίσος + αγορεύω) το δικαίωμα του να αγορεύει, να μιλά στην εκκλησία του δήμου. Η παρρησία καλλιεργεί την ελευθερία σε όλους τους πολίτες γιατί εκπαιδεύονται στο να διευρύνουν τους ορίζοντες τους είτε ως ομιλητές είτε ως ακροατές.
6) Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗΣ: Πριν από κάθε ψηφοφορία ή δημοψήφισμα λαμβάνει χώρα διαβούλευση-συνέλευση. Στόχος της διαβούλευσης είναι η εξάλειψη των απόλυτων διαφωνιών και κάθε μορφής διπολισμού που λειτουργεί διαιρετικά για την κοινωνία. Με την διαβούλευση εξαλείφεται η μισαλλοδοξία, ο λαϊκισμός,η ιδεολογικός δογματισμός και οι αιχμηρές "γωνίες" που πολώνουν, τεμαχίζουν και αποσυνθέτουν τον κοινωνικό ιστό.
7) Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ: οι πολίτες υπακούουν στη θέληση της πλειοψηφίας στο βαθμό που οι αποφάσεις της οποίας δεν έρχονται σε σύγκρουση με καθολικές συνταγματικές επιταγές και νόμους που υπερφηφίστηκαν από την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Η πλειοψηφία δε λαμβάνει χαρακτηριστικά δικτατορικής επιβολής, γιατί ο καθορισμός του πλαισίου ισχύος της απορρέει από τους όρους που τίθενται από τη συντακτική εθνοσυνέλευση και το διαρκώς εξελισσόμενο σύνταγμα. Ο δημοκρατικός κοινοτισμός, η αληθινή δημοκρατία προστατεύει κάθε μορφή πολιτισμικής ή ειδικής κοινότητας ανθρώπων γιατί μέσα στην κοινότητα αναδύεται ο ελεύθερος συλλογικός πολίτης-άνθρωπος. Στόχος είναι η μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία των πολιτών.
8) Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: Στην πραγματική δημοκρατία, στον δημοκρατικό κοινοτισμό, δεν είναι δυνατόν το δημοψήφισμα να έχει αποσπασματική ισχύ λαμβάνοντας τη βούληση ενός μέρους της κοινωνίας στη λήψη των αποφάσεων. Δηλαδή. Αν σε ένα δημοψήφισμα για ένα επιμέρους θέμα συμμετάσχει μια επιμέρους κοινωνική ομάδα πολιτών (π.χ οι άνεργοι, που θα είναι ευκολότερη η συμμετοχή τους) η απόφαση δε θα έχει καθολική ισχύ, δε θα λαμβάνει την θέληση του συνόλου της κοινωνίας, αλλά τη θέληση μιας μερίδας πολιτών. Αυτό αντιμετωπίζεται όταν ενυπάρχει στο δημοψηφισματικό πλαίσιο των κειμένων η θεσπισμένη θέση της συντεταγμένης κοινωνίας των πολιτικών που είναι κληρωτοί ή αιρετοί, προκειμένου να έχει μπροστά της η κοινωνία μια καθολική πολιτική αφήγηση, μια συνολική αντιμετώπιση ενός ζητήματος.
9) Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ: η διαφάνεια αφορά στις αποφάσεις, διαδικασίες και τους πόρους του δήμου. Οποιοσδήποτε πολίτης ή ομάδα πολιτών έχει την υποχρέωση και την δυνατότητα να ελέγχει το δήμο.
