Το βιβλίο ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ περιλαμβάνει τις επιμέρους ενότητες-βιβλία του Καραβίδα: Δημοκρατία και αυτοδιοίκησις εν Ελλάδι - Σοσιαλισμός και κοινοτισμός - Η τοπική αυτοδιοίκηση και ο ιδιότυπος Παρ ημίν οικονομικός ρεζιοναλισμός.
Ο Κωνσταντίνος Καραβίδας, σε αυτήν την επιστολή-δοκίμιο (Σοσιαλισμός και Κοινοτισμός, που αποτελεί μέρος του πολυσέλιδου βιβλίου του "ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ" με εισαγωγή του Κώστα Βεργόπουλου) στον σοσιαλιστή Νίκο Γιαννιό, αναλύει οργανωτικές και δομικές πλευρές του Ελληνικού Κοινοτισμού και τις μεγάλες διαφορές του από τον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό τόσο στην πρόσληψη της ατομικότητας όσο και της συλλογικότητας.
Εξηγεί επιχειρηματολογώντας για ποιο λόγο ο ελληνικός χώρος και πολιτισμός, λόγω των γεωγραφικών του ιδιαιτεροτήτων, μπορεί να αναπτυχθεί μόνο με τον κοινοτισμό. Ο κοινοτισμός, κατά τον Καραβίδα ούτε ιδεολογία είναι, ούτε θεωρία βγαλμένη από τα συρτάρια κάποιων απομονωμένων γραφειοκρατών, ούτε φαντασιακή επινόηση κάποιων φιλοσόφων-διανοουμένων που παραμυθολογούν τους πολίτες αναγάγοντάς την σε εξιδανικευμένη πολιτική ιδεολογία χειραγώγησης των λαών (πολιτική πρακτική που χαρακτηρίζει την νεωτερικότητα).
Ο Καραβίδας ταξίδεψε και βίωσε από κοντά τα ιδιαίτερα γεωργικά και κτηνοτροφικά ήθη τοπικών ελληνικών πληθυσμών, τις ξεχωριστές κοινωνικές δραστηριότητες χωριών και πόλεων και κατανόησε τις διαχρονικές ανάγκες κάθε τόπου. Με βάσει τις αξιόλογες εμπειρίες που αποκόμισε αλλά και την φιλοσοφία του πατέρα του, διείδε από μια πιο πραγματοκεντρική ματιά την ελληνική πολιτική παράδοση και φιλοσοφία.
Στο εν λόγω δοκίμιο του, "Σοσιαλισμός και "Κοινοτισμός", μπορεί κανείς να διακρίνει την πολιτική διορατικότητα του εν λόγω τεχνοκράτη και στοχαστή για την πληθυσμιακή εκτίναξη της Αθήνας και το πώς διέβλεψε την μηχανιστική απροσωπία του καπιταλισμού με την ολιγαρχική κεφαλαιοκρατική του οργάνωση και την αποτυχία του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού που θα μαζοποιούσαν τους λαούς.
Αποσπάσματα από το εν λόγω βιβλίο:
.......Ισχυρίζομαι ότι η κοινότητα αυτή είνε το κύριο κύτταρο μας, δηλαδή είνε το πιο προσαρμοσμένο εις τους γεωοικονομικούς όρους της χώρας μας` είνε προ παντός η πιο πρόσφορη μορφή, το πιο κατάλληλο όργανο για την οικονομική αγωγή και την κοινωνική ανατροφή ως και γενικά για την αξιοποίησι της κυρίας πρώτης ύλης της χώρας μας, του ανθρώπου δηλαδή` αλλά είνε εξ ίσου η πιο πρόσφορη και αν ληφθή ως οικονομικός σχηματισμός με τον οποίον θα παραγάγαμε όσο το δυνατόν περισσότερα και φθηνότερα και από τ' άλλα, τα ποιοτικά κατά το πλείστον προϊόντα μας` είνε τέλος και το πιο κατάλληλο σύστημα για να προσαρμοσθούμε ακίνδυνα κι' ενεργητικά να ισορροπήσουμε μέσα στην παγκόσμια αγορά και στη γενική αρμονιστική προσπάθεια της ανθρωπότητας.......
.......Αυτά, κύριε, δεν είνε εφευρήματα της φαντασίας μου αλλά είνε πραγματικά δεδομένα αντικειμενικά, που αποτελούν τον κύριο δυναμικό χαρακτήρα της κοινωνικής ιδιομορφίας μας και που δίνουν το κλειδί για να εννοήσωμε γιατί η μεσότης των ουσιών, η ισορροπία και η σύνθεσις υπήρξαν η πραγματική κατάστασις εις την οποίαν και κατά τους αρχαίους και κατά τους μέσους και κατά τους νεωτέρους χρόνους επανείρχοντο αδιάκοπα οι ελεύθερες ελληνικές κοινότητες, οσάκις δηλαδή καμμία εξωτερική εξωκοινοτική δύναμις πολιτική (όπως παρ' αρχαίοις με τους πολέμους μεταξύ των άστεων) νομική (όπως επί Ρωμαίων μετά την κατάκτησιν και την επιβολήν της ομοιομορφίας) ή οικονομική (όπως παρ' ημίν λόγω της πιέσεως εκ μέρους του καπιταλισμού) δεν επενέβαινε δια να χαλάση το ισόρροπο αποτέλεσμα της γόνιμης ενδοκοινοτικής πάλης και να ευνοήση το ένα συμφέρον, τη μια λειτουργία ή και τη μια ομάδα εις βάρος των άλλων.
Άμα προσέξετε την Πελοπόννησο με άμεση και απροκατάληπτη παρατηρητικότητα, θα δήτε αμέσως ότι το υγιέστερο οικονομικώς σύστημα οργανώσεως των χαρακτηριστικών παραγωγικών κλάδων όπου επεδόθη αυτή η χώρα, είνε όταν η οργάνωσις αυτή είνε στα χέρια ενός και του αυτού προσώπου που συνδυάζει μια ωρισμένη αναλογία ικανοτήτων: προσωπικού κεφαλαίου, εργασίας και τεχνικής' θα δήτε, ότι εκάστη οικογένεια, ως μονάς παραγωγική και οικονομική, στηρίζεται όχι σε ομοειδείς αλλά σε ετερόκλητους και ετερονόμους πόρους και αποτελεί μια ιδιότυπη συνάρτησι, ένα περίπλοκο οικονομικό πολυώνυμο, το οποίον δεσπόζεται όχι από το κεφάλαιο άλλα, από ένα σύνθετο γνήσιο ανθρώπινο δυναμισμό και το οποίον ως θετικό κυρίαρχο πόλο έχει όχι τη μηχανή και το κεφάλαιο αλλά τον άνθρωπο` θα δήτε, ότι, αντίθετα από ό,τι συμβαίνει στας καπιταλιστικάς βιομηχανικάς μορφάς οργανώσεως, η αποσυνθετική ειδίκευσις εδώ είνε αντιοικονομική και συνεπάγεται μια φανερή σπατάλη εργασίας κεφαλαίου και χρόνου, θα δήτε, ότι, υπό το κράτος ωρισμένων γεωοικονομικών νόμων τοπικών (Πελοπόννησος, Νότια Γαλλία κι' αλλού) διαμορφώθηκε εδώ μια ειδική αστοχωρική συνθετική κοινωνία, όπου, καίτοι υπάρχει ισχυρό κεφάλαιο προσωπικό, ο καπιταλισμός όμως ως σύστημα δεν μπόρεσε να εισδύση αποφασιστικά, δεν μπόρεσε ακόμα να την κυριαρχήση εξ ολοκλήρου βάλλοντας τον άνθρωπο σε υποτελή μοίραν, δηλαδή δεν μπόρεσε να την διαμέλιση με το συνηθισμένο processus του διαμελισμού της μέσης τάξεως, που απωθεί ένα μικρο μέρος της προς την άρχουσα ταξί κι' όλο τ' άλλο προς το προλεταριάτο` θα δήτε τέλος ότι αυτή η κοινωνία, η οποία πλέον δεν είνε βεβαίως καθαρά αγροτική (δηλαδή υποτελής και παθητική), δεν είνε όμως ούτε και καθαρά αστική κυριαρχημένη από το καπιταλιστικό σύστημα` κι' εύκολα τότε θα εννοήσετε, ότι εδώ δεν υπάρχει βάσις σαφής για την γόνιμη ιστορική λειτουργία της πάλης των τάξεων, όπως την αντιλαμβάνεται ο σοσιαλισμός`......
πηγή: anemi.lib.
