Οι Αυτοδιαχειριζόμενοι Κοινωνικοί Χώροι είναι οι νέοι κόμβοι της Αλληλέγγυας - Κοινωνικής Οικονομίας. Οι περισσότεροι από αυτούς τους χώρους δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Σ' αυτούς διοργανώνονται καθημερινά δεκάδες δραστηριότητες αλληλέγγυου, πολιτιστικού και επιμορφωτικού χαρακτήρα. Στεγάζονται: κινηματογραφικές λέσχες, θεατρικές ομάδες, τοπικά μουσικά γκρουπ, παιδικοί σταθμοί και σε κάποιους υπάρχουν χώροι φιλοξενίας αστέγων και επισκεπτών. Λειτουργούν συλλογικές κουζίνες, καφενεία, δανειστικές βιβλιοθήκες.
Συγκεντρώνονται τρόφιμα, φάρμακα, ρούχα. Οργανώνονται κάθε είδους εργαστήρια και σεμινάρια, γίνονται ανταλλακτικά χαριστικά παζάρια, δωρεάν κοινωνικά φροντιστήρια, μαθήματα ξένων γλωσσών, χορού, παρουσιάσεις βιβλίων, εικαστικές εκθέσεις κ.ο.κ.
Είναι οι νέες αυτόνομες κοινότητες της πόλης και της γειτονιάς. Σε κάθε Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο συστεγάζονται πολλές ανεξάρτητες ομάδες και σχήματα που κυοφορούν τις νέες ιδέες και κουλτούρες στην Ελλάδα της κρίσης.
Οι περισσότερες απ’ αυτές τις κοινότητες νέων αποκτούν νομική μορφή και πληρώνουν νοίκι. Όμως, όπως και στο παρελθόν, έτσι και τώρα, αρκετές συλλογικότητες επιθυμούν να παραμείνουν άτυπες, ανεξάρτητες και εξωθεσμικές, γιατί δεν έχουν καμιά εκτίμηση και εμπιστοσύνη σ’ αυτό το θεσμοθετημένο κράτος... Και στην Ελλάδα δεκάδες εγκαταλελημένα κτίρια, πρώην βίλες, εργοστάσια, στρατόπεδα, αποθήκες επαναχρησιμοποιούνται από ομάδες νέων, πριν ρημάξουν ολοκληρωτικά. Τα επισκευάζουν με εθελοντική εργασία, τα συντηρούν και τους ξαναδίνουν ζωή.
Κάθε τόσο, σε κάποιες από αυτές τις κατάληψεις, εισβάλει η αστυνομία και τις εκκενώνει. Άλλοι χώροι ανακαταλαμβάνονται από τους καταληψίες, αλλού οι ομάδες αναζητούν καινούργια στέγη. Εμείς δεν διαγράφουμε καμία κατάληψη από τις παρουσιάσεις μας, γιατί οι συλλογικότητες συνεχίζουν να υπάρχουν. Αυτές ανατάσσουν και δίνουν ζωή στα εγκαταλειμμένα κτίρια. Χωρίς τη δράση τους μιλάμε μόνο για ντουβάρια.
Καταλήψεις: Θυμήσου το Βερολίνο…
Ενα νέο κύμα Αυτοδιαχειριζόμενων Στεκιών και Καταλήψεων ήρθε βαδίζοντας στα χνάρια των Αυτοδιαχειριζόμενων Κοινωνικών Κέντρων της Ευρώπης και… κυρίως του Βερολίνου.
Εκεί, δίπλα στο «Τείχος του Αίσχους», οι διωκόμενοι καταληψίες εκατοντάδων κτηρίων στα 70’s-80’s είναι πλέον ιδιοκτήτες… Ο δήμος του Βερολίνου έδωσε μάλιστα και στεγαστικά δάνεια σε κάποιους, επί χρόνια, καταληψίες των υποβαθμισμένων περιοχών Kreuzberg, Charlotterburg και Schonenberg για να τα επισκευάσουν και να τα αυτοδιαχειρίζονται.
Παρ' όλα αυτά, πρόσφατα στην Γερμανία, το κράτος προσπάθησε να κλείσει μια από τις παλιότερες καταλήψεις, τη «Rote Flora» στο Αμβούργο. Χιλιάδες διαδήλωσαν ενάντια στα σχέδια εκκένωσης της κατάληψης του παλιού θεάτρου που είχε μετατραπεί σε αυτοδιαχειριζόμενο πολιτιστικό κέντρο. Συγκρούσεις σημειώθηκαν μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών.
Ανάλογο κύμα δημιουργίας αυτοιδιαχειριζόμενων κοινωνικών χώρων - καταλήψεων υπάρχει και στην Ιταλία. Τους περιγράφει στο τελευταίο της βιβλίο "Φράχτες και Παράθυρα” (Αϊ στο διάολο, ΔΝΤ)" η Ναόμι Κλάιν. "Το "Corto Circuito" είναι ένα απο τα πολλά centri sociali της Ιταλίας. Τα κοινωνικά κέντρα είναι εγκαταλειμμένα κτίρια- αποθήκες, εργοστάσια, στρατώνες, σχολεία που καταλήφθηκαν και μεταμορφώθηκαν από τους καταληψίες σε εστίες κουλτούρας και πολιτικής, απαλλαγμένες απο τον έλεγχο τόσο των αγορών όσο και του κράτους. Συμφωνα με τις εκτιμήσεις υπάρχουν 150 κοινωνικά κέντρα στην Ιταλία.
Το παλαιότερο και μεγαλύτερο κοινωνικό κέντρο -το Leoncavallo, στο Μιλάνο- είναι πρακτικά μια αυτάρκης πόλη με εστιατόρια, κήπους, ένα βιβλιοπωλείο, έναν κινηματογράφο, μια στεγασμένη ράμπα scateboard και ένα κλάμπ τόσο μεγάλο ώστε μπόρεσε να φιλοξενήσει τις εμφανίσεις των Public Enemy. Τα κοινωνικά κέντρα είναι χώροι ανεμελιάς και αντισυμβατικότητας, σε έναν κόσμο που μεσο-αστικοποιείται και ευπρεπίζεται ολοένα και περισσότερο, ένα γεγονός που παρακίνησε την γαλλική εφημερίδα Le Monde να τα χαρακτηρίσει ως “το πολιτιστικό κόσμημα της Ιταλίας”."
πηγή: enallaktikos.gr
