ΒΛΑΣΗΣ ΡΑΣΣΙΑΣ - TΑ «ΟΡΓΙΑ» ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΩΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΣΤΑ ΜΥΑΛΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Εδώ και δύο περίπου αιώνες, η ιουδαιοχριστιανική προπαγάνδα αναπαράγει ανεμπόδιστα τα αυθαίρετα στερεότυπά της για την ερωτική ζωή των «ειδωλολατρών» Ελλήνων και Ρωμαίων, τους οποίους παρουσιάζει ως χυδαίους ηδονοθήρες, ακόλαστους και οργιαστές, συνεχίζοντας με πιο έντεχνες μεθόδους την δυσφημιστική εκστρατεία που πρώτοι είχαν αρκετά πιο πρωτόγονα και ωμά εγκαινιάσει, για προφανείς λόγους, οι λεγόμενοι «Πατέρες» από τον 2ο έως τον 4ο μεταχριστιανικό αιώνα. Αυτή η επιστημονική πια προπαγάνδα, μέσα από κινηματογραφικές και τηλεοπτικές εικόνες και κείμενα μυθιστορημάτων ή στρατευμένων δοκιμίων, βάζει μέσα στα ανυπεράσπιστα μυαλά των ανθρώπων εικόνες που ελάχιστα έχουν να κάνουν με την ιστορική πραγματικότητα, ωστόσο είναι επαρκώς έντονες και πολλές, ικανές δηλαδή να «πείσουν» αισθαντικά τα θύματά της ότι ο Χριστιανισμός «εξημέρωσε» τρόπον τινά τα ήθη της ανθρωπότητας, τραβώντας την έξω από μια «ζωώδη» υποτιθέμενη ακολασία της.

ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ - ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ, ΜΕ ΟΜΟΡΦΙΑ, ΜΕ ΑΛΗΘΕΙΑ

«… Είναι αναγκαίο να προκαλέσει κανείς μια τεράστια, μια ριζική επανάσταση όχι απλώς εξωτερικά, αλλά μέσα του. Αν δεν αλλάξεις, αν δεν πάψεις εντελώς να είσαι Ινδουιστής ή Βουδιστής ή Χριστιανός ή κομουνιστής ή ό,τι άλλο, φέρνοντας μόνο κάποιες μεταρρυθμίσεις, αλλάζοντας κάποια πρότυπα εδώ κι εκεί, δεν πρόκειται να μπει καθόλου ειρήνη στην ανθρωπότητα, Αν δεν υπάρξει μια ψυχολογική, μια εσωτερική επανάσταση στον τρόπο που ζεις τη ζωή σου, στον τρόπο που σκέφτεσαι, στην καθημερινές ανήθικες δραστηριότητές σου, δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα για μια πραγματικά βαθιά, ισχυρή κοινωνική αλλαγή.

ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ - ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

«Εκείνο που προσπαθώ να πω είναι ότι για να ζει κανείς αληθινά, να σκέφτεται δημιουργικά, πρέπει να είναι ανοικτός στη ζωή, χωρίς καμιά αντίδραση αυτοάμυνας, έτσι όπως είσαι όταν είσαι ερωτευμένος.» Νέα Υόρκη, Τρίτη Ομιλία, 1935

«Η ερωτική πράξη παίζει έναν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη ζωή μας γιατί ίσως είναι η μοναδική βαθιά και από πρώτο χέρι εμπειρία που έχουμε. Διανοητικά και συναισθηματικά, προσαρμοζόμαστε, μιμούμαστε, ακολουθούμε, υπακούμε. Υπάρχει πόνος και σύγκρουση σε όλες τις σχέσεις μας εκτός από τη σχέση που υπάρχει στη διάρκεια της ερωτικής πράξης. Καθώς αυτή η πράξη είναι τόσο διαφορετική και όμορφη εθιζόμαστε σ’ αυτήν κι έτσι αναποδογυρίζει και γίνεται σκλαβιά. Κι η σκλαβιά είναι εκείνη ακριβώς η απαίτηση για συνεχή επανάληψή της…». «Η Αναγκαιότητα της Αλλαγής». Κεφ. 15

ΠΡΟΚΛΟΣ - ΤΟ ΕΡΓΟ "ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ" ΩΣ ΘΕΟΥΡΓΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Οι νεοπλατωνικοί, και ιδιαίτερα ο Πρόκλος, θεωρούσαν ότι στον πλατωνικό διάλογο "Παρμενίδης" καταγράφονταν όλα τα επίπεδα ύπαρξης μετά το Ένα. Το εν λόγω έργο του Πρόκλου ομοιάζει περισσότερο με μια τελετουργική επίκληση παρά με ένα εγχειρίδιο μεταφυσικής. Ο Πρόκλος μετέρχεται φιλοσοφικούς και θεολογικούς όρους κατά τέτοιο τρόπο ώστε να δομεί ένα συντακτικό πραγματολογικό κείμενο που λειτουργεί συμβολικά. Λέξεις, ονόματα και συντακτικές φράσεις ενσωματώνονται έντεχνα μέσα στο κείμενο  αποκτώντας άλλο νόημα και μεταμορφώνονται σε μυστικά συνθήματα ώστε να προσελκύσουν θείες ενέργειες. Η γλώσσα και η τυπική μορφή της δεν λειτουργεί απεικονιστικά με αντιστοίχιση του νοήματος που κομίζει μια λέξη με κάποιο υπαρκτό αντικείμενο του αισθητού κόσμου, αλλά μετατρέπεται σε μέσο για την "οντολογική μεταφορά" ενός άρρητου νοήματος ως βιώματος. Μια τέτοια "μεταφορά" ενός τέτοιου νοήματος βρίσκει σύμφωνο και τον Βιτγκενστάιν. Σε αυτήν την περίπτωση του πρόκλειου έργου τίθεται ένα ερώτημα. Πώς γνωρίζουμε ότι πραγματικά οι λέξεις του Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας του Πρόκλου κομίζουν πράγματι ένα τέτοιο μυστικό νόημα που ανταποκρίνεται ουσιαστικά στον σκοπό για τον οποίο συνέγραψε αυτό το έργο, που είναι η αναγωγή μας στο Εν; Ο Πρόκλος μας λέει ότι αυτή η βεβαιότητά του απορρέει από την ίδια την "συνάντησή" του με τα ίδια τα αντικείμενα της πραγματικότητας. Τα ίδια τα υλικά όντα και ο κόσμος μας φέρει μέσα του τη σφραγίδα της θείας προέλευσής του, η οποία τα έλκει προς το θείο, επισημαίνοντας ότι αυτή η έλξη των συνθημάτων-σφραγίδων προς το θείο κόσμο λειτουργεί αναγωγικά περισσότερο στα νόημονα όντα (άνθρωπος). Ένα τέτοιο παράδειγμα μας κομίζει ο Πρόκλος με τον νόμο της συμπάθειας και το ηλιοτρόπιο σε αυτόν τον σύνδεσμο: ΤΟ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ, Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑΣ