Στη σύγχρονη Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ ένα γνήσιο δημοκρατικό κίνημα προώθησης της αληθινής δημοκρατίας (άμεση δημοκρατία). Όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα υπόσχονταν μαγικούς παράδεισους φτιαγμένους από τα πιο ουτοπικά ιδεολογικά υλικά που το μόνο που κομίζουν είναι ο λαϊκισμός, η κομματοκρατία, η μεροληπτική υποστήριξη κάποιας τάξης και η διάσπαση της κοινωνίας.
Οι ιδεολογίες σταμάτησαν να έχουν την ισχύ που είχαν. Ο αμιγής σοσιαλισμός και ο αμιγής φιλελευθερισμός κατέρρευσαν. Δεν υπάρχουν πουθενά. Δεν υπάρχει φιλελεύθερος που να μην μιλά για κοινωνικό κράτος ούτε σοσιαλιστής που να μην μιλά για αγορά και επιχειρηματικότητα. Ίσως δεν είναι καθόλου κακό αυτό. Το ζήτημα είναι όμως ότι αυτές οι πολιτικές (αριστερές και δεξιές) παντού αντικαταστήθηκαν από μια νέα ιδεολογική ορθοδοξία. Από ένα μίγμα νεομαρξισμού και άκρατου φιλελευθερισμού που υπηρετεί όπως και τα προηγούμενα το αντιπροσωπευτικό σύστημα και τις κοινωνικές ανισότητες.
Το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα πάντοτε χρησιμοποιούσε την πολιτική θεωρία, την παραγωγή "αριστερών ή δεξιών" ιδεών, όχι για να τις υποστηρίξει, αλλά για να εξυπηρετήσει και να πραγματοποιεί κάθε φορά τους στόχους του και τα συμφέροντά του. Έτσι πετύχαινε δύο τινά. Να έχει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο: και να έχει φανατικούς οπαδούς από τις δύο μεριές (ιδεολόγους σοσιαλιστές και ιδεολόγους φιλελεύθερους) που να ξεσηκώνουν τα πλήθη και να ευαγγελίζονται την "σωστή" πολιτεία σκορπίζοντας ενθουσιασμό για πολιτική αλλαγή αλλά και παράλληλα να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους διευρύνοντας τόσο τον έλεγχο των μαζών όσο και την κερδοφορία τους.
Η επικρατούσα πολιτική του κράματος ΝΕΟΜΑΡΞΙΣΜΟΥ και ΑΚΡΑΤΟΥ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ, βαπτιζόμενη πότε κεντροδεξιά και πότε κεντροαριστερά, πετυχαίνει θαυμάσια την διατήρηση του ολιγαρχικού νεωτερικού συστήματος και την χειραγώγηση κρατών και πολιτών προβάλλοντας παντού ως σημαία τον καταναλωτισμό και την πλαστή ευημερία του υπέρμετρου δανεισμού. Έφτιαξαν κοινωνίες δήθεν ελεύθερες, τις οποίες ελέγχουν πλήρως μέσα από τα διεθνή χρηματοπιστωτικά συστήματα προώθησης δικών τους πολιτικών.
Πώς λειτουργεί αυτό το κράμα νεομαρξισμού και άκρατου φιλελευθερισμού; Υπερφορολογεί τη μεσαία τάξη και όπου κρίνει απαραίτητο (νεομαρξισμός) και δεν φορολογεί ή φορολογεί πολύ λίγο τους μεγάλους. Όλα κατά το δοκούν. Όπου επιθυμεί μετατρέπεται από φιλελεύθερο ως νεοφιλελεύθερο και αλλού καθίσταται κρατικίστικο και πατερναλιστικό.
Αυτό το κράμα πολιτικής κυριαρχεί παντού σε ολόκληρο τον κόσμο. Απλά στην Ελλάδα εφαρμόζεται στην πιο σκληρή μορφή του από όλα τα "μνημονιακά" κόμματα μετά το 2010. Τα "αντιμνημονιακά" κόμματα υπηρετούν άθελά τους κρατικίστικες λογικές που μας φέρνουν πάλι πίσω σε συστήματα παλιότερα και τα "μνημονιακά" εμφανίζονται πιστοί τηρητές αυτού του κράματος πολιτικής της νέας αριστοκρατίας του χρήματος.
Όπου και να στηρίζουν οι πολίτες την ελπίδα τους ο παρονομαστής θα είναι ο ίδιος.
Τι εκλείπει για την Ελλάδα του 21ου αιώνα; Ένα ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ (ΟΧΙ ΚΟΜΜΑ), ΕΝΑΣ ΦΑΡΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ που θα αναγκάσει σε υποχώρηση όλο το πολιτικό σύστημα και θα βοηθήσει την κοινωνία, τους πολίτες, να πάρουν στα χέρια τους την τύχη της διακυβέρνησης. Τι σημαίνει αυτό; Να πάρουν στα χέρια τους την διακυβέρνηση της χώρας;
Να φτιάξουν οι ίδιοι οι πολίτες το δικό τους σύνταγμα μετά από κλήρωση. Να εδραιωθεί συνταγματικά για πρώτη φορά στην σύγχρονη Ελλάδα το δημοψήφισμα και οι συνελεύσεις ως τρόπος διακυβέρνησης. Τα ερωτήματα των δημοψηφισμάτων δεν τα φτιάχνουν οι πολιτικοί αλλά οι πολίτες μέσα από τις λαϊκές πρωτοβουλίες. Κληρωτά δημοτικά συμβούλια. Προώθηση όχι κρατικών επιχειρήσεων αλλά κοινοτικών οργανισμών και μικρομεσαίων ιδιωτικών επιχειρήσεων. Κάθε δήμος και τοπική κοινωνία θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα της αυτοδιαχείρισης σε όλα τα επίπεδα (εκτός από αυτό της άμυνας ή της εξωτερικής πολιτικής). Να αναπτύξει όπως αυτή επιθυμεί τα σχολεία της και την αγροτική παραγωγή για παράδειγμα....
Στον κοινοτισμό δε γίνεται λόγος για υποχώρηση του ανταγωνισμού αλλά για συνεργατικό ανταγωνισμό και δημιουργικό συναγωνισμό. Δεν μπορεί να καταργηθεί η αγορά (όπως ισχυρίζονται οι αριστεροί) ως μηχανισμός διάθεσης πόρων. Δεν γίνεται λόγος για κατάργηση του καπιταλισμού (όπως συνεχίζουν να λένε οι κομμουνιστές) αλλά για δημοκρατική μεταμόρφωση του παρόντος συστήματος. Όποτε στο όνομα της δημοκρατίας απαγορεύτηκε η ατομική πρωτοβουλία και το ελεύθερο δικαίωμα στον πολίτη να "επιχειρεί", υποχώρησε η δημοκρατία και η ελευθερία. Συνεργατισμός στα μείζονα αγαθά και τους πόρους αλλά και ιδιωτική πρωτοβουλία στην μικρή κλίμακα, ώστε να αποφευχθεί η οικονομική στασιμότητα και το τέλμα.
Η λύση-πρόταση του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ
Θα αντιτείνει κάποιος και θα πει: πώς θα μπορούσαν να πάρουν οι πολίτες την εξουσία στα χέρια τους;
Αρχικά, σε ένα ανθρωποκεντρικό πολίτευμα είναι ανάγκη να δομηθεί ένα νέο σύνταγμα που να συνάδει με τον αμεσοδημοκρατικό ανθρωποκεντρισμό. Οι πολίτες να συμμετάσχουν στη δημιουργία του νέου συντάγματος και να θεσμοθετηθούν τα όρια της κοινοτικής ελευθερίας από τους ίδιους. Δηλαδή, οι ίδιοι οι πολίτες μετά από χρονοβόρα διαβούλευση στους δήμους, στις περιφέρειές τους και πανελλαδικά, να συνδιαμορφώσουν με την πολιτεία τους κανόνες σύμφωνα με τους οποίους θα πρέπει να διεξάγονται τα δημοψηφίσματα και ποια ανθρωπιστικά θέματα και προτεραιότητες δε θα πρέπει να τίθενται στη δοκιμασία των δημοψηφισμάτων (πολιτικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα).
Το δημοψήφισμα στον δημοκρατικό κοινοτισμό έχει εργαλειακή διάσταση, δεν πραγματοποιείται με ευκαιριακή μονομερή λογική αντιμετώπισης των ζητημάτων. Τα δημοψηφίσματα θα είναι θεσμοθετημένα συνταγματικά για να ενώνουν τους πολίτες και όχι να τους διχάζουν. Μια τέτοια λογική για τα δημοψηφίσματα μετέρχονται τα αντιπροσωπευτικά συστήματα, τα οποία μετακυλίουν την ευθύνη στα καυτά ζητήματα στους πολίτες για να μετέρχονται και το πρόσχημα της δημοκρατικής νομιμότητας και της λαϊκής βούλησης.
Το δημοψήφισμα στον κοινοτισμό δεν πραγματοποιείται για λαϊκή κατανάλωση, αλλά έχει καθολική θεματική ισχύ. Σε ένα δημοψήφισμα κρίνεται το σύνολο των ζητημάτων μιας πολιτικής, ένας ολόκληρος ετήσιος προϋπολογισμός με όλα τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα που αφορούν είτε ένα δήμο, είτε μια περιφέρεια, είτε το ίδιο το κράτος. Ας κατανοήσουμε με παραδείγματα πώς θα κυβερνάται μια πολιτεία σύμφωνα με τις αρχές του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του θα καταστρώνει ένα προσχέδιο ετήσιου προϋπολογισμού και θα δημοσιεύεται. Το ίδιο θα κάνουν και οι περιφερειάρχες και οι δήμαρχοι. Οι πολίτες μέσα από λαϊκές πρωτοβουλίες και κλήρωση (ανάλογα με το θεσμικό δημοψηφισματικό πλαίσιο που θα έχει δομήσει κάθε δήμος ή περιφέρεια) θα αναμορφώνουν όπως αυτοί επιθυμούν με προσθήκες, αφαιρέσεις ή και αλλαγές το προσχέδιο του προϋπολογισμού της κεντρικής (ή της περιφερειακής ή της δημοτικής κυβέρνησης) και θα φτιάχνουν τον δικό τους προσχέδιο προϋπολογισμού. Τα δύο διατυπωμένα προσχέδια των προϋπολογισμών (κυβέρνησης-αρχής και πολιτών) θα εντάσσονται στο δημοψήφισμα και θα επικρατεί πλειοψηφικά ο ένας από τους δύο προϋπολογισμούς. Αυτός θα εφαρμόζεται ως επίσημος προϋπολογισμός του δήμου ή της περιφέρειας ή του κράτους από τους πολιτικούς λειτουργούς (Πρωθυπουργός, περιφερειάρχης, δήμαρχος). Οι μεθοδολογικές αρχές διεξαγωγής των δημοψηφισματικών διαδικασιών θα είναι οι ίδιες και στα τρία επίπεδα εξουσίας (κεντρικό κράτος, περιφέρειες, δήμοι).
Με λίγα λόγια, σύμφωνα με τις αρχές του δημοκρατικού κοινοτισμού, στη διαμόρφωση των διαδικασιών και στον καθορισμό της πολιτικής διευθέτησης των δύσκολων οικονομοτεχνικών ή άλλων ζητημάτων συμμετέχουν και οι πολιτικοί λειτουργοί (πρωθυπουργός, περιφερειάρχης, δήμαρχος) και οι πολίτες οι οποίοι θα έχουν τον τελευταίο λόγο. Οι πολιτικοί λειτουργοί θα συνδράμουν στην γνωστοποίηση της πολιτικής και οικονομικής γραφειοκρατίας και των διαδικαστικών λεπτομερειών σε επιμέρους ζητήματα ανά θεματική τμηματική ενότητα και ανά υπουργείο. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο καθένας από τους δύο παράγοντες διαμόρφωσης της πολιτικής (πολιτικοί λειτουργοί - πολίτες) θα εμπλέκονται στη βάση της πολιτικής δικαιοδοσίας που τους αρμόζει. Οι πολιτικοί λειτουργοί μπορούν να γνωρίζουν μόνο τα γραφειοκρατικά και νομοτεχνικά ζητήματα της γενικής πολιτικής κατεύθυνσης πραγμάτων. Οι πολίτες είναι μόνο αυτοί που γνωρίζουν τα κοινωνικά και οικονομικά τοπικά προβλήματα και τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας τους. Έτσι, έχουμε ένα συνδυασμό ατομικής (λειτουργοί) και συλλογικής (πολίτες) διευθέτησης της πολιτικής. Ούτε οι πολίτες θα θεωρηθούν ή θα κριθούν ανώριμοι ώστε να πάρουν μόνοι τους αποφάσεις για δικά τους ζητήματα που οι ίδιοι γνωρίζουν καλά, ούτε οι πολιτικοί λειτουργοί να κατηγορηθούν ότι δεν γνώριζαν τη μεθοδολογική διευθέτηση των γραφειοκρατικών και συνταγματικών διαδικασιών που σχετίζονται με τον τρόπο διεξαγωγής των δημοψηφισμάτων. Γιατί στην ουσία οι πολιτικοί λειτουργοί δε θα κυβερνούν αλλά θα εφαρμόζουν πολιτικές που θα έχουν επιλέξει οι πολίτες κατά πλειοψηφία.
Είναι αυτό που λέμε στην άμεση δημοκρατία: συνδυασμός ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ με αποτέλεσμα την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΣΗ.
Η ανωτέρω συνοπτική πολιτική εφαρμοσμένη φιλοσοφία του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ είναι τόσο ανοιχτή σε ποικίλες εφαρμογές και προσαρμογές που μπορεί υιοθετηθεί και να εφαρμοστεί μέσα στους δήμους σε πρώτο επίπεδο πολύ εύκολα και να μεταμορφώσει τις τοπικές και περιφερειακές κοινωνίες.
Το δημοψήφισμα στον δημοκρατικό κοινοτισμό έχει εργαλειακή διάσταση, δεν πραγματοποιείται με ευκαιριακή μονομερή λογική αντιμετώπισης των ζητημάτων. Τα δημοψηφίσματα θα είναι θεσμοθετημένα συνταγματικά για να ενώνουν τους πολίτες και όχι να τους διχάζουν. Μια τέτοια λογική για τα δημοψηφίσματα μετέρχονται τα αντιπροσωπευτικά συστήματα, τα οποία μετακυλίουν την ευθύνη στα καυτά ζητήματα στους πολίτες για να μετέρχονται και το πρόσχημα της δημοκρατικής νομιμότητας και της λαϊκής βούλησης.
Το δημοψήφισμα στον κοινοτισμό δεν πραγματοποιείται για λαϊκή κατανάλωση, αλλά έχει καθολική θεματική ισχύ. Σε ένα δημοψήφισμα κρίνεται το σύνολο των ζητημάτων μιας πολιτικής, ένας ολόκληρος ετήσιος προϋπολογισμός με όλα τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα που αφορούν είτε ένα δήμο, είτε μια περιφέρεια, είτε το ίδιο το κράτος. Ας κατανοήσουμε με παραδείγματα πώς θα κυβερνάται μια πολιτεία σύμφωνα με τις αρχές του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του θα καταστρώνει ένα προσχέδιο ετήσιου προϋπολογισμού και θα δημοσιεύεται. Το ίδιο θα κάνουν και οι περιφερειάρχες και οι δήμαρχοι. Οι πολίτες μέσα από λαϊκές πρωτοβουλίες και κλήρωση (ανάλογα με το θεσμικό δημοψηφισματικό πλαίσιο που θα έχει δομήσει κάθε δήμος ή περιφέρεια) θα αναμορφώνουν όπως αυτοί επιθυμούν με προσθήκες, αφαιρέσεις ή και αλλαγές το προσχέδιο του προϋπολογισμού της κεντρικής (ή της περιφερειακής ή της δημοτικής κυβέρνησης) και θα φτιάχνουν τον δικό τους προσχέδιο προϋπολογισμού. Τα δύο διατυπωμένα προσχέδια των προϋπολογισμών (κυβέρνησης-αρχής και πολιτών) θα εντάσσονται στο δημοψήφισμα και θα επικρατεί πλειοψηφικά ο ένας από τους δύο προϋπολογισμούς. Αυτός θα εφαρμόζεται ως επίσημος προϋπολογισμός του δήμου ή της περιφέρειας ή του κράτους από τους πολιτικούς λειτουργούς (Πρωθυπουργός, περιφερειάρχης, δήμαρχος). Οι μεθοδολογικές αρχές διεξαγωγής των δημοψηφισματικών διαδικασιών θα είναι οι ίδιες και στα τρία επίπεδα εξουσίας (κεντρικό κράτος, περιφέρειες, δήμοι).
Με λίγα λόγια, σύμφωνα με τις αρχές του δημοκρατικού κοινοτισμού, στη διαμόρφωση των διαδικασιών και στον καθορισμό της πολιτικής διευθέτησης των δύσκολων οικονομοτεχνικών ή άλλων ζητημάτων συμμετέχουν και οι πολιτικοί λειτουργοί (πρωθυπουργός, περιφερειάρχης, δήμαρχος) και οι πολίτες οι οποίοι θα έχουν τον τελευταίο λόγο. Οι πολιτικοί λειτουργοί θα συνδράμουν στην γνωστοποίηση της πολιτικής και οικονομικής γραφειοκρατίας και των διαδικαστικών λεπτομερειών σε επιμέρους ζητήματα ανά θεματική τμηματική ενότητα και ανά υπουργείο. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο καθένας από τους δύο παράγοντες διαμόρφωσης της πολιτικής (πολιτικοί λειτουργοί - πολίτες) θα εμπλέκονται στη βάση της πολιτικής δικαιοδοσίας που τους αρμόζει. Οι πολιτικοί λειτουργοί μπορούν να γνωρίζουν μόνο τα γραφειοκρατικά και νομοτεχνικά ζητήματα της γενικής πολιτικής κατεύθυνσης πραγμάτων. Οι πολίτες είναι μόνο αυτοί που γνωρίζουν τα κοινωνικά και οικονομικά τοπικά προβλήματα και τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας τους. Έτσι, έχουμε ένα συνδυασμό ατομικής (λειτουργοί) και συλλογικής (πολίτες) διευθέτησης της πολιτικής. Ούτε οι πολίτες θα θεωρηθούν ή θα κριθούν ανώριμοι ώστε να πάρουν μόνοι τους αποφάσεις για δικά τους ζητήματα που οι ίδιοι γνωρίζουν καλά, ούτε οι πολιτικοί λειτουργοί να κατηγορηθούν ότι δεν γνώριζαν τη μεθοδολογική διευθέτηση των γραφειοκρατικών και συνταγματικών διαδικασιών που σχετίζονται με τον τρόπο διεξαγωγής των δημοψηφισμάτων. Γιατί στην ουσία οι πολιτικοί λειτουργοί δε θα κυβερνούν αλλά θα εφαρμόζουν πολιτικές που θα έχουν επιλέξει οι πολίτες κατά πλειοψηφία.
Είναι αυτό που λέμε στην άμεση δημοκρατία: συνδυασμός ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ με αποτέλεσμα την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΣΗ.
Η ανωτέρω συνοπτική πολιτική εφαρμοσμένη φιλοσοφία του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ είναι τόσο ανοιχτή σε ποικίλες εφαρμογές και προσαρμογές που μπορεί υιοθετηθεί και να εφαρμοστεί μέσα στους δήμους σε πρώτο επίπεδο πολύ εύκολα και να μεταμορφώσει τις τοπικές και περιφερειακές κοινωνίες.
