ΕΤΙΚΕΤΕΣ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΩΣ ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΗ ΣΥΖΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ



Αν η "ελληνικότητα", που ονειρευόμαστε σαν οικουμενικότητα, μιμηθεί τη νεωτερική οικουμένη της δύσης (π.χ. ο αμερικανικός πολιτισμός είναι ένα θρησκευτικό και εθνολογικό χωνευτήρι που δεν παράγει καμιά ταυτότητα, αλλά αποτελεί ένα ουδέτερο σύνολο από ετερότητες ) και δεν πλάσει με τα αρεταϊκά προτάγματά της ένα νέο ανθρωπολογικό πρότυπο που να προτάσσει την υπερβατική σύζευξη του ατομικού με το συλλογικό προσδίδοντας ουσιαστικό νόημα σε μια κοινωνία σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, θα είναι κενή περιεχομένου....

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ



Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ είναι αδύνατον να ενταχθεί σε κάποια νεωτερική ιδεολογία του δυτικού πολιτισμού (αριστερά, κέντρο, δεξιά, σοσιαλισμός, φιλελευθερισμός). Ο ελληνικού τύπου κοινοτισμός ( είναι ο αυθεντικός και ο πρώτος που εμφανίστηκε στην παγκόσμια πολιτική ιστορία) αναγνωρίζει ανθρωπολογικά πρότυπα και δομικά χαρακτηριστικά των κοινωνιών. Αναγνωρίζει τρεις τύπους ανθρώπου:



α) τον κολεκτιβικό άνθρωπο (αυτός λειτουργεί μόνο μέσα στην ομάδα και απαγορεύεται να διαφοροποιηθεί σαν άτομο) που λειτουργεί με το φόβο. [πολιτικά υποδείγματα: φαραωνική μοναρχία, δεσποτεία, τυραννία, κομμουνισμός, σοσιαλισμός, φασισμός, ναζισμός].



β) το άτομο που λειτουργεί με το ατομικό συμφέρον του και είναι δύο ειδών,

i) το ελληνικό άτομο της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας που δεν ξέφευγε από την πόλη του και είχε ελληνική παιδεία. Το ελληνικό άτομο είχε την πολιτική ελευθερία του, αλλά πρώτιστη προτεραιότητά του ήταν η θεσπισμένη συμμετοχή στα κοινά ( άμεση δημοκρατία ).
[πολιτικό υπόδειγμα: αθηναϊκή άμεση δημοκρατία]


ii) το νεωτερικό άτομο διαφέρει κατά πολύ από το ελληνικό. Το νεωτερικό άτομο είναι αποκομμένο από την κοινωνία. Στόχος του είναι η εκπλήρωση των υλικών αναγκών και απολαύσεων εις βάρος των σχέσεων με τους άλλους.

[πολιτικά υποδείγματα: φιλελευθερισμός, σοσιαλδημοκρατία]. Όλα τα πολιτικά και κοινωνικά συστήματα λειτουργούν για την διατήρηση του νεωτερικού καπιταλισμού.


γ) το ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΤΟΜΟ είναι ο άνθρωπος που διατηρεί την ατομική του συγκρότηση αλλά θέτει στην ίδια μοίρα-προτεραιότητα το δικό του συμφέρον με το συλλογικό συμφέρον. Το αυτενεργούν αυτό είδος ατόμου λειτουργεί με την αγάπη τόσο για την πατρίδα του όσο και για τους συνανθρώπους του. [ πολιτικά υποδείγματα: ελληνικός κοινοτισμός ].


Το ιδανικό ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΤΟΜΟ θέτει σε πρώτη προτεραιότητα τις σχέσεις και την αγάπη του για τους άλλους (φιλική κοινωνία - πολίτες).


Είναι απαραίτητο να τονιστεί ότι όλες οι κοινωνίες συνδυάζουν, ενέχουν πάντοτε όλα τα ανθρωπολογικά πρότυπα μέσα τους (κολεκτιβικοί, άτομα, συλλογικά άτομα), αλλά ηγεμονικό ρόλο έχει η πλειοψηφία των πολιτών που διάκειται σε κάποιο πρότυπο....



Υ.Γ Ο νεωτερικός καπιταλισμός ως ατομοκεντρικός ήδη από το 2008 εισήλθε και επίσημα στο στάδιο του μηδενισμού.( σχετικισμός σε όλα τα επίπεδα, εσωτερική διάσπαση του ατόμου). Στο κρίσιμο αυτό σημείο του μηδενισμού που έφθαναν όλοι οι πολιτισμοί που κατέρρεαν, είχαν δύο επιλογές, ή να μπουν στο στάδιο της υποστροφής σε κολεκτιβικό πρότυπο ή να καταφέρουν να ανέλθουν στο στάδιο του κοινωνικοκεντρικού πρότυπου (ελληνικός κοινοτισμός).

Το κοντινό μέλλον θα δείξει....

ΟΜΙΛΙΑ (ΒΙΝΤΕΟ) ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ - Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ "ΤΡΟΠΟΣ"



Η  διάκριση  μεταξύ  νεωτερικής και ελληνικής πρόσληψης  της  ελευθερίας

Έχουν γραφτεί αναρίθμητα κείμενα και έχουν γίνει μυριάδες πόλεμοι και μάχες για την ιδέα της ελευθερίας. Αν ρωτήσει κανείς τον μέσο Έλληνα τι σημαίνει «ελευθερία», θα προσλάβει πολλές διαφορετικές απαντήσεις για τον ορισμό της οι οποίες θα συγκλίνουν στο νεωτερικού τύπου ορισμό της.

Η ανθρώπινη φύση διακατέχεται από τρία ένστικτα, της αυτοσυντήρησης (επιβίωση), της κυριαρχίας (ατομική αυτοσυνειδησία και εγωτισμός) και της απόλαυσης-ηδονής ( εκπλήρωση όλων των βασικών υλικών αναγκών και απολαύσεων του σώματος) στα οποία βασίζεται η ανθρώπινη υπόσταση στη διάρκεια της εγκόσμιας ζωής της.

Στον νεωτερικό καπιταλισμό (1800- μέχρι σήμερα) στον οποίο εντάσσεται η συντριπτική πλειοψηφία

ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟ




Τον Μάιο κυκλοφόρησε από τις "εναλλακτικές εκδόσεις" το βιβλίο του Μελέτη Μελετόπουλου για τον ελληνικό κοινοτισμό. Ο Μελετόπουλος έκανε τη διδακτορική του διατριβή πάνω στο κοινωνικό φαινόμενο του κοινοτισμού.....Ομολογουμένως μια πλούσια μελέτη....
http://ardin-rixi.gr/archives/12270

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ"




Όταν σας έγραφα παλιότερα για την έννοια του "προσώπου", δεν στεκόμουν σε κάτι που γεννήθηκε στο δικό μου μυαλό ή σε κάποια φανταστική σφαίρα ουτοπικών αφηγήσεων προγόνων μας. Για το "πρόσωπο", το οποίο σχηματίζεται μέσα στην κοινότητα σχέσεων, έχουν γράψει και μιλήσει οι μεγαλύτεροι Έλληνες ποιητές μας και συγγραφείς. Μια έννοια που συνθέτει το περίγραμμα και την ουσία της ελληνικότητας ως οικουμενικότητας στη σύγχρονη εποχή. Γράφει λοιπόν ο Ελύτης στο "εν λευκώ" (Ίκαρος):

" Το καίριο στη ζωή αυτή κείται πέραν του ατόμου. Με τη διαφορά ότι, αν δεν ολοκληρωθεί κανείς σαν άτομο- κι όλα συνωμοτούν στην εποχή μας γι' αυτό-, αδυνατεί να το υπερβεί. "

Προσέξτε παλιότερη ανάρτηση στην οποία επισημαίνεται η διαλεκτική πορεία για τον κοινοτισμό. Η οντολογική πορεία που πρέπει να διανύσει ο άνθρωπος, ως προς τον ανθρωπολογικό τύπο που κάθε φορά υιοθετεί μέσα σε έναν πολιτισμό, έχει τρία σκαλιά, επίπεδα: α) ο κολεκτιβικός άνθρωπος, β) το άτομο, γ) το "πρόσωπο". Οι κοινωνίες στις οποίες αντίστοιχα εμφανίζονται αυτοί οι τρεις τύποι ανθρώπου είναι η κολεκτιβιστική, η ατομοκεντρική, η κοινοτική. Κάποιοι ίσως δεν κατανοούν την έννοια του "προσώπου". Στην ουσία είναι το "αυτόνομο ενεργούν άτομο" που δεν απαιτεί κάποια μορφή εξουσίας για να προστατευθεί και να εξαρτάται από αυτήν, αλλά κοινωνεί ελεύθερα με τους συμπολίτες ή συνανθρώπους του ζωτικά θέματα του οίκου του, της πόλης του και του περιβάλλοντός του. Το παράδοξο εδώ είναι ότι αυτή η κοινότητα σχέσεων των προσώπων καθίσταται η ίδια "εξουσία" .....

Ο ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΗΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΛΥΤΗΣ ΩΣ ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΕΤΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ


Με την γαλλική επανάσταση υιοθετήθηκαν πολιτικοί όροι στον δυτικό κόσμο (αριστερά ή δεξιά, σοσιαλισμός ή καπιταλισμός) που υπέσκαψαν τη θεμελίωση μιας πραγματικής δημοκρατίας. Το ''κατασκευασμένο'' δίπολο στην πολιτική ζωή του δυτικού κόσμου εδραίωσε ένα ιδεολογικό ψε.υτοδίλημμα ως πραγματική πολιτική πραγματικότητα. Δυστυχώς και το νεοελληνικό κράτος ακολούθησε τον συρμό ενός ξενικού πολιτικού κοινοβουλευτικού συστήματος που ακύρωσε τη δυνατότητα αναγέννησης του ελληνισμού με την καθιέρωση μιας ζώσας δημοκρατίας. Είχαμε στα χέρια μας τον θησαυρό και δεν τον αξιοποιήσαμε. Μπορούμε όμως τώρα να το κάνουμε. Τώρα που κατέρρευσαν οι πολιτικοί θεσμοί ενός σάπιου πολιτικού συστήματος μας δίνεται η ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε το καίριο αίτημα της επανάστασης του 21, τη δημιουργία ενός ελληνικού κράτους με δημοκρατικές δομές και θεσμούς που να αποτυπώνουν άμεσα τη λαϊκή βούληση...Ο κοινοτικός συνεργατισμός στη σύγχρονη εκδοχή του μπορεί να αφοπλίσει όλα τα προτάγματα της νέας τάξης πραγμάτων και να φέρει στο επίκεντρο μια νέα συλλογικότητα μέσα από την άμεση δημοκρατία και την λειτουργική της διαμεσολάβηση που θα επιτευχθεί με τον ελληνικό κοινοτισμό.

Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΗΣΗΣ ΩΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ


Ο Δημήτρης Γερούκαλης στο κείμενο που δημοσιεύεται στο περιοδικό «άρδην» επιχειρεί μια ουσιαστική επιστημονική επιτομή του κοινοτισμού ως πολιτικό και πολιτιστικό ρεύμα ελληνικής νοοτροπίας. Τονίζει τα σαθρά θεμέλια του τρίπτυχου των πυλώνων που στηρίζουν το νεωτερικό πολιτισμικό ρεύμα των τελευταίων δύο αιώνων. Το μεταφυσικό και θεολογικό υπόβαθρο υποσκάπτεται από την αριστοτελική νοησιαρχική φιλοσοφία και τον μεταλλαγμένο καθολικισμό και προτεσταντισμό. Η επιστημονική κοσμοθεωρία έχει εγκλωβιστεί στα δίχτυα της ευκλείδειας γεωμετρίας και της νευτώνειας φυσικής, ενώ ο τρίτος πυλώνας της πολιτικής έκφρασης έχει καταληφθεί από την αριστοκρατική ολιγαρχία που γέννησε τον καπιταλισμό και την αντιπροσωπευτική ψευδεπίγραφη δημοκρατία.
Στην νεωτερική κοινωνία, υιοθετήθηκε ο αριστοτελικός πραγματισμός, δηλαδή η άποψη ότι τα «πράγματα» δείχνουν το δρόμο για τις ιδέες που θα αναδυθούν για να γίνουν αντικείμενο επιλογής και αυτό οδήγησε στην μονόπλευρη διάκριση των επιστημών και τον «τεμαχισμένο» διανοητικά και πνευματικά άνθρωπο. Τον άνθρωπο με την εξειδικευμένη εκπαίδευση που έχει σχηματίσει μορφικά μόνο ένα μέρος μόνο της πολύπλευρης προσωπικότητάς του.
Αντίθετα στη νέα κοινωνία του «κοινού αγαθού» της κοινοτιστικής προσέγγισης, οι τρεις πυλώνες που στήριζαν και θα στηρίξουν τον κοινοτισμό θα είναι η μεταφυσική του «προσώπου» , η προσωκρατική σκέψη με προεξάρχοντα, θα έλεγα, τον Παρμενίδη και η άμεση δημοκρατία. Ο Παρμενίδης αποτέλεσε το πρότυπο του Πλάτωνα. Ο Πλάτωνας συνέλαβε με θεολογικό υπόβαθρο το όντως ον ως τις «ιδέες», τα «είδη», τις «μορφές» των όντων. Σε αντίθεση με τον Αριστοτέλη, οι ιδέες είναι αυτές που προηγούνται των πραγμάτων και μπορούν να καθοδηγήσουν για μια αληθινή βίωση της πραγματικότητας.
Στο νέο πλαίσιο της ελληνικής αμεσοδημοκρατικής θεώρησης πρέπει να τονιστεί ότι προκρίνονται η πλατωνική μεταφυσική ( όχι η αριστοτελική που επικράτησε με τον νεωτερικό καπιταλισμό)) και η αριστοτελική ηθική θεωρία.
Ο Πλάτωνας επισημαίνει ότι δεν πρέπει να ''βλέπουμε'' τα φαινόμενα, αλλά την ουσία.
Για αυτόν ο κόσμος που είναι μπροστά στα μάτια μας είναι απατηλός, ψεύτικος, επειδή παρουσιάζεται ως φαινομενικός (έτσι μας φαίνεται) και όχι όπως πραγματικά είναι ( κάτι που έλεγε ο Αριστοτέλης). Ο Πλάτωνας πλέον επιβεβαιώθηκε από τη σύγχρονη κβαντική φυσική που διατείνεται ότι ο κόσμος που εκτείνεται μπροστά μας είναι σύνθεση φαινομένων…
http://palio.antibaro.gr/society/ippokraths_koinothtes.php

ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ

Σε έναν από τους πλατωνικούς διαλόγους, τον ''Λύση'', συλλαμβάνεται η ιδέα της φιλίας μέσα σε μια σχέση. Είναι τα πρώτα σπέρματα της ιδέας του προσώπου στην αρχαία ελληνική γραμματεία και της παρουσίας του μέσα στον πολιτειακό κοινοτισμό της αθηναϊκής δημοκρατίας.
Ο Πλάτων βλέπει στη φιλία έναν ιδιαίτερο δεσμό που – όπως η ‘κοινότητα’ του Tönnies ...– αναπροσδιορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις στη βάση της οικειότητας. Η οικειότητα που οδηγεί στην ευδαιμονία, λέει, δεν βασίζεται στις φυσικές σχέσεις (όπως π.χ. η φυσική αγάπη των γονιών για τα παιδιά τους).[5] Επομένως άλλη είναι η οικειότητα που μας ενδιαφέρει. Οικείος και φίλος γίνεται κάποιος σε κάποιον όταν ο δεύτερος αναγνωρίσει στον πρώτο ότι είναι καλύτερος απ’ αυτόν ως προς κάτι που του είναι ζωτικό (209c). Τότε του εκχωρεί το δικαίωμα να ενεργεί – σε σχέση με αυτό το κάτι – ελεύθερα και επί του ιδίου και επί των κτήσεών του, κάνοντας ό,τι επιθυμεί. Κι έτσι ο πρώτος γίνεται πραγματικά άρχων και ελεύθερος (210b), ενώ ο δεύτερος έχει το όφελος ότι η ζωή του και τα πράγματά του τυγχάνουν της φροντίδας ενός καλύτερου απ’ αυτόν τον ίδιο. Αυτή είναι η βάση της οικειότητας και της φιλίας για τον Πλάτωνα.
Ας σημειωθεί ότι για το θέμα που συζητούμε δεν έχει καμία σημασία αν αυτό που περιγράφει ο Πλάτων ως φιλία ταιριάζει με τη δική μας γενική αίσθηση για το τι είναι φιλία (θα χρειαζόταν γι’ αυτό μια άλλη συζήτηση). Εδώ αρκεί να συμφωνήσουμε ότι έχουμε πράγματι να κάνουμε μ’ έναν δεσμό που ορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις σε μια προοπτική ευδαιμονίας. Κατ’ αρχάς είναι σαφές ότι ο δεσμός της φιλίας που περιγράφει εδώ ο Πλάτων είναι δεσμός πολιτικός, αφού εμπεριέχει τις έννοιες της ελευθερίας και της εξουσίας (ελεύθερος και άρχων). Κι εδώ προχωράμε σε μια δεύτερη ανατροπή. Ο Πλάτων δεν αντιλαμβάνεται εξουσία και ελευθερία σαν ανεξάρτητα πράγματα, αλλά σαν τις δυο όψεις του πολιτικού δεσμού για τον οποίο μιλάμε. Ελεύθερος δεν είναι απλώς αυτός που κάνει ό,τι θέλει στον εαυτό του και στα δικά του πράγματα, αλλά αυτός που του εκχωρείται από τους άλλους το δικαίωμα να άρχει επ’ αυτών. Αυτή η ελευθερία-εξουσία δεν είναι αυτονόητο δικαίωμα του καθενός (όπως η εξατομικευτική ελευθερία της ‘κοινωνίας’) αλλά είναι πνευματικό κατ’ αρχήν επίτευγμα, προϋποθέτοντας σωφροσύνη ή φρόνηση. Ο Πλάτων μας μιλά εδώ για μια συνάντηση ψυχών, σε μια σχέση ασύμμετρη, που προϋποθέτει την ηθελημένη προσχώρηση και των δύο πλευρών – αυτού που κατέχει την πνευματική αυτή αρετή και αυτού που είναι σε θέση να την αναγνωρίσει ως ωφέλιμη για τον ίδιον. Εδώ όμως τα δύο μέρη δεν προσέρχονται απλώς για να ανταλλάξουν τα αγαθά τους ή για να συνενώσουν αθροιστικά τις δυνάμεις τους και μετά να ξαναποσυρθούν στον ιδιαίτερο χώρο τους, αλλά παραμένουν ενωμένοι στον κοινό λόγο που αρθρώνεται από το ελευθέρως άρχειν του ενός και το ελευθέρως άρχεσθαι του άλλου.