Απόσπασμα από το έργο του Πρόκλου << Εις τον Πλάτωνος πρώτον Αλκιβιάδην>>, β΄μέρος (στίχοι 181, 16 - 183,20):
Το αγαθό εκ των άνω, ως εγκατεστημένο επέκεινα της νοητικής φύσης, αν επιτρέπεται να το πούμε, προχωρεί μέχρι τα έσχατα, καταυγάζει τα πάντα, διαφυλάσσει και διατάσσει σε κόσμο τα πάντα και προκαλεί την επιστροφή τους προς αυτό. Πρωταρχικώς είναι παρόν στα αληθινά όντα, κατά δεύτερον στις θεϊκές ψυχές, σε τρεις θέσεις απόσταση από τα ανώτερα γένη, και μετά από τούτα στις δικές μας ψυχές, στα ζώα, τα φυτά, σε όλα τα σώματα, ακόμα και στην κατώτερη στάθμη όλων των όντων, την αμορφοποίητη ύλη. Εκείνο, με τρόπο απόκρυφο και άρρητο, πάνω από κάθε βαθμίδα, εκπέμπει προς όλα την λαμπερή παροχή του, ενώ τούτα μετέχουν στο αγαθό ανάλογα με τη βαθμίδα τους, το καθένα με διαφορετικό τρόπο και σύμφωνα με τη φύση τους:
άλλα πιο αμυδρά, άλλα πιο φωτεινά, άλλα κατά την ενιαία μορφή τους και άλλα κατά την μεριστή κυρίως, άλλα με τρόπο αιώνιο και αναλλοίωτο και άλλα στη βάση της μεταβολής.
Τα πιο θεϊκά πράγματα, ακριβώς όπως έχουν αμέριστη την ουσία τους, έτσι έχουν και το αγαθό ενωμένο και αδιαίρετο. Σε εκείνα, αντίθετα, που έχουν απομακρυνθεί από τις αρχές έλαχε το δικό τους αγαθό που γίνεται θεατό μέσα στην απόσταση και τον μερισμό για τον λόγο τούτο, τα πράγματα του είδους αυτού χρειάζονται τόσο το να συμπέσουν στο ίδιο σημείο όσο και το να ομοφωνούν μεταξύ τους, ώστε με δεδομένο ότι το καθένα από αυτά ξεχωριστά δεν διαθέτει αυτάρκεια - η οποία είναι στοιχείο του αγαθού - μέσα από την αμοιβαία επαφή και συνδιάταξή τους να συμπληρώνουν το έλλειμμα της φύσης τους και με την ομογνωμοσύνη τους να πραϋνουν επίσης την αδυναμία τους που οφείλεται στον μερισμό τους και την υστέρησή τους, για να κληθούν και πάλι προς το δυνατό και το τέλειο.
Με την ίδια τούτη συλλογιστική, άνθρωποι που από μόνοι τους είναι αδύναμοι συγκεντρώνονται και συσκέπτονται από κοινού για τα συμφέροντά τους, αθροίζοντας την διαιρεμένη σκέψη τους, σαν, θα έλεγε κανείς, να σπεύδουν από πολλούς σπινθήρες να ανάψουν ένα φως συνεισφέροντας στην κοινή τους ευημερία το μερίδιο του αγαθού που έχει ο καθένας τους. Και τούτο είναι η αιτία που δημιουργήθηκαν κοινά βουλευτήρια στις πόλεις. Επειδή καθένας μετέχει στο αγαθό σε διαφορετικό βαθμό, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, και ο νους που διακρίνει τα αγαθά είναι για άλλον τελειότερος και για άλλον ατελέστερος (νους είναι αυτός που μπορεί να θεάται το αγαθό), η φύση δημιουργεί έναν ανάμεσα στους πολλούς με διάνοια ξεχωριστή από αυτή του πλήθους, έναν που μετέχει στο αγαθό σε μεγαλύτερο βαθμό και πληροί την ψυχή του με το νου. Αυτός έχει την αξίωση να είναι σύμβουλος των πολλών, συνάγοντας το διασπαρμένο σε αυτούς αγαθό και συνδέοντας τον μερισμό τους σε επαφή και αποκαθιστώντας την ένδειά τους σε αυτάρκεια. Διότι πώς θα μπορούσε ποτέ το πλήθος αυτό καθ΄εαυτό να πετύχει το κοινό συμφέρον του, αν δεν συνταχτεί γύρω από ένα και μοναδικό κυρίαρχο; Διότι σε όλες τις βαθμίδες των όντων μπορούμε να δούμε το πλήθος να έρχεται σε πλήρη σύμφυση με το ένα, και μέσω αυτού του ενός που έχει μία φύση να τείνει υψούμενο προς την υπερβατική ένωση.
Κατά τον ίδιο τρόπο λοιπόν και το πλήθος των ανθρώπων που συγκεντρώνονται στα βουλευτήρια σπεύδοντας προς την επιλογή του αγαθού δια μέσω του συμβούλου πετυχαίνει τον τελικό του σκοπό. Διότι το ένα που συντάσσεται με αυτούς είναι ο σύμβουλος, ο οποίος μάλιστα ονομάστηκε έτσι ως αίτιος του συμπεράσματος και της συνένωσης των βουλευομένων. Άλλωστε, ακριβώς όπως σε όλα τα όντα η ένωση και το αγαθό από μία και μόνη ψυχή, έτσι και στους ανθρώπους ένας και ο αυτός είναι εκείνος που θέτει ενώπιόν τους την επαφή με τον νου και τη μετάδοση των αγαθών. Και ακριβώς όπως το πρωταρχικό αγαθό είναι αυτό που γεννά το νου, έτσι και ο σύμβουλος είναι αυτός που χορηγεί τη φρόνηση στους βουλευόμενους.
