ΒΛΑΣΗΣ ΡΑΣΣΙΑΣ - ΤΟ ΕΓΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟΝ ΚΑΙ Η ΘΟΛΟΣ, Η ΘΥΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ (ΒΙΝΤΕΟ)

Τι ήταν το Εγκοιμητήριον, τι η Θόλος - Θυμέλη και τι συνέβαινε μέσα σε αυτά. Απόσπασμα από την ξενάγηση που έκανε ο συγγραφέας Βλάσης Γ. Ρασσιάς στο Ασκληπιείον της Επιδαύρου, κατά την εκδρομή τής 3ης Δεκεμβρίου 2017 που διοργάνωσε το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών και ο Ευκτήριος Οίκος της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας....

Ο ΥΠΕΡΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΡΦΙΚΟΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ -ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΑΠΟΤΥΠΩΜΕΝΟΣ ΘΕΑΤΡΙΚΑ

Το ΠΕΡΑΣ είναι ο αριθμός 1, ενώ το ΑΠΕΙΡΟ το δύο, κατά τους Πυθαγόρειους. Παράλληλα, ΠΕΡΑΣ είναι ο τρόπος που υπάρχει η θεότητα, ενώ ΑΠΕΙΡΟ είναι η δύναμη της κάθε θεότητας. Το ΜΕΙΚΤΟ αντιπροσωπεύει τον αριθμό 3, κατά τους Πυθαγόρειους, το οποίο αποτελεί τον Φάνητα (παγκόσμιο Αυγό), που είναι το πρώτο σύμπαν. Αυτή η τριαδικότητα είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής θεολογίας στα πρώτα στάδια.

Αν παρουσιάζαμε στην πράξη τα τρία επίπεδα της εικόνας, θα αποτυπώναμε θεατρικά τα εξής:

ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΕΒΗΛΟ ΩΣ ΚΑΘΑΡΤΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΣΤΙΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ (ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ)

......Οι οποιασδήποτε φύσεως "αισχρές" ή "ανόσιες" εκδηλώσεις και εορτές των απόκρεω, οι οποίες είχαν και την ευλογία της πολιτείας, είχαν καθαρτική ψυχική δράση και ήταν πλήρως συμβολικές στην ορφικοπυθαγόρεια-πλατωνική παράδοση, πράγμα που ασυνείδητα δρούσε ψυχικά στον λαό. Η όποια αισχρότητα ήταν ιερή και αποδεκτή...... 

                                                                                                               Εμπεδότιμος Αθηναίος

Καθώς αυτές τις επόμενες ημέρες θα διάγουμε τις εκδηλώσεις των Απόκρεω-η αρχή των οποίων προέρχεται από Διονυσιακές εορτές- ας ρίξουμε μια ματιά στην σχέση που είχαν οι πρόγονοί μας με τέτοιες εκδηλώσεις κατά τις οποίες στρέφονταν σε δράσεις ασέμνων χειρονομιών και αισχρολογιών και που από ότι συνάγεται αποτελούσαν και μέρος διαφόρων τελετών και δη μυστηριακών, πράγμα που αποτέλεσε και σημείο στο οποίο εστίασαν όσοι θέλησαν να διαστρεβλώσουν και να συκοφαντήσουν την Ελληνική παράδοση.

ΣΕΛΗΝΗ, ΕΚΑΤΗ, ΑΡΤΕΜΙΣ

«Ορθή, ως σύννεφο γυμνή και ονειροπόλα μέσα εις την ολόχρυση ωχρότητά της

Που την αντανακλά το φουσκωμένο κύμα της μακριάς, κυανής της κόμης,

Μέσα εις του δρυμού το ξέφωτο όπου αστροσκορπίζονται τα βρύα

Κοιτά η Δρυάς τον σιωπηλό ουρανό.

-Διστακτική, η πάλλευκη Σελήνη αφήνει τον πέπλο της να κυματίζεται

Εις του Ωραίου Ενδυμίωνος τα πόδια,

Και του αποθέτει το ηδύ της φίλημα με μίαν χλωμήν αχτίδα.»

Αρθρούρος Ρεμπώ

ΒΛΑΣΗΣ ΡΑΣΣΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΕΡΑΤΕΙΑΣ

Ο Έλληνας ιερέας, εκτός από κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις κληρονομικής μεταβίβασης σε μέλη ενός κάποιου συγκεκριμένου γένους (λ.χ. Ευμολπίδαι στην Ελευσίνα, Εμβαρίδαι στον Πειραιά κ.λ.π.) ή ενός βασιλικού οίκου (όπως λ.χ. συνέβαινε στην πόλη της Σπάρτης) αποκτά το αξίωμά του κατά κανόνα δι' εκλογής από την συνέλευση του Δήμου, πρακτική που βρίσκουμε να ισχύει από τα ομηρικά κιόλας χρόνια, ή δια κληρώσεως (όπου ο κλήρος λειτουργεί ως Θεός ή απλός δείκτης της θείας θελήσεως).

Η ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΗΣΙΟΔΟ ΚΑΙ Η ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Οι όροι-ονόματα της ελληνικής μυθολογίας έχουν τελείως διαφορετικό περιεχόμενο ή νόημα σε σχέση με τη σημερινή τους χρήση, έχουν δηλαδή κοσμογονικό και φιλοσοφικό νόημα συνάμα. Η παράθεση, η παραβολή και ο συσχετισμός των ησιόδειων όρων με αυτούς της σύγχρονης φυσικής μας αφήνουν άφωνους κυριολεκτικά.

Ο Ησίοδος στην Θεογονία του αναφέρει ότι οι Πιερίδες Μούσες του απεκάλυψαν τα όσα αναφέρει στην θεογονία του. Αλλά ας αξιολογήσουμε αυτές τις αναφορές.

ΤΟ ΧΑΟΣ - ΧΩΡΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

«Πρώτα-πρώτα το Χάος έγινε και ύστερα η πλατύστηθη Γη, το αιώνια στέρεο βάθρο όλων….. Και από το Χάος, το Έρεβος γεννήθηκε και η μαύρη η Νύκτα, κι από τη Νύκτα πάλι ο Αιθέρας και η Ημέρα…… Και η Γη γέννησε πρώτα ίσο με τον εαυτό της, τον Ουρανό τον αστερόπληθο…»

(Ησίοδος, «Θεογονία»)

Σε κάθε κοσμογονία, υπεράνω και πίσω από τον Δημιουργό, γύρω εντός και εκτός, βρίσκεται το Άγνωστο, το Ακατανόητο, η Πηγή και η Αιτία όλων. Το σύμπαν προβάλλει από αυτό το Μεγάλο Άγνωστο που κανένας ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει. Πολλά ονόματα έχουν δοθεί σε αυτό το μυστήριο που περιέχει εντός του το παν. Αποκαλείται «απύθμενη άβυσσος», «κενότητα», «χάσμα», «άβυσσος των υδάτων», «άγνωστο σκότος», «βυθός». Ο Δημόκριτος το ονόμαζε «Κενό» αλλά επίσης και βυθό. Ο Πλάτων «Άπειρο» και ο Αναξαγόρας «Απειρία». Τα Ορφικά μυστήρια μιλούσαν για το τρεις φορές Άγνωστο Σκότος από όπου ξεπήδησε ο Κρόνος-Ηρακλής, και ο Ησίοδος μάς μιλά για το Χάος με την έννοια του κενού αρχικά, διότι αργότερα η λέξη αυτή απέκτησε διαφορετική σημασία στη σκέψη των ανθρώπων. Το Χάος του Ησίοδου δεν είναι όμοιο με  εκείνο του Αναξαγόρα που διακοσμήθηκε από το Νου. Κατά την ετυμολογία της λέξης από τη ρίζα ΧΑΥ ή ΧΑF, σημαίνει το χάσμα αλλά όχι κάτι που είναι εντελώς κενό.

ΑΝΝΑ Χ. ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ - 49 ΟΜΙΛΙΕΣ (ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟ) ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ ΜΕ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

Η Άννα Χ. Μαρκοπούλου, Δρ Φιλοσοφίας της Παιδείας του παν/μίου της Σορβόννης, αναλύει το Συμπόσιο του Πλάτωνα σε 49 βίντεο (τηλεπροβολές) καλύπτοντας την κοσμογονική, την ψυχική, τη θεολογική και τη φιλοσοφική διάσταση του μεγάλου έργου του Πλάτωνα. 

ΒΛΑΣΗΣ ΡΑΣΣΙΑΣ - ΠΕΡΙ «ΘΑΥΜΑΤΩΝ» ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΣΤΕΡΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ

«Όσο για τα θαύματά σας, δεν με εντυπωσιάζουν. Όλοι οι πονηροί έχουν κάνει θαύματα και όλοι οι ηλίθιοι τα έχουν πιστέψει. Για να πεισθώ για την αλήθεια ενός θαύματος, πρέπει προηγουμένως να πειστώ ότι το γεγονός που το αποκαλείτε έτσι είναι παντελώς αντίθετο με τους νόμους της Φύσεως, γιατί μόνο ό,τι είναι έξω από αυτήν μπορεί να περάσει για θαύμα. Και ποιος γνωρίζει την Φύση αρκετά καλά, ώστε να τολμήσει να βεβαιώσει σε ποιο ακριβώς σημείο αυτή ξεπερνιέται ή παραβιάζεται; Για να γίνει συνεπώς πιστευτό ένα θαύμα δεν απαιτούνται παρά δύο μόνον παράγοντες, ένας θαυματοποιός και μία δύο γυναικούλες. Έλα τώρα, μην ψάχνεις άλλα στηρίγματα για την πίστη σου. Όλοι οι ιδρυτές θρησκειών έκαναν αυτά που αποκαλείτε θαύματα και, τι περίεργο, όλοι τους βρήκαν ανόητους να τους πιστέψουν…Αχ φίλε μου, αν ο Θεός σου όντως υπήρχε, θα είχε τόση ανάγκη από θαύματα, μαρτύρια και προφητείες για να στήσει την αυτοκρατορία του;» 

(Μαρκήσιος ντε Σαντ, «Διάλογος ενός παπά με έναν μελλοθάνατο»)

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΜΑΝΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΜΑΝΤΕΙΑ

Το αίσθημα της προγνώσεως είναι ένα από τα πιο θαυμαστά ψυχικά φαινόμενα. Και εν πολλοίς ανεξήγητο. Ο άνθρωπος μάλιστα δεν έχει το μονοπώλιο. Ικανότητες προγνώσεως παρατηρούνται και στο ζωικό βασίλειο, οφείλεται δε στο ένστικτο και το ευαίσθητο νευρικό σύστημα των ζώων.

Η μαντική ήταν ευρύτατα διαδεδομένη στην αρχαία Ελλάδα και γενικότερα στον κόσμο της αρχαιότητας. Ο Σωκράτης πίστευε πως η μαντική μπορεί να γίνει κτήμα κάθε ανθρώπου μέσω της αυτογνωσίας. Για τους Στωικούς κάθε συμβάν συνδέεται με το σύνολο των γεγονότων, παρελθόντων, παρόντων και μελλόντων. Κατά τον Δημόκριτο οι ψυχές των προφητών και των τρελών έχουν διαφορετική σύνθεση από τις ψυχές των υπόλοιπων ανθρώπων.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ "ΕΜΨΥΧΩΣΗΣ" ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Πολλές είναι οι τέχνες που κατέχει ο αρχαίος Έλληνας ιερέας, τέχνες μαγικές και από καιρό ξεχασμένες. Η Σοφία χάνεται στα βάθη του χρόνου... Λέγεται πως τις αρχές της θεουργικής πράξης δίδαξαν στους Έλληνες ιερείς οι Αιγύπτιοι Ιεροφάντες, Μύστες οι ίδιοι... Κι αυτοί οι ιερείς, διασώζοντας μια αρχαία εσωτερική παράδοση, μας αφηγούνται τα παρακάτω:

Η ΘΕΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Ο όρος θεουργία κυριολεκτικώς δηλώνει «το του Θεού Έργον» και ορίζει την πρακτική τελετουργιών, κάποιες φορές μαγικής φύσης, οι οποίες τελούνται με σκοπό την επίκληση σε δράση ενός ή περισσοτέρων θεών, με ειδικότερο σκοπό την ένωση με το θείο και την τελειοποίηση του ατόμου. Κατ' επέκτασιν σημαίνει «την ενσυνείδητη συμμετοχή του ανθρώπου στο Θείο Έργο»^[1]. Κατά τον Μούνι Σάντχου (Mouni Sadhu) «Θεουργία είναι η τέχνη της αποτελεσματικής λατρείας».

ΒΛΑΣΗΣ ΡΑΣΣΙΑΣ - ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Στα “ορφικά” λεγόμενα fragmenta, ο Ορφεύς αποκαλείται κατ’επανάληψιν “θεολόγος” ή “ο θεολόγος ο παρά τοίς Έλλησιν”. Και ένας λόγος που αποκαλείται έτσι ο Ορφεύς είναι ότι, ανάμεσα στα τόσα άλλα, έδωσε στους Θεούς του εθνικού Πανθέου των προγόνων μας τα συμβατικά τους ονόματα. Δεν ξέρω αν εκπλήσσω τον αναγνώστη μιλώντας για συμβατικά ονόματα, αλλά μάλλον το κάνω, αν τουλάχιστον αναλογισθώ ότι οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως το πραγματικό όνομα του κάθε Θεού μας είναι εκείνο που αναγραφόταν κι εκφωνείτο στις καθημερινές φωνές και τα γραπτά των (πραγματικών) Ελλήνων της αρχαιότητος και ακόμη και στις ημέρες μας αναγράφεται κι εκφωνείται μαζικά, τόσο από Έλληνες και Νεοέλληνες όσο και από χατζηέλληνες και ανθέλληνες, στην τελευταία περίπτωση με, κατά πλειοψηφία, χυδαίο και βέβηλο τρόπο.

Η ΤΟΥΡΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ ΤΥΠΙΚΟ

Η τούρτα γενεθλίων συνοδεύει τον εορτασμό της ολοκλήρωσης ενός επιπλέον έτους ζωής εδώ και πάρα πολλούς αιώνες και είναι εφεύρεση των αρχαίων Ελλήνων. Η τούρτα στην αρχαία Ελλάδα ονομαζόταν «άμμιλος» .

Ο λόγος που τοποθετούσαν τα κεριά πάνω στη τούρτα γενεθλίων ήταν για να τιμήσουν τη θεά Άρτεμις. Οι αρχαίοι Έλληνες έκαναν μια ιδιαίτερη τελετή, κατά την οποία έφερναν στο ναό της Αρτέμιδος ένα γλυκό στολισμένο με κεριά. Τα κεριά συμβόλιζαν τα αστέρια και το φεγγάρι, τα οποία συνδέονται με τη θεά του κυνηγιού. Τα κεριά άναβαν για να κάνουν το γλύκισμα να μοιάζει να φεγγοβολάει, σαν το φεγγάρι. 

Η ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Πρόλογος του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Η κατασκευή ή η καταγωγή των θρησκειών έχουν τις βάσεις τους στην αντίληψη που σχηματίζουν ομάδες λαών ή εθνών σχετικά με τον τρόπο που υπάρχει ο κόσμος και το θείο στοιχείο. Όσο μεγαλύτερη ανάπτυξη των γραμμάτων, των τεχνών και της νόησης (σύμφωνα με την ορθολογική δόμηση που απορρέει από τη φυσική νομοτέλεια) παρουσιάζουν κάποιοι πολιτισμοί τόσο ποιοτικότερη και πιο αληθινή είναι η δομή των θρησκειών που αναπτύσσουν. Γιατί οι βάσεις, όπως είπαμε, της θρησκείας στηρίζονται στον τρόπο που κατανοούν οι λαοί την  ύπαρξη του κόσμου. Κανένας πολιτισμός δεν προσέγγισε τόσο επιστημονικά και ορθά τον τρόπο που υπάρχει ο κόσμος όσο ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός. Τόσο Έλληνες θεολόγοι (Πυθαγόρας, Ορφέας κ.λπ), με την μυθολογική χρήση δράσεων θεοτήτων, όσο και Έλληνες φιλόσοφοι (Πλάτων, Αναξαγόρας, Αριστοτέλης κ.λπ), με τη χρήση φιλοσοφικών όρων, περιέγραψαν και ανέλυσαν τον τρόπο που υπάρχει ο κόσμος, όπως ακριβώς τον βλέπουν και οι σύγχρονες επιστήμες της φυσικής και αστροφυσικής!

ΟΙ ΑΡΧΑΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΧΕΙΜΕΡΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σεμέλη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται:«Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το ‘Αλφα και το Ωμέγα».

Η ΧΕΙΜΕΡΙΝΗ ΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ - Η ΝΟΗΤΙΚΗ ΤΕΛΕΙΩΣΗ

Χειμε­ρινή τροπή του Ηλίου­ έχουμε την 22α Δεκεμβρίου. Κατά την ημερομηνία αυτήν ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερι­σμό του Αιγόκερω και έτσι εισερχόμα­στε αστρονο­μικά στην εποχή του χειμώνα.

Τι συμβολίζει η ­χειμερινή τροπή του Ηλίου

Η ­χειμερινή τροπή του ηλίου συμβολίζει στο πνευματικό επίπεδο την ανθρώ­πινη ψυχή η οποία έφθασε στα όρια της διανόησης. Τότε αυτή γίνεται ικανή να εκ­δηλώσει τις κατάλληλες δυναμικότητες που θα της επιτρέψουν να έλθει σε επαφή με τον Ουρανό ώστε με την επί­δραση του Ου­ρανού να εκ­δηλωθεί σ' αυτήν η ικα­νότητα προς από­κτηση μεγαλύτερης γνώ­σης. Η γνώση αυτή θα την φέρει σε κατάσταση να γνωρί­σει τα μέσα της πνευματικής της προόδου και ανόδου. Επίσης γίνεται ικανή να εκδηλώσει τα σπέρματα των Ιδεών στο αν­θρώπινο πνεύμα. Τα σπέρματα αυτά κυοφορούνται κατά τις διαδοχικές ενσαρκώσεις, με την επενέρ­γεια του νόμου της ειμαρ­μένης και κατόπιν με την βοήθεια των πνευ­ματικών οντοτήτων εκδηλώνο­νται. 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ - ΑΙΩΝΙΟΤΗΣ

Ο Ινδός Aρσούνας, βασιλεύς φιλάνθρωπος και πράος,

μισούσε τες σφαγές. Ποτέ δεν έκαμνε πολέμους.

Πλην του πολέμου ο φοβερός θεός δυσηρεστήθη —

(λιγόστεψεν η δόξα του, άδειασαν οι ναοί του) —

και μπήκε με θυμό πολύ στου Aρσούνα το παλάτι.

Ο βασιλεύς φοβήθηκε και λέει· «Θεέ μεγάλε,

συγχώρεσέ με αν δεν μπορώ ζωή να πάρω ανθρώπου».

Με περιφρόνησι ο θεός απήντησε· «Από μένα

νομίζεσαι πιο δίκαιος; Με λέξεις μη γελιέσαι.

Καμιά ζωή δεν παίρνεται. Γνώριζε πως ποτέ του

μήτε γεννήθηκε κανείς, μήτε κανείς πεθαίνει».

«Πρόκειται για δάνειο (μάλλον από δεύτερο χέρι) από το ινδικό μυστικο-φιλοσοφικό ποίημα Bhagavad-Gita [= Το Άσμα του Μακαρίου] που είναι ενσωματωμένο στο έκτο βιβλίο του απέραντου έπους Maha-Bharata [= Ο μεγάλος πόλεμος των Μπαράτα]. Ο διάλογος είναι ανάμεσα στον ευγενικό ήρωα Αρσούνα (Arjuna) και στον ηνίοχό του Krishna, γήινη ενσάρκωση του θεού Vishnu.» Γ. Π. Σαββίδης

ΟΙ "ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΙ" ΘΕΟΙ ΠΟΛΛΩΝ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ

Ο ρόλος της μυθολογίας είναι άγνωστος στην συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Στην αρχαία ελληνική παράδοση ο μύθος είναι κατασκευή των φιλοσόφων και έχει δομηθεί έτσι, ώστε να μπορούν να τον κατανοήσουν μόνο όσοι ασχολούνται με την βαθιά φιλοσοφική σκέψη και ανάλυση. Και άλλες μυθολογικές παραδόσεις κινούνται στα ίδια πλαίσια περίπου. Παρακάτω παρατίθενται παραδείγματα θανάτου και ανάστασης μυθολογικών θεών.

_______________________

Είναι γεγονός ότι ο θάνατος απασχόλησε την ανθρωπότητα από τις πρώτες στιγμές που συνειδητοποίησε τον εαυτό της. Δεν είναι εξάλλου καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι το παλιότερο σωζόμενο γραπτό μνημείο του ανθρώπινου πολιτισμού, το πανάρχαιο Έπος του Γκιλγκαμές, περιστρέφεται γύρω από το οντολογικό ερώτημα γιατί υπάρχει ο θάνατος.

Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη γιατί ο άνθρωπος μετέφερε τη συζήτηση για τα της ζωής και τα μετά της ζωής στις λατρευτικές του πίστεις, καθώς η οργανωμένη θρησκεία ήρθε τώρα να απαντήσει στην προαιώνια αυτή ανθρώπινη περιέργεια.

Ας ρίξουμε μια ματιά σε θεϊκές οντότητες που επέστρεψαν από την άλλη πλευρά του ποταμού της ζωής, αν και η παγκόσμια μυθολογία βρίθει από τέτοια παραδείγματα.

ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ ΜΥΘΩΝ

Κατά την αρχαιότητα μία από τις σημαντικότερες Δελφικές Εορτές ήταν τα «Θεοφάνεια» τα οποία διασώζονται ως σήμερα με το ίδιο όνομα και οι εορτές του Διός Σωτήρος που διασώζονται ακόμα ως Ημέρα του «Σωτήρος». Πέρα από όλα αυτά έχουμε και την Εορτή του Αγίου Πνεύματος, η οποία εορτάζεται μόνον από τους Ελληνορθόδοξους χριστιανούς και όχι από τους καθολικούς κλπ, γιατί σχετίζεται με τις Εορτές των Παναθηναίων προς τιμήν της Παλλάδας Αθηνάς.