ΕΤΙΚΕΤΕΣ

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ

     Αριστοτέλης - Ο πατέρας της Λογικής

Α. Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Η λογική έχει δύο έννοιες. Είναι η μελέτη των τρόπων συλλογισμού (εκείνων που ισχύουν, καθώς και των εσφαλμένων) όπως και η χρήση έγκυρων συλλογισμών. Στην τελευταία αυτή έννοια, η λογική χρησιμοποιείται στις περισσότερες πνευματικές δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένης της φιλοσοφίας και της επιστήμης, αλλά στην πρώτη έννοια κατά κύριο λόγο μελετήθηκε στους κλάδους της φιλοσοφίας, των μαθηματικών, της σημασιολογίας και της πληροφορικής. Εξετάζει γενικές μορφές οι οποίες μπορούν να επιχειρηματολογηθούν. Στα μαθηματικά είναι η μελέτη των έγκυρων συμπερασμάτων μέσα σε μια τυπική γλώσσα. Η λογική επιπλέον μελετήθηκε στη θεωρία επιχειρηματολογίας.

Ο ΘΕΟΣ ΑΔΩΝΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΔΩΝΙΑ

         
                            Η γέννηση του Άδωνι

         Ο Άδωνις είναι ένας ηλιακός θεός που λατρεύτηκε εκατοντάδες χρόνια πριν τον Χριστό στη Μικρά Ασία, στη Φοινίκη, στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Κάθε χρόνο πέθαινε και την άνοιξη ανασταινόταν, μαζί με τη φύση που την ίδια εποχή αναγεννιόταν*. Η ιστορία που τον συνοδεύει μοιάζει πάρα πολύ με του Χριστού. Ένας θεός που γεννιέται παράδοξα, πεθαίνει και ανασταίνεται. Ειδικά η τελετή του επιταφίου του έχει μετακομιστεί επακριβώς και στη χριστιανική παράδοση (επιτάφιος θρήνος, λουλούδια, μοιρολόγια, όπως της Μεγάλης Παρασκευής).


 Ο μύθος του Άδωνη είναι συνδεδεμένος με της μητέρας του Σμύρνας. Αν και εμπλουτίστηκε ιδιαίτερα στα ελληνιστικά χρόνια με λεπτομέρειες για τη ζωή του νέου στην ύπαιθρο και στο δάσος, τον μύθο, συριακής καταγωγής, υπαινίσσεται ήδη ο Ησίοδος.Ο βασικός κορμός του μύθου είναι ο εξής:

Ο ΠΛΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ - ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ



Υπάρχει κάποια παλαιά παράδοση, την οποία διατηρούμε στη μνήμη μας, ότι οι ψυχές από εδώ πηγαίνουν εκεί (στον `Αδη) και πάλι εδώ επιστρέφουν και είναι οι ψυχές των πεθαμένων που επανενσαρκώνονται. 

Παλαιός μεν ουν έστι τις λόγος, ου μεμνήμεθα, ως εισίν ενθένδε αφικόμενα εκεί, και πάλιν γε δεύρο αφικνούνται. (Φαίδων 70C) 

Πράγματι γίνεται επαναφορά στη ζωή και οι ζωντανοί γεννιούνται από τους πεθαμένους και οι ψυχές των πεθαμένων υπάρχουν και οι μεν αγαθές είναι σε καλύτερη κατάσταση, οι δε κακές σε χειρότερη.

 Αλλ' έστι τω όντι και το αναβιώσκεσθαι και εκ των τεθνεώτων τους ζώντας γίγνεσθαι και τας των τεθνεώτων ψυχάς είναι, και ταις μεν γ' αγαθαίς άμεινον είναι, ταις δε κακαίς κάκιον. (Φαίδων 72 D,E) 

ΡΟΤΖΕΡ ΠΕΝΡΟΟΥΖ - ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΥΚΛΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ



Κυκλικά μοτίβα, εντός του Κοσμικού Υποβάθρου Μικροκυμάτων (CMB) δείχνουν ότι ο χώρος και ο χρόνος δεν ξεκίνησαν μαζί με το Big Bang, αλλά ότι το σύμπαν μας στην πραγματικότητα κάνει συνεχώς Αιώνιους κύκλους. Αυτός είναι ο συγκλονιστικός ισχυρισμός του θεωρητικού φυσικού Roger Penrose του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, ο οποίος λέει ότι τα δεδομένα που συγκεντρώθηκαν από τον δορυφόρο WMAP της NASA, υποστηρίζουν την ιδέα μιας "σύμμορφης κυκλικής κοσμολογίας”. Ωστόσο, ο ισχυρισμός αυτός είναι βέβαιο ότι θα αποδειχθεί αμφιλεγόμενος, επειδή διαφωνεί με το ευρέως αποδεκτό πληθωριστικό μοντέλο της κοσμολογίας.
Σύμφωνα με την θεωρία του Πληθωρισμού, το σύμπαν ξεκίνησε από ένα σημείο άπειρης πυκνότητας γνωστό ως Μεγάλη Έκρηξη, περίπου, 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, και επεκτάθηκε πάρα πολύ γρήγορα για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, οπότε μετά από το γεγονός (πληθωρισμός) εξακολούθησε να αναπτύσσεται αλλά με πολύ βραδύτερο ρυθμό από τότε. Στην διάρκεια του χρόνου αυτού γεννήθηκαν τα άστρα, οι πλανήτες και τελικά ο ίδιος ο άνθρωπος.

Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΗΣ - Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΗΣ ΑΙΓΗΙΔΑΣ

σκαθάρια γένεση κρήτη Αιγηιδα Τριχάς ΜΦΙΚ
Η παλαιογραφική εξέλιξη του Αιγαίου από το ανώτερο
Βουρδιγάλιο-Λάγγιο (17 εκατομμύρια χρόνια πριν) έως το 
ανώτερο πλειστόκαινο (40.000 χρόνια πριν από σήμερα) 



Πριν από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια η Ελληνική γη ήταν σκεπασμένη από θάλασσα. Η γεωλογική μορφή της άλλαξε πολλές φορές μέχρι σήμερα και θα αλλάζει συνεχώς και στο μέλλον, ακολουθώντας τον νόμο της αδιάκοπης μεταβολής, "ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ" του Ηράκλειτου.


Ο Βυθός της θάλασσας, που σκέπαζε ολόκληρη την ελληνική περιοχή, από το Ιόνιο Πέλαγος μέχρι την Μικρά Ασία, παρουσίαζε τότε μία παράξενη μορφολογική εικόνα. Αυτή ακριβώς η εικόνα, το ανάγλυφο του βυθού, υπήρξε η προϋπόθεση για την δημιουργία της σημερινής Ελληνικής χερσονήσου με τις υψηλές κεντρικές της οροσειρές. Στη θέση του ορεινού όγκου της Πίνδου υπήρχε μία βαθιά υποθαλάσσια τάφρος, η "αύλαξ της Πίνδου". Δυτικότερα εκτεινόταν μία δεύτερη, η "Ιόνια αύλαξ". Ένα υψηλό τοίχωμα , το "ύψωμα του Γαβρώνου" χώριζε τις δύο τάφρους.

Ο ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

 Δημήτρης Κούκος: «Η Τέχνη είναι λύτρωση

Του Εμπεδότιμου

Όπως είδαμε σε προηγούμενη ανάρτηση, η ψυχή ζει τρία διαφορετικά είδη ζωής.

Το ενδιάμεσο από αυτά είναι ο τρόπος ζωής με τον οποίο η ψυχή επιστρέφει στον εαυτό της για να μπορέσει να συνειδητοποιήσει πως ακριβώς λειτουργεί το όλο σύστημα και να ετοιμαστεί για να ζήσει με τους θεούς. Και αυτό το κάνει γιατί, η ίδια η ψυχή εκ κατασκευής περιέχει όλο το σύστημα μέσα της, άρα ο άνθρωπος αρκεί να καταλάβει πως είναι φτιαγμένος και πως λειτουργεί, για να καταλάβει πως είναι φτιαγμένο και πως λειτουργεί το σύστημα.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΚΛΟΥ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ - ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ SYLVAN GUTHRIE






Kenneth Sylvan Guthrie

(μετάφραση Εμπεδότιμος)



Πως οδηγήθηκα στο να "αναστήσω" τον Πρόκλο;



Την 21η Μαΐου 1924 δέχτηκα την επίσκεψη ενός Καλιφορνέζου ανθρακωρύχου, του κ. Emil Verch, ο οποίος αν και δεν ήξερε καθόλου Ελληνικά, ούτε βέβαια και ποιος ήταν ο Πρόκλος, έβλεπε οράματα ενός σοφού με αυτό το όνομα που έκανε ομιλίες και αποδείκνυε θεωρήματα σε μια άγνωστη γλώσσα. Όταν του εξήγησα ποιος ήταν ο Πρόκλος με ικέτεψε να αποκαταστήσω αυτούς τους ανεκτίμητους θησαυρούς για την ανθρωπότητα στα Αγγλικά.

Του παρουσίασα την σοβαρότητα του εγχειρήματος το οποίο ήμουν σε θέση να φέρω σε πέρας όσο επέτρεπαν τα κείμενα, αλλά μιας και έπρεπε να βγάλω τα προς το ζην, τον ρώτησα αν θα χρηματοδοτούσε το εγχείρημα.Ήταν πρόθυμος αν είχε τα μέσα να το κάνει αλλά δούλευε σαν ναύτης τότε.

ΠΡΟΚΛΟΣ - Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΥ




Την Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου τιμούμε τα γενέθλια του Πρόκλου, ενός από τους μεγαλύτερους Φιλοσόφους, που διετέλεσε Διευθυντής της Πλατωνικής Ακαδημίας και μας παρέδωσε ένα απίστευτης σημασίας έργο το οποίο και ουσιαστικά συνετέλεσε στην διάσωση της Ελληνικής Φιλοσοφίας.


Οπως μας διασώζει ο βιογράφος του Μαρίνος :"Για να διατηρηθεί πλέον ανόθευτη και γνήσια η διαδοχή στον Πλάτωνα, τον οδηγούν οι θεοί στην προστάτιδα της φιλοσοφίας, όπως ξεκάθαρα φανέρωσαν όσα προηγήθηκαν από το ταξίδι του, και τα θεϊκά σημάδια που πραγματικά συνέβησαν, προφητεύοντας σε αυτόν ξεκάθαρα την κληρονομιά από τον πατέρα του και την απόφαση για την διαδοχή που θα ερχόταν από ψηλά"

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ - Η ΣΧΕΣΗ ΣΩΜΑΤΟΣ, ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΝΟΥ (ΔΑΙΜΩΝ)

Αποτέλεσμα εικόνας για ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

Πρόλογος του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Στην ελληνική κοσμοαντίληψη ή αλλιώς την ορφικοπυθαγόρεια/πλατωνική φιλοσοφία η έννοια ΗΛΙΟΣ σημαίνει τον υπεραισθητό κόσμο των Θεών, η έννοια ΓΗ σημαίνει τον αισθητό υλικό κόσμο, το σύμπαν που βλέπουμε, ενώ η έννοια ΣΕΛΗΝΗ σημαίνει τα όρια μεταξύ υπεραισθητού και αισθητού κόσμου. Επίσης, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι ως ψυχή στο κείμενο του Πλούταρχου νοείται μόνο το θυμικό και επιθυμητικό μέρος του ανθρώπου ενώ ως νους το αθάνατο πνευματικό μέρος του ανθρώπου που επιστρέφει στο ΝΟΗΤΟ.


Όπως εξηγεί ο Χαιρωνεύς Πλούταρχος, στο έργο του «Περί Σωκράτους Δαιμόνιου» και στο «Περί εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης», το σώμα, η ψυχή και ο Νους αποτελούν τρία πράγματα εντελώς διακριτά μεταξύ τους. Υπάρχουν δύο θάνατοι. Ο πρώτος αποτελεί χωρισμό του σώματος από τα άλλα δύο, δηλαδή από την ψυχή και τον νου, και συμβαίνει στην και εντός της γης. Ο δεύτερος θάνατος είναι χωρισμός του νου από την ψυχή και συμβαίνει στην σελήνη. Η ψυχή μετά τον πρώτο θάνατο στην γη ακολουθεί μία πορεία μέχρι τον λειμώνα, στο τρίστρατο, στο χωρικό διάστημα από την Γη έως την Σελήνη. Για 12 ημέρες. Η άφιξή της στην Σελήνη της φέρνει χαρά  και έκσταση παρόμοια με εκείνη που νιώθουν όσοι μυούνται στα μυστήρια. Έτσι η σελήνη είναι πλήρης από τις υπάρξεις που κατόρθωσαν να ανέβουν μέχρι εκεί. Αυτές οι υπάρξεις είναι πλέον δαίμονες κατά θέση. Στέλνονται στη Γη για να εποπτεύσουν μαντεία, να τιμωρήσουν σφάλματα ή να προστατεύσουν τους ανθρώπους. Μία ημέρα ο έρωτάς τους για τον ήλιο θα τις οδηγήσει σε μία περαιτέρω απελευθέρωση: ο νους εγκαταλείπει την ψυχή, ενώ η τελευταία παραμένει στην σελήνη ωσότου αφομοιωθεί τελείως από αυτήν, όπως το σώμα από τη γη.[1]

Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΥΣΕΛΕΦΑΝΤΙΝΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ


Πρόπλασμα του χρυσελεφάντινου λατρευτικού 
αγάλματος της Αθηνάς Παρθένου και του 
ανάγλυφου βάθρου επί του οποίου είχε στηθεί, 
ενταγμένο στο εσωτερικό του Παρθενώνα. 
Εμπρός από το άγαλμα διακρίνεται η 
δεξαμενή νερού, που είχε κατασκευασθεί με 
σκοπό την προστασία των ελεφαντοστέινων 
μερών του αγάλματος από την φθοροποιό 
γι’ αυτά ξηρασία της Αττικής.


ΘΕΜΙΣ - Η ΠΑΝΔΕΡΚΗΣ ΘΕΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ


  Θέμις, 3ος αιώνας π.Χ έργο 
   του  Χαιρεστράτη, Εθνικό 
    Αρχαιολογικό  Μουσείο

Η Θέμις ανήκει στους Τιτάνες, τους πρώτους θεούς της ελληνικής μυθολογίας, που ήταν τέκνα του πρώτου θεϊκού ζεύγους της Γαίας και του Ουρανού.

Ο ποιητής Πίνδαρος τη θεωρεί πρώτη γυναίκα του Δία και ο Ησίοδος, δεύτερη μετά τη Μήτιδα, με την οποία ο πατέρας των Θεών διατήρησε σχέσεις σεβασμού και εμπιστοσύνης. 
Ήταν η πρώτη κάτοχος του Μαντείου των Δελφών, το οποίο και έπειτα χάρισε στην αδελφή της Φοίβη, γιαγιά του Απόλλωνα. Όταν όμως γεννήθηκε ο Απόλλωνας επέδειξε προς αυτόν ιδιαίτερη αγάπη και στοργή και σύμφωνα με τη μυθολογία αυτή πρώτη του πρόσφερε τροφή, θεωρούμενη έτσι και τροφός του Απόλλωνα παραδίδοντάς του αργότερα το εν λόγω Μαντείο...
Ήταν εκπρόσωπος της θείας δικαιοσύνης σε κάθε ανθρώπινη περίσταση και κυρίως σε ότι σχετιζόταν με τους νόμους της φιλοξενίας. Άλλη ιδιότητα της Θέμιδας, που την κληρονόμησε από τη μητέρα της τη Γη, ήταν και η προφητική της ικανότητα. Είχε διαδεχθεί τη μητέρα της στο μαντείο των Δελφών. 

ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ

bruno-2
Στις 17 Φεβρουαρίου 1600 ο Giordano Bruno  καίγεται ζωντανός στο Campo Dei Fiori,  στην αγορά των λουλουδιών της Ρώμης. Τον φιμώνουν, τον δένουν στον πάσσαλο  και τον στήνουν ζωντανό στην πυρά.

Η φιλοσοφία ήταν πάντα ένας τρόπος ζωής για τους ανθρώπους που ήθελαν και θέλουν να νικήσουν την άγνοια. Αυτό δείχνει και η ίδια η λέξη φιλο-σοφία, αγάπη στη Σοφία, που αποδίδεται στον Πυθαγόρα. Είναι ο τιτάνιος προσωπικός αλλά και ερωτικός πνευματικός αγώνας εκείνου που φιλοσοφεί, για να αντικρίσει το κάλλος, την συμμετρία και την αλήθεια των όντων. Και σε έναν τέτοιου είδους αγώνα φιλοσοφικό λίγοι άνθρωποι επιδίδονται.  Μέσω της φιλοσοφίας ο άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει κάθε δογματισμό, φανατισμό και σκοταδισμό, γιατί όλα αυτά είναι παιδιά της άγνοιας, την οποία πάντα πολεμά ο φιλόσοφος με όπλο τη γνώση. Μέσα στην πορεία του χρόνου βρίσκουμε πολλούς φιλόσοφους και φιλοσοφικές σχολές, που με αθάνατα έργα και με αντίστοιχο προς αυτά τρόπο ζωής - π.χ. Πυθαγόρας, Σωκράτης, Πλάτωνας, Πλωτίνος και πολλοί άλλοι - έδωσαν απαντήσεις σε αιώνια ερωτήματα του ανθρώπου σε σχέση με τον εαυτό του, το Θεό, το Σύμπαν. 

ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ - ΠΩΣ Ο ΝΟΥΣ ΜΑΣ ΙΔΙΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΤΑ ΑΛΛΟΤΡΙΑ ΠΑΘΗ




Τι ακριβώς συμβαίνει «μέσα» μας όταν βλέπουμε ένα γνωστό ή και άγνωστο πρόσωπο να σφαδάζει από τον πόνο ή ένα παιδάκι να κλαίει απαρηγόρητο; Εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι σε αυτές τις περιπτώσεις δεν αντιλαμβανόμαστε απλώς τις εκδηλώσεις χαράς ή λύπης των άλλων, αλλά έχουμε τη δυνατότητα να βιώνουμε προσωπικά και σχεδόν σωματικά τέτοια αλλότρια συναισθήματα. Για να περιγράψει την αινιγματική ικανότητά μας να μοιραζόμαστε από κοινού και να βιώνουμε σε πρώτο πρόσωπο τα συναισθήματα ενός τρίτου προσώπου η σύγχρονη νευροψυχολογία καταφεύγει στην έννοια της «ενσυναίσθησης».

Ενσυναίσθηση είναι λοιπόν η συναισθηματική ταύτιση με ένα άλλο άτομο. Η αναγνώριση και η κατανόηση της θέσης, του συναισθήματος, των σκέψεων ή της κατάστασης κάποιου άλλου. Ένα άτομο που χρησιμοποιεί την ενσυναίσθηση μπορεί να αναγνωρίσει, να αντιληφθεί και να αισθανθεί αυτό που αισθάνεται ένα άλλο άτομο. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να βάλει τον εαυτό του στη θέση του άλλου, να κατανοήσει τη συμπεριφορά του και να αναγνωρίσει τα κίνητρά της. Να δει δηλαδή τον κόσμο μέσα από τα μάτια του.

ΑΙΘΗΡ - ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΡΕΥΣΤΟ ΠΟΥ ΠΛΗΡΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ



Ο Πλάτωνας  συμβολίζει τον 
   Αιθέρα με δωδεκάεδρο 
   (ή αλλιώς  στη θεολογία  
        δωδεκάθεο)



Ο Αιθέρας αποτελεί αντικείμενο μελέτης και κατανόησης από αρχαιοτάτων χρόνων. Μέσα στους αιώνες έχει γίνει αποδεκτός, έχει αναφερθεί ως ανυπόστατος, έχει αποδειχθεί μαθηματικά, έχει αμφισβητηθεί από την φυσική. Τέλος, κάποιοι που τον κατέρριψαν, τελικά, αναθεώρησαν, όπως ο Αϊνστάιν. 

Για τους Αρχαίους Έλληνες ο Αιθέρας ήταν μία από τις πρωταρχικές θεότητες. Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα την «ποιότητά» του θα πρέπει να εντρυφήσουμε σε Αριστοτέλη, Ευριπίδη, Εμπεδοκλή, Πλάτωνα, Πυθαγόρα και πολλούς άλλους Αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Κυρίως, όμως, στα Ορφικά Κείμενα και την Ορφική Θεογονία. Ας διευκρινιστεί ότι κάθε φιλόσοφος αναφέρεται με διαφορετικούς όρους στα υπερούσια όντα των Θεών. Ο Πλάτων περισσότερο φιλοσοφεί και κατά κανόνα αποφεύγει αναφορές σε ονόματα Θεών χρησιμοποιώντας λέξεις όπως Ον, Πέρας, Άπειρον. Αντίθετα, ο Ορφέας περισσότερο θεολογεί και κάνει περισσότερο χρήση  εννοιών όπως Αιθέρας, Χάος, Αυγό κ.λπ. Βεβαίως πρόκειται για  ταύτιση απόψεων.Το διάγραμμα παρακάτω μας κατατοπίζει σχετικά:


Τα χαρακτηριστικά και οι ιδιότητες του Aιθέρα είναι: διεισδυτικότατος, ταχύτατος, εξ ουρανού προερχόμενος, πυρ καθαρό, φύση ελαφρότατη, άπειρος, κυκλοφορητικός. Ο Χρόνος γέννησε τον Αιθέρα, το Χάος, το Έρεβος και στην συνέχεια το Κοσμικό Αυγό από το οποίο φανερώθηκε ο Φάνης (Ιερωνύμου και Ελλάνικου Θεογονία, 1(54)) και το Σύμπαν μας. 

Το Έρεβος είναι τόπος διάβασης και συνεπώς  δεν συμμετέχει στην κοσμοποιία (Ιλιάδα Π 327, Οδύσσεια Κ 528, Λ 564, Μ 81 κλπ).  

Ο ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΣΠΙΔΑΣ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ




Α. Ο ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΣΠΙΔΑΣ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ



Η λέξη ασπίς προέρχεται από το στερητικό α και το αρχαίο ρήμα "σπώ" που σημαίνει εκτείνω ή μηκύνω  (α + σπώ = ασπίς). Ασπίς: το μη εις έκτασιν μεμηκυμμένον αλλά εις περιφέρεια κεκυκλωμένον. Έκτασις στην ελληνική φιλοσοφία σημαίνει την πορεία της ψυχής προ την πρόοδο. Και αυτή η πρόοδος εκτυλίσσεται σε ευθεία, μας γράφει ο Πρόκλος. Η Περιφέρεια προσδιορίζει τον κύκλο που συμβολίζει την Τελειοποίηση  και την Επιστροφή της ψυχής. Επιστρέφω= στρέφομαι εξ έρωτος στη βάση μου.


Άρα, όταν λέμε ότι η ψυχή επιστρέφει πίσω στο νοητό, εννοούμε ότι επιστρέφουν πίσω τα στοιχεία από τα οποία είναι συγκροτημένη  η ίδια η ψυχή (από τα οποία αποτελείται). Οι δύο κοσμογονικές υλικές ουσίες από τις οποίες αποτελείται η ψυχή είναι η μεριστή ουσία (γη την ονομάζει ο Ορφέας) και η συνεχή ουσία (ύδωρ την ονομάζει ο Ορφέας). Ας προσέξουμε ότι ο πυρήνας και ο φλοιός της ψυχής (στην εικόνα της ασπίδας παρακάτω) αποτελούνται από την μεριστή ουσία ενώ ο εσωτερικός αιθερικός χώρος της ψυχής και ο συνδετικός λόγος αποτελούνται από την συνεχή ουσία. Οι δύο αυτές κοσμογονικές ουσίες είναι το άρρεν και το θήλυ. Τα 4 τμήματα του συνδετικού λόγου (Α,Β,Γ,Δ) αντιστοιχούν στα 4 ριζώματα ΓΗ - ΥΔΩΡ - ΑΗΡ - ΠΥΡ. Ο συνδετικός λόγος στην ουσία είναι το αιθερικό θεϊκό στοιχείο των αρχαίων και αποτελεί το όχημα της ψυχής. Δηλαδή, όπως ακριβώς το σώμα χρειάζεται πόδια για να κινηθεί και να περπατήσει, έτσι και η ψυχή έχει ανάγκη τον συνδετικό λόγο, τον Αιθερικό λόγο για να κινηθεί.

ΠΕΝΤΑΛΦΑ - ΤΟ ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ





Η Πεντάλφα, το τόσο παρεξηγημένο από την σημερινή μας κοινωνία σύμβολο, είναι ένα από τα αρχαιότερα γνωστά σύμβολα θρησκείας και γραφής. Έχει δημιουργηθεί περί αυτής μια ανόητη παραμυθολογία που δεν συνάδει με τη συμβολική σημειωτική του θεώρηση.Ένα πεντάγραμμο είναι ένα αστέρι με πέντε γωνίες. Στα ελληνικά ο όρος πεντάγραμμο έχει επικρατήσει κυρίως για το μουσικό πεντάγραμμο, ενώ για το πεντάγραμμο (αστέρι) συνηθίζεται ο όρος πεντάλφα. Το τι έκαναν οι Ιουδαίοι κατά την βαβυλωνιακή δουλεία λίγοι το γνωρίζουν. Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν ότι μέχρι και τον 6ο αιώνα πΧ οι Ιουδαίοι είχαν πολλές θεότητες και στη συνέχεια τις κατάργησαν όλες κρατώντας μόνο τη μία, τον Γιαχβέ, τον ιουδαίο Διόνυσο; Στην περίπτωσή μας πήραν αυτό το  ελληνικό σύμβολο (πεντάλφα) και το συνέδεσαν με το σούπερ κατασκεύασμά τους, τον "Σατανά" (από τον ζωροαστρισμό τον κακό θεό Αριμάν) για να φοβίζουν τον ανεξέλεγκτο λαό τους εγκαθιδρύοντας ελέω θεού μοναρχίες με καταπίεση και φόβο εξαφανίζοντας κάθε δυνατότητα να υπάρξει κοινωνία με ελευθερία, δημοκρατία, ανάπτυξη επιστημών και φιλοσοφίας. 



Η Πεντάλφα, οι αρχαίοι Έλληνες & ο Πυθαγόρας



Στην Ελλάδα οι πρώτοι που ασχολήθηκαν ενδελεχώς με αυτό το σύμβολο ήταν ο Πυθαγόρας και οι Πυθαγόρειοι. Αυτοί ονόμαζαν το πεντάγραμμο Υγιεία και έβλεπαν στο σύμβολο αυτό, λόγω των γεωμετρικών του ιδιοτήτων, μια μαθηματική τελειότητα. Οι νεοπυθαγόρειοι συμβόλιζαν τις άκρες του αστεριού (πενταγράμμου) με τα τέσσερα στοιχεία της φύσης και την πέμπτη με το θείο:




1.Ύδωρ
2.Γαία
3.Ιδέα ή Ιερόν
4. Ειλή ή Πυρ (ηλιακή θερμότητα)
5.Αήρ 


Τα αρχικά των λέξεων αυτών:       «Υ-Γ-Ι-ΕΙ-Α».

Οι αρχαίοι Έλληνες την ονόμαζαν επίσης «Πεντάγραμμον», διότι αποτελείται από 5 γραμμές, «Πεντάγωνον» διότι έχει 5 γωνίες και «Πεντάμυχος». Την συναντάμε αρχικά ως σύμβολο της Πυθαγόρειας φιλοσοφίας της τελειότητας του ανθρώπου, του Θεού Εντός και της αιωνιότητας. Κατά τον Πυθαγόρα, ο αριθμός 5 είναι ο αριθμός του ανθρώπου και της Ψυχής. Κάθε άκρη της Πεντάλφας σχετίζεται με ένα στοιχείο, που δίνει ζωή στον άνθρωπο αλλά και που δημιουργεί ο άνθρωπος: γη-ύλη, νερό-υγρά, αέρας-ανάσα, φωτιά-ενέργεια, ψυχή-νους. Για τους Πυθαγόρειους η Πεντάλφα υπήρξε έμβλημα, την ονόμαζαν «ΥΓΙΕΙΑ» και ήταν το αναγνωριστικό τους («Υγιαίνετε»). Η ΥΓΙΕΙΑ συμβόλιζε το αντίθετο του θανάτου. Όχι όμως του υλικού θανάτου, αλλά του πνευματικού. Γι αυτό και το κέντρο της Πεντάλφας συμβόλιζε την αθάνατη Ζωή.


Η «Πεντάμυχος» ήταν άλλη μια ονομασία της Πεντάλφας για τους Πυθαγόρειους, της οποίας η σημασία είναι «το βαθύτερο Είναι», «το κέντρο της ύπαρξης». Ο Φερεκύδης (που πιθανολογείται ότι υπήρξε δάσκαλος του Πυθαγόρα) έγραψε μια δική του εκδοχή της Θεογονίας και την ονόμασε «Πεντάμυχος». Πιθανολογείται λοιπόν ότι αυτή η ονομασία της Πεντάλφας από τους Πυθαγόρειους, προέρχεται από τον Φερεκύδη. Μια άλλη πιθανή εκδοχή, είναι ο Πυθαγόρας να επηρεάστηκε από την μαθητεία του στην Αίγυπτο και την Βαβυλώνα και μετέφερε την Πεντάλφα και την σημασία της στην πατρίδα του.

Ο Πλάτωνας χαρακτήριζε την Πεντάλφα ως «σύμβολο των Ουρανών» και οι μεταγενέστεροί του συνέδεσαν την Πεντάλφα με τα 5 πλατωνικά στέρεα, ως εξής: Τετράεδρο - Φωτιά, Κύβος - Γη, Οκτάεδρο - Αέρας, Δωδεκάεδρο - Πνεύμα και Εικοσάεδρο - Νερό.

Αργότερα, ο φημισμένος Ελληνοαιγύπτιος ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (87-150 μ.Χ. περίπου) συνέδεσε τους 5 ‘δευτερεύοντες’ πλανήτες με την Πεντάλφα και τα στοιχεία, ως εξής: Άρης - Γη, Κρόνος - Νερό, Αφροδίτη - Αέρας, Δίας - Φωτιά, Ερμής - Πνεύμα. Στην όρθια Πεντάλφα τοποθετούνται ως εξής: ο Ερμής στην πάνω γωνία, ο Άρης στην αριστερή, ο Κρόνος στην κάτω αριστερή, η Αφροδίτη στην κάτω δεξιά και ο Δίας στην δεξιά. Κατά τον Πτολεμαίο, τα δύο δεξιά στοιχεία είναι καλόβουλα, ενώ τα δύο αριστερά είναι κακόβουλα. Η κορυφή είναι ουδέτερη, εξισορροπώντας τα 4 στοιχεία. Οι δύο κύριοι πλανήτες, Ήλιος και Σελήνη, στέκονται πάνω από την Πεντάλφα, δεξιά και αριστερά, αντίστοιχα. Σε μερικά από τα νεότερα μυστικιστικά συστήματα, μπορούμε να βρούμε τον Ήλιο και την Σελήνη στο κέντρο της Πεντάλφας, ‘δεμένα’ μεταξύ τους έτσι, που να θυμίζουν το Ταοϊστικό Γινκ-Γανγκ.



Θρησκευτικός συμβολισμός:



Για πολύ καιρό το πεντάγραμμο είχε συνδεθεί με τον πλανήτη Αφροδίτη και με τη λατρεία της θεάς Αφροδίτης. Επίσης συνδέεται και με τη λατρεία του Ρωμαίου Εωσφόρου (Lucifer) ο οποίος φέρνει το φως και τη γνώση.

Ως σύμβολο θεωρείται από πολλούς που ασχολούνται με παγανιστικές θρησκείες ότι έχει μαγικές ιδιότητες.

Γεωμετρία:



Η πεντάλφα κατασκευάζεται από ένα κανονικό πεντάγωνο φέρνοντας τις διαγώνιους στο πεντάγραμμο αυτό.

Η πεντάλφα συνδέεται με τη χρυσή τομή φ: ο λόγος κάθε ευθύγραμμου τμήματος που εμφανίζεται σε αυτή ως προς το αμέσως μικρότερό του ισούται με τη χρυσή τομή. Σύμφωνα με την εικόνα είναι:





λόγος του μήκους των τμημάτων που περιγράφονται στο κείμενο ως προς το αμέσως μικρότερό του ισούται με τη χρυσή τομή.

Εθνικός συμβολισμός:



Η πεντάλφα ανευρίσκεται στις σημαίες δύο αφρικανικών χωρών, του Μαρόκου όπου συμβολίζει τη Σφραγίδα του Σολομώντα και της Αιθιοπίας όπου ως αστέρι συμβολίζει το λαμπρό μέλλον της χώρας.



Η σημαία της Αιθιοπίας






Η σημαία του Μαρόκου


Σατανισμός:


Η χρήση της ανεστραμμένης Πεντάλφας ως σατανιστικό σύμβολο είναι πολύ πρόσφατη (μόλις του 19ου αιώνα), πατέρας της οποίας είναι ο Eliphas Levi, ο οποίος -αυθαίρετα- ισχυρίστηκε ότι η όρθια Πεντάλφα (δηλαδή με την μια άκρη επάνω) συμβολίζει την θετική Αρχή και το Φως, ενώ η ανεστραμμένη (δηλαδή με την μια άκρη κάτω) την αρνητική Αρχή και το Σκότος.



Κατόπιν, δημιούργησε την ανεστραμμένη Πεντάλφα με το κεφάλι του Baphomet στην μέση (του Τραγοκέφαλου -και επίσης πολύ παρεξηγημένου- αρχαίου Θεού). Ακόμα και ο ίδιος (αρχικά) δεν σκόπευε στην σύνδεση αυτού του συμβόλου με τις Σκοτεινές Τέχνες ή/και τον Σατανισμό. Η άγρια όμως μορφή του Κερασφόρου Baphomet, γρήγορα συσχετίστηκε και ταυτίστηκε με την επικρατούσα μορφή του Χριστιανού Σατανά κι έτσι ξεκίνησε η... σύγχυση εννοιών. Η ‘χαριστική βολή’ δόθηκε με την δημιουργία της πρώτης σατανικής εκκλησίας στις ΗΠΑ, στα μέσα του 20ου αιώνα από τον Lavey, που έφερε ως έμβλημά της την ανεστραμμένη Πεντάλφα με την μορφή του Baphomet. Έτσι, η ανεστραμμένη Πεντάλφα (με ή χωρίς την μορφή του Baphomet στην μέση) συνδυάστηκε με τον Σατανισμό και τις Σκοτεινές Τέχνες, κι ο σοφός Μύστης, Αλχημιστής, Φύλακας-Θεός της Ισορροπίας και της Απόκρυφης Γνώσης Baphomet, ξέπεσε να ταυτίζεται με τον κακό και σκοτεινό Σατανά...



Πριν από αυτό, δεν υπήρχε καμιά σύνδεση της Πεντάλφας με το κακό. Ειδικά η ανεστραμμένη Πεντάλφα, φορούνταν από τους αμύητους για να δηλώνει ότι ο κάτοχος βρίσκεται σε περίοδο εκμάθησης κι επομένως δεν ήταν ακόμα έτοιμος (ή άξιος) να φορά την Πεντάλφα όρθια. Επιπλέον, η ανεστραμμένη Πεντάλφα εμφανίζεται ως Μεσαιωνικό σύμβολο της υγείας, σύμβολο της Μεταμόρφωσης του Χριστού και στην σφραγίδα του Μέγα Κωνσταντίνου. Ακόμα και η σκληρή Ιερά Εξέταση του Μεσαίωνα, δεν συσχέτισε ποτέ την Πεντάλφα (είτε όρθια είτε ανεστραμμένη) με τον Σατανά... ούτε καν με τον Baphomet, που λατρεύονταν από τους Ναΐτες. Στις 11 κατηγορίες και στις 8 Παπικές διακηρύξεις εναντίον των Ναϊτών, δεν γίνεται ούτε μια φορά λόγος για την Πεντάλφα ή/και τον Baphomet.



Ο μεταγενέστερος του Λεβί και διάσημος μυστικιστής Άλιστερ Κρόουλυ, ίσως σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της Πεντάλφας, έγραψε ότι η όρθια Πεντάλφα συμβολίζει τον Μακρόκοσμο ενώ η ανεστραμμένη τον Μικρόκοσμο.

Τα Πέντε Άλφα, οι Πέντε Αρχές και οι Πέντε Αρετές

Το σύμβολο του πεντάγωνου αστεριού, πιστεύεται ότι ονομάστηκε «Πέντε-Άλφα» λόγω του σχήματός του, που φαίνεται σαν πέντε ‘Α’ μπλεγμένα μεταξύ τους. Για πολλούς όμως, αυτή η ονομασία πάει πολύ πιο βαθιά από απλώς τον σχηματισμό της. Αλήθεια, Αγάπη, Αρετή, Αγιοσύνη, Αγνότητα, Αθωότητα, Αιωνιότητα, Αθανασία, Αφοσίωση, Αλληλεγγύη, Αδελφοσύνη, Αμεμπτότητα, Αναπτέρωση, είναι μονάχα λίγα από τα πιθανά ‘Α’ της κάθε γωνίας του άστρου. Κάθε πίστη που χρησιμοποιεί και τιμά το άστρο, φτιάχνει την δική της πεντάδα των ‘Α’.



Κατά μια άλλη έννοια, εξίσου διαδεδομένη, τα «Πέντε-Άλφα» είναι οι σημαντικότερες Πέντε Αρχές που διέπουν το σύμπαν ή οι βασικότερες Πέντε Αρετές που θα πρέπει να έχει ένας μυημένος... Ή και τα δύο. Έτσι, η πεντάδα που δημιουργείται δεν αποτελείται απαραιτήτως από λέξεις/έννοιες που ξεκινούν με ‘Α’ (π.χ. Σοφία, Γνώση, Σθένος, Ειρήνη, Ευσπλαχνία, Κάθαρση κλπ, είναι μερικές από τις πιο συνηθισμένες Αρχές και Αρετές που συναντάμε να αποτελούν την Πεντάλφα).



Στην Μεσαιωνική Αγγλία, η πεντάλφα συμβόλιζε τις πέντε αρετές της Παναγίας: αγνότητα, έλεος, γενναιοδωρία, συντροφικότητα και ευγένεια.



Στην Καμπάλα και το Δέντρο της Ζωής, ο αριθμός 5 συνδέεται με τις 5 Αρχέτυπες Δυνάμεις: Δικαιοσύνη, Έλεος, Σοφία, Κατανόηση και την Ανυπέρβλητη Μεγαλοπρέπεια (του Θεού)

Η Πεντάλφα γενικά στις Θρησκείες, τις Φιλοσοφίες και τα Συστήματα της Τέχνης

Οι πρώτες -μέχρι στιγμής- αναφορές στην Πεντάλφα, μας έρχονται από την αρχαία Μεσοποταμία (περίπου το 3.500 π.Χ.), όπου εικάζεται πως συμβόλιζε το Ουράνιο Ον και χρησιμοποιούνταν ως προστασία εναντίον της μαγγανείας. Πάμπολλα ευρήματα στην Μεσοποταμία, στην Σουμερία και στις γύρω απ’ αυτές περιοχές, της περιόδου από το 3.500 π.Χ. έως και το 900 π.Χ., φέρουν την Πεντάλφα.



Στην Σουμερία, εμφανίζεται ως το σύμβολο του UB, δηλαδή της Ουράνιας Κατοικίας. Επίσης, για την αρχαία Βαβυλώνα υπήρξε σύμβολο των 4 κατευθύνσεων μπρος, πίσω, αριστερά, δεξιά, που αντιστοιχούν στους πλανήτες Δια, Ερμή, Άρη και Κρόνο αντίστοιχα, και της πέμπτης κατεύθυνσης ‘πάνω’ που αντιστοιχεί στην ‘Ουράνια Βασίλισσα’, δηλαδή την Αφροδίτη (την Βαβυλώνια ‘Ιστάρ’). Έτσι, η Πεντάλφα συνδέθηκε με την λατρεία της Θεάς της Ομορφιάς και της Αγάπης.

Αγάλματα που βρέθηκαν της αρχαίας Αιγύπτου, φέρουν εγχάρακτη την Πεντάλφα. Για τους αρχαίους Αιγυπτίους αντιπροσώπευε την Θεϊκή Μήτρα και περιβάλλονταν από βαθιά φιλοσοφία, για την οποία δυστυχώς γνωρίζουμε πολύ λίγα σήμερα. Εικάζοντας, θεωρούμε ότι μεγάλο μέρος αυτής της φιλοσοφίας, επιβίωσε μέσω του Πυθαγόρα και της Πυθαγόρειας Σχολής, μιας και ο Πυθαγόρας μαθήτευσε στην Αίγυπτο και μυήθηκε στα αιγυπτιακά μυστήρια.

Για τους αρχαίους Κέλτες και Νορβηγούς, η Πεντάλφα υπήρξε σύμβολο προστασία από οτιδήποτε κακό, είτε αυτό ήταν δαιμόνια, είτε μαγγανεία, είτε κακόβουλα αερικά και συνήθιζαν να την σκαλίζουν πάνω στις πόρτες των σπιτιών τους ή/και στα κρεβατάκια των μωρών.

Για τον Βασιλιά Σολομώντα υπήρξε σύμβολο των πέντε αισθήσεων και της σχέσης αρσενικού-θηλυκού. Μέχρι και σήμερα, η Πεντάλφα καλείται επίσης «Σφραγίδα του Σολομώντα» και για τους Εβραίους, είναι το σύμβολο της Πεντάτευχου. Κλεισμένη σε κύκλο, είναι σύμβολο Θεϊκής προστασίας και η σφραγίδα της Ιερουσαλήμ, κατά την περίοδο από τον 5ο έως και τον 1ο αιώνα π.Χ., ήταν μια Πεντάλφα κλεισμένη σε κύκλο με τα εβραϊκά γράμματα YRSLM (δηλαδή «Ιερουσαλήμ») να την περικλείουν. Κεραμικά, νομίσματα και άλλα αντικείμενα που βρέθηκαν στην περιοχή της Ιερουσαλήμ και στην Καπερναούμ (σήμερα στεγάζονται στο Ισραηλινό Μουσείο της Ιερουσαλήμ) φέρουν την «Σφραγίδα της Ιερουσαλήμ» ή την «Σφραγίδα του Σολομώντα».

Οι Χριστιανοί Γνωστικοί την αποκαλούσαν «Φλεγόμενο Αστέρι» και στον Χριστιανικό Μυστικισμό συμβολίζει τις πέντε πληγές του Χριστού, την Αγία Τριάδα και τις δύο φύσεις του Χριστού (Ανθρώπινη και Θεϊκή), τα Αγία Θεοφάνεια και την αποκάλυψη του Χριστού ως βρέφος στους 3 Μάγους,ενώ επίσης το σύμβολο αυτό συνδέεται και με τον Ελευθεροτεκτονισμό.Αναφέρεται επίσης ως «Το Άστρο του Ιακώβ» που είναι σύμβολο Θεϊκής Σοφίας, «Άστρο του Ιησού» και «Άστρο της Δύσης» που συνδέεται με τον Ιησού, ως το Άστρο που λάμπει λίγο πριν την ανατολή. Η ανεστραμμένη Πεντάλφα συμβολίζει την ενσάρκωση του Θεού, δηλαδή τον Χριστό.

Αναφορές έχουμε και για τους ιππότες του θρυλικού Βασιλιά Αρθούρου, όπου η Πεντάλφα υπήρξε θυρεός του Σερ Γκάγουεν και σύμβολο των πέντε πληγών του Χριστού. Στα επικά ποιήματα της εποχής, γίνεται συχνά αναφορά της Πεντάλφας ως σύμβολο του Φωτός.

Για τους Ροδόσταυρους και τους Αλχημιστές συμβολίζει τον Άνθρωπο μέσα στον Μικρόκοσμο, με το κεφάλι του στην κορυφή του αστεριού, τα χέρια του απλωμένα στις άκρες και τα πόδια κάτω. Πολλοί σύγχρονοι Μύστες διατηρούν αυτόν το συμβολισμό, μα επίσης τιμούν την Πεντάλφα ως σύμβολο ζωής: Γέννηση, Βάπτιση (Μύηση), Αγάπη, Ανάπαυση, Θάνατος. Ή: Βρεφική ηλικία, Εφηβεία, Ενηλικίωση, Μέση Ηλικία, Τρίτη Ηλικία. Επίσης, την συνδέουν με τις 4 εποχές του χρόνου (Άνοιξη-παιδική ηλικία, Καλοκαίρι-εφηβεία, Φθινόπωρο-ενηλικίωση και Χειμώνας-Τρίτη ηλικία) και στην θέση του Πνεύματος στέκεται ο Θάνατος, που είναι η αρχή, το τέλος και η αρχή ξανά κάθε ζωής, αλλά και το πέρασμα από μια κατάσταση σε μια άλλη.

Φεύγοντας όμως από την Μεσόγειο, συναντάμε την Πεντάλφα και σε σχεδόν ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο. Όπως για παράδειγμα στην Κίνα, ως σύμβολο των πέντε κινεζικών φυσικών στοιχείων (μέταλλο, ξύλο, γη, νερό, φωτιά) και της αέναης φυσικής κίνησης.

Μια από τις πιο φημισμένες Πεντάλφες, είναι αυτή του Henry Cornelius Agrippa von Nettesheim, στο Libri tres de occulta philosophia, με έναν άνθρωπο στο κέντρο να εκτείνει τα πόδια και τα χέρια του στον κύκλο που περικλείει την Πεντάλφα. Πάμπολλες παραλλαγές αυτής της Πεντάλφας συναντάμε κατά την περίοδο της Αναγέννησης, μερικές εκ των οποίων φέρουν στα άκρα τα εβραϊκά γράμματα YHSVH, δηλαδή «Γεσουά» - «Μεσσίας/Υιός Θεού». Στην αυθεντική του Agrippa, τα άκρα φέρουν πλανητικά σύμβολα και το κέντρο το σύμβολο της σελήνης. Μια γνωστή παραλλαγή του Βετρούβιου Άνδρα του Leonardo Da Vinci, είναι αυτή όπου ο άνδρας βρίσκεται μέσα σε Πεντάλφα, συμβολίζοντας την σχέση του ανθρώπου με το Σύμπαν, παραπέμποντας στην Θεϊκή Αναλογία (αριθμός Φ), η οποία κρύβεται και στον Βετρούβιο Άνδρα, αλλά και στην Πεντάλφα που είναι υπόδειγμα της Θεϊκής Αναλογίας.

Ο διάσημος ψυχολόγος Καρλ Γιούγκ δεν έμεινε αδιάφορος απέναντι στην Πεντάλφα. Γοητευμένος από την ιστορία και φιλοσοφία που κουβαλά το σύμβολο, συνέδεσε τα 5 στοιχεία που την χαρακτηρίζουν με 5 αισθήσεις του ανθρώπου: Αίσθημα, Σκέψη, Διαίσθηση, Αίσθηση και Ανυπέρβλητος Εαυτός που τα εμπεριέχει όλα.

Στον Νεοπαγανισμό των τελευταίων δεκαετιών, συναντάμε πάλι την Πεντάλφα σε σχέση με τον Κερασφόρο Θεό, που έχει πέντε μορφές: Άνθρωπος, Τράγος, Κριός, Αρσενικό Ελάφι, Ταύρος, χωρίς όμως να αναφέρεται σε δαιμονική Θεότητα, αλλά στον Θεό Παν - τον Θεό της Φύσης, τον σύντροφο και προστάτη της Μητέρας Θεάς. Όμως, η πλέον διαδεδομένη ερμηνεία του συμβόλου τις τελευταίες δεκαετίες, σχετίζεται με τα στοιχεία της φύσης και την σχέση τους με μας. Έτσι έχουμε:
Το Πνεύμα, που αντιπροσωπεύει το αιθερικό, το αιώνιο και την επικοινωνία μας με το Θείο. Είναι η αθάνατη ψυχή μας, το θεϊκό που βρίσκεται μέσα σε όλους μας, η πνευματική μας σύνδεση με την Φύση και μεταξύ μας. Συμβολίζει την αγάπη, την αθωότητα και όλα τα αγνά τα συναισθήματα που ανυψώνονται πέρα από τις ανάγκες τις σάρκας.



Την Γη, που αντιπροσωπεύει το στοιχείο της Μητέρας. Είναι το στοιχείο της σταθερότητας. Συμβολίζει ασφάλεια, εξέλιξη, νουθεσία, όλα όσα μας παρέχει η Γη. Μας προσφέρει την ικανότητα να ερευνήσουμε το Πνεύμα με τα πόδια μας γερά στην Γη. Χωρίς αυτό το στοιχείο, θα βρισκόμασταν συνέχεια «στα σύννεφα».



Τον Αέρα, που αντιπροσωπεύει το στοιχείο του νού. Συμβολίζει την σκέψη, την ευφυία, την λογική. Μας προσφέρει την ικανότητα να εξετάζουμε το Πνεύμα και να ανακαλύπτουμε που ανήκει στην ζωή μας.



Την Φωτιά, που αντιπροσωπεύει το στοιχείο του πάθους. Συμβολίζει το κομμάτι μας που δεν γνωρίζει φόβο, που επιτίθεται στα τυφλά αλλά χωρίς σκέψη. Η Φωτιά είναι αυτή που μας δίνει κουράγιο, δύναμη και θάρρος.



Το Νερό, που αντιπροσωπεύει τον κύκλο της Ζωής, το στοιχείο του συναισθήματος. Συμβολίζει τα τρυφερά μας συναισθήματα σε αντίθεση με τα συναισθήματα της Φωτιάς. Είναι η αγνή και άδολη αγάπη και ευτυχία, όλα τα συναισθήματα που σβήνουν την Φωτιά.



Όταν η Πεντάλφα περικλείεται σε κύκλο, ενώνει όλα τα στοιχεία της Φύσης και συμβολίζει τον Άνθρωπο, που είναι η ενότητα της Ύλης με το Πνεύμα, της Πνευματικότητας με την Λογική. Μας υπενθυμίζει ότι χρειαζόμαστε όλα τα στοιχεία για να ολοκληρωθούμε και ότι η ζωή είναι ένας κύκλος. Ότι δεν μπορεί να υπάρξει χαρά χωρίς τον πόνο και πόνος χωρίς την χαρά.



Από τον Μεσαίωνα και μέχρι τις μέρες μας, ξανασυναντάμε την Πεντάλφα στις λαϊκές παραδόσεις και δεισιδαιμονίες της ελληνικής υπαίθρου, ως φυλαχτό προστασίας από τα κακόβουλα αερικά του δάσους.

Η Πεντάλφα είναι από τα λίγα σύμβολα που συναντάμε σε τόσες πολλές θρησκείες και φιλοσοφίες του κόσμου. Εδώ και χιλιετίες τιμάται με σεβασμό, προστατευτεί τον κάτοχο από δαίμονες (είτε αυτοί είναι προσωπικοί είτε όχι) και αντιμετωπίζεται ως σύμβολο σοφίας, γνώσης, ευτυχίας και ζωής. Η συσχέτισή της με τον Σατανισμό είναι εκφυλισμός και ύβρης. 



πηγή: pleiadesplace

ΩΡΙΩΝ - Ο ΚΥΝΗΓΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑ

orion-a.jpg

Ο Ωρίων (Ωρίωνας) ήταν ο πιο διάσημος κυνηγός στην ελληνική μυθολογίαΜια φορά, όπως το συνήθιζαν οι θεοί του Ολύμπου, ο Δίας και ο Ποσειδώνας πήγαν ένα περίπατο στη γη μεταμφιεσμένοι σε ανθρώπους. Περνώντας από τη Βοιωτία δέχθηκαν τη θερμή φιλοξενία του Υριέα, του «επώνυμου ήρωα» της πόλεως Υρίης. Εκείνη την εποχή όμως ο Υριέας ήταν σε πολύ μεγάλη ηλικία και χήρος χωρίς παιδιά. Εξομολογήθηκε στους φιλοξενούμενους τον καημό του για τη μεγάλη μοναξιά του και πόσο θα ήθελε να είχε ένα παιδί. Αφού οι δύο θεοί είχαν φύγει, το άλλο πρωί ο Υριέας βρήκε στο κατώφλι του σπιτιού του ένα βρέφος: ήταν ο μικρός Ωρίων, ένα δώρο από τους θεούς για τη φιλοξενία που τους είχε προσφέρει. Για τον λόγο αυτό ο Ωρίων αναφέρεται άλλοτε ως γιος του Υριέα και άλλοτε ως γιος του Ποσειδώνα, μάλιστα ήταν καρπός της σχέσης του θεού με την Ευρυάλη, κόρη του βασιλιά Μίνωα. Λέγεται ακόμα ότι είχε πάρει από τον πατέρα του, θεό της θάλασσας, το χάρισμα να μπορεί να βαδίζει πάνω στη θάλασσα.

ΟΙ ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΟΡΤΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ




Οι Aρχαίοι Έλληνες είχαν δώδεκα (12) μήνες, όπως έχουμε και εμείς σήμερα. Στην Aρχαία Αθήνα κάθε μήνας είχε 30 ημέρες (πλήρης μήνας) ή 29 ημέρες (κοίλος μήνας). Οι μήνες αυτοί και οι αντιστοιχίες τους με τους σημερινούς αναφέρονται παρακάτω: 

1. Εκατομβαίων (30 ημέρες) 16 Ιουλίου - 15 Αυγούστου 

2. Μεταγειτνιών (29 ημέρες) 16 Αυγούστου - 15 Σεπτεμβρίου 

3. Βοηοδρομιών (30 ημέρες) 16 Σεπτεμβρίου - 15 Οκτωβρίου 

4. Πυανεψιών (29 ημέρες) 16 Οκτωβρίου - 15 Νοεμβρίου 

5. Μαιμακτηριών (30 ημέρες) 16 Νοεμβρίου - 15 Δεκεμβρίου 

6. Ποσειδεών (29 ημέρες) 16 Δεκεμβρίου - 15 Ιανουαρίου 

7. Γαμηλιών (30 ημέρες) 16 Ιανουαρίου - 15 Φεβρουαρίου 

8. Ανθεστηριών (29 ημέρες) 16 Φεβρουαρίου - 15 Μαρτίου 

9. Ελαφηβολιών (30 ημέρες) 16 Μαρτίου - 15 Απριλίου 

10. Μουνιχιών (29 ημέρες) 16 Απριλίου - 15 Μαϊου 

11. Θαργηλιών (30 ημέρες) 16 Μαϊου - 15 Ιουνίου 

12. Σκιροφοριών (29 ημέρες) 16 Ιουνίου - 15 Ιουλίου 

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ - ΠΕΡΙ ΣΑΡΚΟΦΑΓΙΑΣ (ΛΟΓΟΙ Α' - Β')



[....Το ότι δεν είναι στη φύση του ανθρώπου να τρώει κρέας φαίνεται κατ' αρχάς από την κατασκευή των σωμάτων. Πράγματι, το ανθρώπινο σώμα δε μοιάζει με κανενός ζώου απ΄όσα έχουν φτιαχτεί για να τρώνε κρέας, δεν υπάρχουν προτεταμένα χείλη, μυτερά νύχια, κοφτερά δόντια, γερό στομάχι και θερμή πνοή ικανή να μετατρέψει και να επεξεργαστεί τα βαριά συστατικά του κρέατος. Ως εκ τούτου η φύση με τα λεία δόντια, το μικρό στόμα, τη μαλακιά γλώσσα και την αδυναμία της πνοής για πέψη αποκλείει τη σαρκοφαγία....]
                                               
                                                                                                     Πλούταρχος